Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Ανασκόπηση και ευχή για μια καλύτερη χρονιά!!!


Να ‘μαστε, να ‘μαστε! Πάει λοιπόν το 2012… Λίγες ώρες του απέμειναν μόνο! Να φύγει, να πάει στο καλό και ας ελπίσουμε να μην το… νοσταλγήσουμε!
      Τι σχολιάσαμε όμως σε αυτό το έτος; Για να θυμηθούμε μερικά.
      Στις 24 Ιανουαρίου έφυγε από τη ζωή ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, πολυβραβευμένος σκηνοθέτης πλήθους ταινιών, τροχαίο δυστύχημα. Φαίνεται πως η χρονιά δεν ξεκινά πολύ αισιόδοξα. Στις 11 Φεβρουαρίου ένας ακόμα θάνατος έρχεται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Πεθαίνει η Αμερικανίδα τραγουδίστρια
Whitney Houston καθώς πέφτει θύμα ναρκωτικών και καρδιακών προβλημάτων.
      Στις 12 Φεβρουαρίου, ψηφίζεται στη Βουλή το Μνημόνιο 2. Μείναμε μάλλον πολύ ικανοποιημένοι με τις συνέπειες του πρώτου και είπαμε «Ας φέρουμε και ένα δεύτερο!»
      Στις 4 Απριλίου, ο Δημήτρης Χριστούλας, ένας 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός αυτοπυροβολείται στην Πλατεία Συντάγματος. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, είναι απλά ένας από τους λίγους που μαθαίνουμε τα ονόματα τους. Οι αυτοκτονίες γίνονται καθημερινό φαινόμενο, μέρος των ειδήσεων και το χειρότερο είναι πως μοιάζει να το συνηθίσαμε και να μην μας κάνει πια καμία εντύπωση.
      Στις 17 Απριλίου συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Κορυδαλλό ο πρώην Υπουργός Άκης Τσοχατζόπουλος… με όλας τας τιμάς! Χωρίς χειροπέδες, μετά χειραψίας τον υποδέχονται και τον οδηγούν στο
VIP κελί του, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Αναρωτιέμαι ακόμα, γιατί θεωρείται αυτονόητο ότι διαμένει σε VIP κελί και συνταρακτική είδηση ότι τον συνέλαβαν για παράνομες δραστηριότητες; Το αντίθετο δεν θα έπρεπε να ισχύει;
      Την ίδια μέρα, στις 17 Απριλίου σβήνει μια μεγάλη φωνή του ελληνικού πενταγράμμου. Ο Δημήτρης Μητροπάνος μετακομίζει σε άλλες γειτονιές, για να τραγουδάει πια στων αγγέλων τα μπουζούκια, κάνοντας ακόμα πιο αισθητή την εθνική μας μοναξιά.
      Στις 6 Μαΐου έχουμε πρώτο γύρο εκλογών. Ο δικομματισμός όπως τον ξέραμε, καταρρέει. Πρώτο κόμμα αναδεικνύεται η Νέα Δημοκρατία και δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ, με το ΠΑΣΟΚ να κατρακυλάει στην τρίτη θέση, λογικό αποτέλεσμα όσων προηγήθηκαν. Η είδηση είναι ότι μπαίνει στη Βουλή το κόμμα της Χρυσής Αυγής! Φαίνεται πως πολλοί θεωρούν ότι ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο ναζισμός είναι λύση στα προβλήματα μας…
      Κυβέρνηση δεν αναδεικνύεται, οι αρχηγοί των κομμάτων δεν συμφωνούν και μετά από 10 μέρες ακυβερνησίας διορίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Πικραμμένο και προκηρύσσονται νέες εκλογές για τις 17 Ιουνίου. Αυτές οι 10 μέρες της ακυβερνησίας αποδεικνύουν τελικά ότι πράγματι ο καλύτερος πρωθυπουργός είναι ο Κανένας: Όσο δεν έχουμε κυβέρνηση, δεν έχουμε σκάνδαλα, δεν έχουμε επεισόδια, δεν έχουμε απεργίες και το κυριότερο, δεν έχουμε νέα μέτρα!!!
      Στις 21 Ιουνίου ορκίζεται η κυβέρνηση συνεργασίας που προκύπτει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Στην κυβέρνηση συμμετέχουν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ενώ Πρωθυπουργός έχει ήδη ορκιστεί την προηγούμενη μέρα ο Αντώνης Σαμαράς.
Στις 8 Νοεμβρίου ψηφίζεται στη Βουλή το Μνημόνιο 3. Μάλλον ούτε το δεύτερο μας έφτασε, χρειαζόμασταν ένα ακόμα.
      Ο χρόνος δεν θέλει να φύγει αναίμακτα. Ακόμα και τις τελευταίες του μέρες σημαδεύεται από τραγικά γεγονότα. Στις 27 Δεκεμβρίου 2012 κακοποιείται σεξουαλικά και δολοφονείται μια κοπέλα στην Ξάνθη, θυμίζοντας μας τα γεγονότα του Ιουλίου στην Πάρο, με την 15χρονη κοπέλα που προσπάθησαν να βιάσουν και να σκοτώσουν.
      Το 2012 επιβεβαίωσε πλήρως  το χαρακτηρισμό του δίσεκτου. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, μερικά καλά, τουλάχιστον στην προσωπική μας ζωή σίγουρα θα συνέβησαν… Προσωπικά, τη χρονιά αυτή έκανα υπέροχες διακοπές στη φοιτητική κατασκήνωση στη Χαλκιδική, πέτυχα στις εξετάσεις οδήγησης, γνώρισα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους στον κόσμο του
twitter και γίναμε όλοι μια μεγάλη παρέα!
      Και τώρα η ώρα των ευχών. Εύχομαι φέτος να ανατρέψουμε επιτέλους το «Κάθε πέρσι και καλύτερα!» Εύχομαι να έρθει μια χρονιά που σε τίποτα να μην θυμίζει αυτή που πέρασε! Εύχομαι ότι καλό σας έφερε το ’12 να πολλαπλασιαστεί μα όλα τα άσχημα που έφερε να εξαφανιστούν! Εύχομαι σε όλους σας μια χρονιά γεμάτη αγάπη, ευτυχία, αρμονία, ζεστασιά, χαρά, χαμόγελο και φυσικά ΥΓΕΙΑ!!!

Χρόνια Πολλά!



Καλή Χρονιά!



Ειρηνικό και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος 2013!!!


Τσιακίρη Ειρήνη
31/12/2012

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ώρα για Παιχνίδι…


Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια γεμάτα υγεία!
            
            Οι γιορτές είναι εδώ, τραπέζια, φαγητό, ποτό, δώρα, το σκηνικό γνωστό σε όλους μας. Μαζευόμαστε με φίλους, κουμπάρους, συγγενείς και τρώμε του σκασμού, μέχρι που λέμε «Δεν αντέχω να ξαναφάω, του χρόνου πάλι». Τέσσερις ώρες μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάπου αλλού, με μια άλλη παρέα. Κάθε μέρα. Και κάθε μέρα με την ίδια δικαιολογία «Έλα μωρέ, μια μέρα είναι τα Χριστούγεννα!»
            Δεν είναι κακό, είναι μέρος της νοοτροπίας μας, ίσως της παράδοσης μας, μα δεν είναι από τα στοιχεία μας που δημιουργούν προβλήματα, άλλα είναι τα άσχημα μα ας μην μας κακοκαρδίσω μέρες που είναι. Πρόβλημα είναι αν μένουμε κολλημένοι σε αυτά, αν νομίζουμε πως έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτές τις μικρές χαρές. Εμείς μπορεί να καθόμαστε να φάμε, να ξέρουμε ότι όλη τη χρονιά ζοριζόμαστε, κανείς δεν αμφιβάλλει γι' αυτό, να συζητάμε την πολιτική μας κατάσταση, τα «χάλια» μας, μα τουλάχιστον έχουμε ένα πιάτο φαγητό μπροστά μας. Δεν είναι δεδομένο αυτό για όλους. Ας σκεφτούμε και ας δράσουμε και για κάποιους άλλους, που δεν απολαμβάνουν αυτά τα «δεδομένα».
            Θέλω και κάτι άλλο να πω. Σήμερα πήγα με τους γονείς μου να πάρουμε δώρο στο δεκάχρονο βαφτιστήρι μας. Κοίταζα λοιπόν τα επιτραπέζια και τότε συνειδητοποίησα κάτι. Όλα τα επιτραπέζια που εγώ και οι μεγαλύτεροι από μένα μεγαλώσαμε με αυτά είχαν μετατραπεί σε ηλεκτρονικά!!! Μονόπολη, παιχνίδια γνώσεων, παιχνίδια με χάρτες, όλα είχαν μουσικές, ήχους, μπαταρίες, τηλεχειριστήρια. Και εγώ μέσα σε όλο αυτό να αναρωτιέμαι: «Εγώ δηλαδή, που δεν μεγάλωσα με όλα αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τι έπαθα; Είμαι πιο χαζή, λιγότερο ανεπτυγμένη, λιγότερο εκσυγχρονισμένη;»
            Παρασυρθήκαμε από την ηλεκτρονική λαίλαπα και σέρνουμε και τα παιδιά μαζί μας. Όταν ήμουν μικρή τα κοριτσάκια κατεβαίναμε στη γειτονιά και παίζαμε με κουζινικά. Πιατάκια, ποτηράκια, κατσαρόλες. Χωρίς ηλεκτρικές κουζίνες με τέσσερα μάτια και φούρνο με φως και ήχο. Αργότερα παίζαμε Μονόπολη με χάρτινα χρήματα και όχι με πιστωτικές κάρτες, παιχνίδια γνώσεων με κάρτες και όχι τηλεχειριστήρια και το πιο ηλεκτρονικό μας ήταν εκείνα τα κόκκινα κυάλια που βάζαμε τον στρογγυλό χαρτί με  τα κουτάκια και βλέπαμε την ιστορία σε κομμάτια (πάλι ξέχασα πως το λένε!).
            Συμφωνώ ότι εκσυγχρονιζόμαστε. Δεν είμαι συντηρητική ούτε και θέλω να σταματήσουμε την πρόοδο. Μα να προοδεύουμε εκεί που χρειάζεται. Στην υγεία λόγου χάρη. Γεμίσαμε τα παιχνίδια φωνές, ήχους και μπαταρίες και αδειάσαμε τα μπαούλα από τουβλάκια και τους δρόμους από παιδιά. Καμιά φορά βλέπω σε κάτι δρόμους εκείνες τις μπλε πινακίδες με το κείμενο "ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΔΗΓΟΙ, ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ" και νομίζω πως είναι απομεινάρι άλλων δεκαετιών, πως στη φούρια των καιρών μας κάποιος ξέχασε να τις βγάλει μια και ο συγκεκριμένος δρόμος είναι 
τις περισσότερες ώρες άδειος από παιδιά.
            Σας είπα, ούτε μίζερη, ούτε γκρινιάρα είμαι. Μα νομίζω πως είναι άδικο για τα παιδάκια να τα βάζουμε τόσο νωρίς σε αυτό το παιχνίδι της τεχνολογίας, μέσα από κάτι που πρέπει να είναι απλό και ανέμελο. Εξομοιώνουμε το παιχνίδι με την τηλεόραση και αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά δεν βγαίνουν έξω. Μα γιατί συνηθίζουν να παίζουν σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το μοτίβο!
          Παίξτε με τα παιδιά! Δείξτε τους ότι όλα τα παιχνίδια δεν χρειάζονται ένα κουτί εξοπλισμό αλλά χαρτί και μολύβι, μια απλή τράπουλα, ζάρι και πιόνια ή και ακόμα πιο απλά, παρέα, γέλιο και φαντασία!

Χρόνια σας πολλά! Καλή Πρωτοχρονιά!  

Τσιακίρη Ειρήνη
27/12/2012

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη


Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
           
            Όταν ήμουν δέκα χρονών, η μαμά με είπε ότι δεν υπάρχεις και ότι εκείνη και ο μπαμπάς έπαιρναν τα δώρα. Ξαφνικά ένιωσα μεγάλη αφού εγώ «ήξερα» ενώ η μικρή μου αδερφή όχι.
            Τώρα, δέκα χρόνια μετά, θέλω τόσο πολύ να πιστέψω ότι υπάρχεις. Και ότι θα φέρεις δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου γιατί κάποιοι γονείς δεν μπορούν να το κάνουν.
            Εγώ δεν είμαι πια παιδάκι, ίσως όμως δικαιούμαι να ζητήσω ένα  δώρο.
            Άγιε Βασίλη, θέλω να μας φέρεις αγάπη και ευτυχία. Θέλω να φέρεις δουλειά στον μπαμπά μου και σε όλους τους μπαμπάδες και τις μαμάδες του κόσμου.
            Θέλω ακόμα να φέρεις σπίτι σε όλους τους άστεγους, θέρμανση σε όσους κρυώνουν, φαγητό σε όσους πεινάνε.
            Θέλω να δώσεις υγεία σε όλους, κανείς να μην είναι άρρωστος, κανείς να μην υποφέρει αλλά και όσοι είναι άρρωστοι να έχουν φάρμακα για να γίνουν καλά!
            Θέλω ακόμα να δώσεις παιδεία σε όλα τα παιδάκια του κόσμου! Κανένα παιδάκι να μην είναι έξω στο δρόμο αλλά να είναι στα σχολεία, όπως το δικαιούνται! Να έχουν καλούς δασκάλους και δασκάλες και όλα τα εφόδια για να μορφωθούν και να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία! 
             Θέλω επίσης να φέρεις ειρήνη! Να μην γίνεται πουθενά πόλεμος, να μην σκοτώνονται πουθενά παιδάκια, γονείς, στρατιώτες, άμαχοι!
            Άγιε Βασίλη, θα ήθελα να ζητήσω να δώσεις λίγο μυαλό, λίγη κοινωνική συνείδηση, μερικά ανθρωπιστικά αισθήματα σε όσους μας κυβερνούν αλλά δεν θα το κάνω. Άγιος είσαι, όχι μάγος! Τουλάχιστον δώσε λίγο μυαλό σε μας που τους ψηφίζουμε, μήπως και δεν τους ξαναψηφίσουμε πια, μήπως και αλλάξουμε νοοτροπία, πάψει να μας ενδιαφέρει το προσωπικό μας βόλεμα και ενδιαφερθούμε για όλο τον κόσμο!
            Και, Άγιε μου Βασίλη, αν τα κάνεις όλα αυτά και έχεις ακόμα χρόνο και διάθεση, ε τότε στείλε μου και εμένα έναν πρίγκιπα! 



Ξέρετε φίλοι μου, χρειαζόμαστε την ελπίδα και την πίστη ότι, ίσως να μπορεί και κάποιος άλλος να μας βοηθήσει, είτε είναι ο Άγιος Βασίλης είτε ο Χριστούλης μας που γεννιέται. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι πολλά πράγματα -αν όχι όλα- από αυτά που ζητάμε είναι στο χέρι μας. Αυτό δεν μας εμποδίζει να ελπίζουμε και φέτος, ότι ναι, η γέννηση του Χριστού θα φέρει τελικά αγάπη, ευτυχία, ειρήνη, δουλειά,ζεστασιά σε όλο τον κόσμο! 

Καλά Χριστούγεννα!

Τσιακίρη Ειρήνη
18/12/2012

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Σκορπιές σκέψεις και… ευχαριστίες!


                Πω, πω, μέρες έχω να γράψω… Αφού να φανταστείτε την τελευταία φορά που έγραψα κείμενο, το «ξ» υπήρχε ακόμα, δεν είχε γίνει «κσ»! Τέλος πάντων! Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο δεν ξέρω τι να γράψω.
                Δεν θέλω να σχολιάσω την επικαιρότητα. Δεν θέλω πάλι να πω για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν από τέσσερα χρόνια που για άλλη μια φορά γίνεται αφορμή καταστροφών! Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω τις ειρηνικές και απόλυτα δικαιολογημένες ειρηνικές πορείες των μαθητών, το αντίθετο, αυτές πολύ καλά κάνουν και γίνονται. Αλλά δεν αμφιβάλλω καθόλου πως κάποιοι, στο όνομα αυτής της δολοφονίας βρίσκουν ευκαιρία να καταστρέψουν ότι βρουν.
                Δεν θέλω πάλι να γράφω για την βλακεία όλων αυτών εκεί πάνω και μας κυβερνούν. Βλακεία είπα; Συγχωρέστε με. Θράσος εννοούσα! Γιατί, πώς να το κάνουμε θέλει θράσος να βγαίνεις και να λες  «Σιγά να μην έρχομαι εδώ 10 φορές τον μήνα ενώ πληρώνομαι μόνο για μία!» όταν είσαι βουλευτής, παίρνεις τον μισθό που παίρνεις και για κάθε επιτροπή που πας πληρώνεσαι εξτρά!
                Δεν θέλω να γράψω για τον πρωθυπουργό που, μια και έχει τόσο ελεύθερο χρόνο, χρήμα και καλή διάθεση κάθεται και φτιάχνει προεκλογικά βιντεάκια. Αχ, συγγνώμη, δεν ήταν προεκλογικό το βιντεάκι. Μου το έχουν ξαναπεί αλλά για κάποιο λόγο μου μοιάζει πολύ για προεκλογικό, ένα ανεξήγητο πράγμα, δεν το καταλαβαίνω. Εντάξει, εντάξει, δεν γίνομαι κακιά. Απλά έκατσε ο άνθρωπος και έδωσε μια καλλιτεχνική διάσταση στις κοινωνικές του ανησυχίες. Άλλωστε είναι γνωστό ότι σε περιόδους οικονομικής ευημερίας, οι τέχνες ανθούν.
                Πραγματικά δεν ξέρω γιατί γράφω σήμερα αφού παρά τα όσα συμβαίνουν, δεν έχω λέξεις να εκφράσω τίποτα. Αλλά δεν πειράζει. Θα γράψω μερικά πιο άσχετα πράγματα.
                Πρώτα πρώτα θέλω να πω χρόνια πολλά στον σημαντικότερο άντρα της ζωής μου που σήμερα γιορτάζει: Στον μπαμπά μου! Μπαμπά Χρόνια Πολλά! Να είσαι γερός, δυνατός και ευτυχισμένος! Να σε χαιρόμαστε! Να είσαι πάντα καλά!
                Χρόνια Πολλά και στον παππού που γιορτάζει και στην φιλενάδα μου, τη Νίκη.
                Στη συνέχεια θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον κύριο Νίκο, στον δάσκαλο της οδήγησης που με έμαθε να οδηγάω και χάρη σε αυτόν πέτυχα στις εξετάσεις οδήγησης. Και χρόνια του πολλά!
                Ευχαριστώ και τους εξεταστές που μου έδωσαν το δίπλωμα!
                Στη συνέχεια θέλω να πω ευχαριστώ σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους μου, στους γονείς και τους συγγενείς μου και φυσικά σε όλη την παρέα του twitter που τόσο καιρό τους ζάλισα με το δίπλωμα και κανείς δεν έδειξε να αγανακτεί! Σας ζητώ συγγνώμη!
                Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τις φιλενάδες μου Θεανώ-πραγματικά απορώ πως δεν μου πέταξε τίποτα στο κεφάλι τρεις μήνες τώρα και Ελένη-που δεν μου έκλεισε ποτέ το τηλέφωνο στα μούτρα!
                Τέλος σας ευχαριστώ όλους εσάς που διαβάζετε το ιστολόγιο αυτό και έφτασε στις 1000 προβολές-αν και υποψιάζομαι ότι μετά το σημερινό θα το σκεφτείτε πολύ αν θα το ξαναεπισκεφθείτε! Εντάξει, ας πούμε ότι το σημερινό ήταν επετειακό κείμενο και την επόμενη φορά θα επανέλθω.
                Ραντεβού εδώ λοιπόν, (ελπίζω) σύντομα!

Τσιακίρη Ειρήνη
6/12/2012

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Ανάγκη για μια κοινωνία προσφοράς και αγάπης

         Την δύσκολη περίοδο που περνάμε, αν κάτι μετράει πραγματικά να κινδυνεύουμε να το ξεχάσουμε είναι η πραγματική προσφορά μας, η ανιδιοτελής  προσφορά μας στην κοινωνία, όχι απαραίτητα υλικών πραγμάτων αλλά κυρίως ανθρωπιάς, αγάπης, ενδιαφέροντος. Μια τέτοια κοινωνία μας χρειάζεται, δεμένη, αγαπημένη, ενωμένη. Δεν είναι μεγάλα λόγια, δεν είναι καν λόγια που αφορούν άλλους. Είναι μικρά πράγματα που σίγουρα όλοι μπορούμε να κάνουμε. Και αν όλοι κάνουμε έστω κάτι μικρό, θα δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο.  
          Αν σταματήσουμε ο καθένας να αγωνιζόμαστε μόνο όταν απειλούνται τα προσωπικά μας συμφέροντα, να απεργούμε μόνο όταν θίγονται τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα, και αγωνιστούμε και για τα δικαιώματα των άλλων, όχι επειδή σκεφτόμαστε ότι έρχεται η σειρά μας αλλά γιατί νοιαζόμαστε για τους άλλους, για τα δικαιώματα εκείνων, για την ζωή εκείνων, τότε μπορεί και να πετύχουμε.
          Να αγαπάμε τους γύρω μας. Να τους σκεφτόμαστε, να προσφέρουμε, να κάνουμε πράγματα για αυτούς επειδή τους αγαπάμε όχι επειδή περιμένουμε ανταλλάγματα. Να το κάνουμε γιατί έτσι η καρδιά μας γεμίζει χαρά, αγαλλίαση. Και να δεχόμαστε την προσφορά των άλλων, χαρούμενοι, όχι θυμωμένοι γιατί πρέπει να ανταποδώσουμε. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να ανταποδώσουμε. Απλά υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν πράγματα μόνο γιατί θέλουν να δώσουν, χωρίς να περιμένουν τίποτα.
          Άνθρωπος που προσφέρει μέσα από την καρδιά του είναι δάσκαλος. Με το να προσφέρει ο ίδιος ανιδιοτελώς την αγάπη του, την καρδιά του, τα συναισθήματα του στους άλλους, να τους νοιάζεται, να είναι αλληλέγγυος, διδάσκει και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Και σίγουρα χρειαζόμαστε όλοι μια αλληλέγγυα κοινωνία, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο.
          Στις δύσκολες μέρες που περνάμε πρέπει να είμαστε πραγματικά αλληλέγγυοι, να  νοιαζόμαστε για τους γύρω μας. Το να λέμε «Α, τι ωραία που περνάω εγώ που είμαι βολεμένος, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους άρα φροντίζω να περνάω εγώ καλά» είναι η εύκολη λύση, δεν ταιριάζει όμως  με την φύση μας, δεν είναι διόλου ανθρώπινο. Είναι αλλοτριωμένη συμπεριφορά, ατομικιστική και απάνθρωπη σκέψη.
          Υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν μειωθούν οι μισθοί τους, οι απολαβές τους δεν θα εξαθλιωθούν, πάντα θα ζουν καλύτερα από τους άλλους. Και πολλοί από αυτούς θα μένουν στα σπίτια τους, στις δερμάτινες πολυθρόνες τους, μπροστά από τα αναμμένα τζάκια τους, με τα ακριβά ποτά στο χέρι και θα αναλογίζονται τι ωραία που είναι η ζωή. Δεν είναι ωραία για όλους η ζωή. Άνθρωποι μένουν κάθε μέρα άνεργοι, άστεγοι, νηστικοί και άλλοι έχουν διαμερίσματα και διαμερίσματα κλειστά, άδεια. Γιατί; Τι θα τα κάνουν; Θα τα πάρουν μαζί τους; Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να προσφέρουν, να δώσουν στέγη, φαγητό, ζεστασιά;
          Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Πολλοί από μας θα σβήσουμε από την οθόνη του μυαλού όλα τα προβλήματα των άλλων και θα απολαύσουμε τις γιορτές σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους στη σκέψη όσων δεν μπορούν να γιορτάσουν, γιατί θα σκέφτονται τα άδεια πιάτα και τους απλήρωτους λογαριασμούς, με την τόσο εύκολη σκέψη του «δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ξέρω ότι ζούμε σε καιρούς που σκεφτόμαστε την επιβίωση μας, που ζοριζόμαστε οι ίδιοι να τα βγάλουμε πέρα,  ίσως κάποιοι από μας θέλουμε να βοηθήσουμε μα δεν μπορούμε και στενοχωριόμαστε γι’ αυτό. Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα υλικό, ας προσφέρουμε τη σκέψη μας, ας μην σταματήσουμε να νοιαζόμαστε, ας μην τους ξεχάσουμε μέσα στις γιορτές, ας χαρίσουμε τα συναισθήματα μας. Είναι κάτι και αυτό.
         
Υ.Γ. Είχα ένα υπέροχο απόγευμα χθες παρακολουθώντας για άλλη μια φορά έναν αγαπημένο μου καθηγητή, σε ένα μάθημα που ήδη έχω περάσει πέρυσι μα δεν έχει καμιά σημασία. Τα λόγια του με γέμισαν όμορφες, σοβαρές και ειλικρινείς σκέψεις. Το κείμενο μου βασίζεται στα δικά του λόγια.

Τσιακίρη Ειρήνη
22/11/2012

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Κρίση, καιρός για... σκέψη



Της Ματίνας Τσιμοπούλου 
       
            
Είναι γεγονός ότι διανύουμε καιρούς χαλεπούς και ζοφερούς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για ενδοσκόπηση! Ας αναλογιστούμε λοιπόν σύντομα το ποιόν μας ως κοινωνία.
          Τα βιώματα μας μάς πληροφορούν καθημερινά ότι ζούμε στην κοινωνία της αποξένωσης, της μισανθρωπιάς, της αδικίας, της  ανισότητας, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς, των προκαταλήψεων, της εκμετάλλευσης, της βίας, του ανταγωνισμού, του ωφελιμισμού, της  κακοποίησης, του αυτοματισμού και της εργαλειοποίησης: ο κατάλογος είναι μακρύς και τα κακώς κείμενα πολλά. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν!
          Μοιάζουμε οι άνθρωποι να έχουμε απολέσει τον ανθρωπισμό μας και να έχουμε απαρνηθεί την κοινωνικότητα μας. Μας έχουν παγιδεύσει σε μία αρένα και εμείς κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον αντί να στραφούμε εκεί που πραγματικά είναι ο στόχος. Φαίνεται να έχουμε ξεχάσει ότι η βιωσιμότητα του ατόμου εξαρτάται από τη βιωσιμότητα του συνόλου. Έχουμε ξεχάσει τις αρχές και τις αξίες μας, έχουμε χάσει το νόημα και έχουμε χαθεί μέσα στην εμπορευματοποίηση των καιρών μας, ευτελίζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις.  Το «ο θάνατος σου, η ζωή μου» φαίνεται να πρυτανεύει στο ανταγωνιστικό περιβάλλον που ζούμε και μεταφράζεται στη ζωή σαν διπλός θάνατος. Όλο το κατακερματισμένο, κατατεμαχισμένο κατεστημένο είναι μια απάτη, μια καταστροφική φενάκη.
          Ο άνθρωπος δεν συναισθάνεται πλέον την κοινωνική του υπόσταση, η αντίληψη του εγώ  του είναι ελλειπτική. Υπάρχουμε ως προέκταση των άλλων, δημιουργούμε σε συνύπαρξη με άλλους και εξελισσόμαστε πάλι ως σύνολα. Τα σύνολα όμως πρέπει να εξοπλίζονται με ιδανικά, όχι με πελατειακές σχέσεις και χρηματικές συναλλαγές και σίγουρα όχι με ατομικιστικές τάσεις ηγεμονίας, αισχροκέρδειας και συμφεροντολογισμού. Έχουμε κάτι κοινό, είμαστε κάτι κοινό και αυτό πρέπει να προστατεύσουμε. Είναι τραγικό που πλέον ο άνθρωπος δεν αναζητά τον συνάνθρωπο, δεν εμπιστεύεται τον συνάνθρωπο, δεν μοιράζεται μαζί του, δεν του συμπαραστέκεται και, ακόμα χειρότερα, διακατέχεται από κακία, υπεροψία και διαθέσεις εκμετάλλευσης και κατατρόπωσης του. Δεν είναι φυσιολογικό να χαιρόμαστε με τον πόνο και την δυστυχία των άλλων, πόσο μάλλον να είμαστε εμείς υπαίτιοι αυτών.
          Όλοι μαζί πρέπει να φροντίσουμε να αναγεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα. Αυτά θα είναι το απάγκιο μας αυτές τις δύσκολες ώρες, δεν χρειαζόμαστε τον διχασμό που εδρεύει αυτή τη στιγμή. Δεν είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν και σίγουρα δεν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Εν τέλει, η διαφορετικότητα δεν είναι απειλή, κάθε άλλο μάλιστα, είναι πλούτος. Αν το καλοσκεφτούμε, τα συμφέροντα μας δεν είναι διαφορετικά ούτε αποκλείονται το ένα από το άλλο. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε. Να καταλάβουμε την αξία του ανθρωπισμού και την προοπτική του, να ξαναβρούμε την αγάπη και, υπερβαίνοντας το «εγώ», να φτάσουμε στο «εμείς». Άλλωστε η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στην ατομική ευθύνη; Ας κάνουμε ένα βήμα προς την ουσία της συλλογικότητας, ας αντισταθούμε στον υλικό εξανδραποδισμό που προσπαθούν να μας μυήσουν, ας θέσουμε τους όρους για τη δική μας ευημερία και ας μην δηλητηριάζουμε άλλο τη ζωή μας.
Η εργαλειοποίηση μας κάνει αναίσθητους, μας στερεί κάθε μαγεία και εμείς χρειαζόμαστε την μαγεία.
          Για σκεφτείτε, υπάρχει μεγαλύτερη αλλοτρίωση από την απανθρωποποίηση του ανθρώπου. Και μετά ας αναλογιστούμε τις συνέπειες που θα έχει αν αυτή επιτευχθεί.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Όσκαρ γελοιότητας



           Πέρασαν δυο μέρες από την θεαματική-με τη χειρότερη έννοια-ψήφιση των νέων μέτρων, για να πάρουμε τη δόση που θα μας… σώσει και τελικά, τι έκπληξη, δεν μας την δίνουν!! Τότε προς τι τα μέτρα κύριοι; Αλλά δεν φταίτε εσείς, όόόχι, τα δικά μας τα καμάρια φταίνε!
          Λοιπόν, εσείς «καμάρια» μας, τι κάνετε; Δεν βλέπετε; Δεν ακούτε;  Δεν μιλάτε; Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο και φτάσαμε να τις… συνηθίζουμε! Και εσείς σφυρίζετε αδιάφορα;
          Κάτι άλλο τώρα. Με την απειλή-ούτε καν με την πραγματοποίηση- μιας και μοναδικής στάσης εργασίας οι υπάλληλοι της Βουλής πέτυχαν αυτό για το οποίο όλοι εμείς οι υπόλοιποι αγωνιζόμαστε μέρες, βδομάδες, μήνες τώρα: Να μην ψηφιστεί η διάταξη του νομοσχεδίου που αφορά τις δικές τους περικοπές. Σαν να λέμε ότι όλοι όσοι διαμαρτυρόμαστε έξω είμαστε κορόιδα. Γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας, γιατί κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, γιατί κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι απεργίες των δασκάλων, των καθαριστών, των υπαλλήλων, οι ανάγκες  των συνταξιούχων, των φοιτητών , των άνεργων. Τι νομίζετε κύριοι υπάλληλοι της Βουλής; Ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη ανάγκη από έναν νέο υπάλληλο που παίρνει 500€ μετά από έξι χρόνια σπουδών, για έναν δάσκαλο σε ένα ορεινό χωριό που πληρώνει μέχρι και το χαρτί του φωτοτυπικού από τον μισθό του, από μια εργαζόμενη ανασφάλιστη μητέρα και από έναν άνεργο πατέρα δύο παιδιών; Τι παραπάνω έχετε εσείς από εμάς; Α, ξέχασα. Μερικές παραπάνω γνωριμίες.
          Συνεχίζω. Κύριοι εκπρόσωποι της δημοκρατίας μας, θυμάστε καθόλου κάποια από τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που εκπροσωπείτε; Η ελευθερία λόγου, η ελευθερία έκφρασης της γνώμης μας είναι κάποια από αυτά. Οι βουλευτές υποτίθεται ότι έχουν εκλεγεί για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού που τους ψήφισε και να αποφασίζουν κατά συνείδηση. Και εσείς κύριε Σαμαρά και εσείς κύριε Βενιζέλο σπεύσατε αμέσως, σε μερικά λεπτά, πάει η γραφειοκρατία, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, να διαγράψετε όσους τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη από τη δική σας! Πόσο δημοκρατικό! Τουλάχιστον αυτοί θα ξέρουν ότι εκφράστηκαν ελεύθερα. Πραγματικά γελοίοι και αξιοθρήνητοι είναι οι «παρούσες» και οι «παρόντες» που φοβήθηκαν να πουν τη γνώμη τους μην τυχόν και υποστούν δυσάρεστες συνέπειες. Αλλά δεν τις γλίτωσαν. Τι θα πει Παρών κύριε; Δεν σε φωνάξανε να δουν αν ακούς! Να ψηφίσεις σε φωνάζουν, να πεις τη γνώμη σου; Γνώμη δεν έχεις;
          Λοιπόν κύριοι, το φτηνό χιούμορ και οι φτηνές ατάκες δεν πιάνουν σε μας. Μεταξύ σας ίσως το διασκεδάζετε αλλά δεν σας στέλνουμε εκεί για να γελάτε. Χρησιμοποιείστε την ρητορική σας ικανότητα και τα επιχειρήματα σας εκεί που πρέπει, εκεί που χρειάζεται, εκεί που ίσως σας πιστεύουν ακόμα. Υποτιμάτε την εμπιστοσύνη μας, υποτιμάτε την νοημοσύνη μας, τώρα υποτιμάτε και το χιούμορ μας και δείχνετε τουλάχιστον γελοίοι, χωρίς καμιά αίσθηση σοβαρότητας, ευθύνης, αστείου.
          Θα σας πω αυτό για το τέλος. Πριν από καιρό, κάποιος, ε δεν θυμάμαι τώρα ποιος και δεν έχει και τόση σημασία, άλλωστε όλοι ίδιοι είστε, είχε πει εκείνη την περίφημη ατάκα: Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. (Νομίζω ότι ήταν εκείνος που τα κατάφερε περίφημα στη χώρα του και για να τον τιμήσουν τον κάλεσαν σε σεμινάριο σε αμερικάνικο Πανεπιστήμιο για να διδάξει και άλλους πώς να τα καταφέρνουν εξίσου περίφημα.) Λοιπόν κύριοι… πολιτικοί ταγοί μας, πάρτε αυτή τη φράση, κάντε την αφίσα στα γραφεία σας, επιφάνεια εργασίας στους υπολογιστές σας, φόντο στα κινητά σας, πείτε την στον καθρέφτη, βάλτε την ήχο κλήσης και ξυπνητήρι, κάντε την γαργάρα τρεις φορές την μέρα, πάντως εμπεδώστε την. Για σας είναι. Εσείς αν δεν αλλάξετε νοοτροπία, τακτική και μυαλά θα «βουλιάξετε». Εμείς θα τα καταφέρουμε και θα είμαστε εδώ.  Άλλωστε, το έχει αποδείξει και η ιστορία. Πολιτικά πρόσωπα  μπορεί να χάθηκαν. Λαοί όμως όχι.   



Τσιακίρη Ειρήνη
9/11/2012

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Γελάσαμε πάλι…

      Γρήγορες οι εξελίξεις αλλά σαν φοιτήτρια και εγώ όλη μέρα λείπω και παρέλειψα να τις σχολιάσω! Πάντως, ο καλός Θεούλης με είπε να μην στενοχωριέμαι, θα έρθει η στιγμή που θα προλάβω. Καλέ, σοβαρά μιλάω, τι      νομίζετε, μόνο με τον Αντωνάκη μιλάει ο Σαμαράς; Όοοχι βέβαια! Και με μένα μιλάει αλλά δεν σας το έλεγα για να μην με περάσετε για τρελή. Τώρα όμως που έκανε την αρχή ο Αντωνάκης, μπορώ κι εγώ να το ομολογήσω άφοβα.
         Κοιτάξτε, αν συνδυάσω την κορυφαία δήλωση του πρωθυπουργού ότι μίλησε ακόμα και με τον Θεό με την σχεδόν privé λειτουργία που παρακολούθησε την προηγούμενη βδομάδα εδώ στην Θεσσαλονίκη, τότε μπορώ να σας πω ότι εκτός από το θεό, μπορεί να μίλησε και με τον Άγιο Δημήτριο. Λέτε να ζήτησε special ακρόαση ο πρωθυπουργός για αυτό δεν μπορούσε ο υπόλοιπος κόσμος να πάει στην εκκλησία; 
        Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει τελείως. Αν ο κύριος Σαμαράς μας θεωρεί τόσο ηλίθιους που θα πειστούμε για τα λεγόμενα του μέσα από κρύα αστεία, τότε τι να πω; Αν και δεν νομίζω ότι πιστεύει κάτι τέτοιο, θέλει μάλλον να ελαφρύνει το κλίμα γιατί βλέπει ότι δεν τον σηκώνει. Δεν πιάνει όμως.
        Ξέρετε τι λένε ε; Όποιος μιλάει στον Θεό, είναι θρήσκος. Όποιος του μιλάει ο Θεός είναι παράφρων. Πάντως αν ο κύριος Σαμαράς επιμένει ότι μιλάει με τον Θεό, θα ήθελα να διαβιβάσω μερικά αιτήματα. Βλέπετε παλιά ζητούσαμε ρουσφέτια από τον ίδιο τον πρωθυπουργό αλλά αυτό δεν έχει νόημα πια. Έτσι, θα τον κάνουμε έναν απλό μεσάζοντα και θα τα ζητάμε μέσω αυτού από τον ίδιο τον Μεγαλοδύναμο.
        Κύριε πρωθυπουργέ, τώρα που είδατε ότι τα κρύα αστεία δεν πιάνουν, βρείτε καμιά άλλη, πιο σοβαρή λύση. Άλλωστε, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος…

Καλό Μήνα!!! 


Τσιακίρη Ειρήνη
1/11/2012

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Εθνική Εορτή

           28η Οκτωβρίου 1940. Δευτέρα έδειχναν τα ημερολόγια της εποχής εκείνη τη μέρα που η Ελλάδα, σύμφωνα με τα ραδιόφωνα, βρισκόταν και επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση, μετά το ΟΧΙ στην ιταλική κυβέρνηση που επιθυμούσε την παράδοση της Ελλάδας στην Ιταλία. Δύσκολα χρόνια ακολούθησαν μα και δοξασμένα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μίλησαν για την ένδοξη παρουσία της χώρας μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Χίτλερ παραδέχτηκε ότι «Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφησαν το θάνατο» ενώ ο Winston Churchill δήλωσε στις αρχές του ελληνοϊταλικού πολέμου ότι «Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.»
          Σήμερα τιμούμε αυτήν μέρα με παρελάσεις σε όλη τη χώρα, σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη. Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη παρέλαση είναι η στρατιωτική που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη που γιορτάζει διπλά αυτή τη μέρα. Γιορτάζει την ελληνικότητα της. Γιορτάζει την απελευθέρωση της το 1912. 100 χρόνια πριν ο ελληνικός στρατός μπήκε στην πόλη και την ελευθέρωσε, Σαν σήμερα έγινε η έπαρση της σημαίας στον λευκό πύργο, το σύμβολο της. Γιορτάζει και την επέτειο του ΟΧΙ. Η όμορφη πόλη μας έβαλε τα γιορτινά της, πλύθηκε για τα καλά- βρέχει ασταμάτητα κάτω στην πόλη. Στους δρόμους της παρελαύνει περήφανα  ο στρατός μας κάνοντας μας να δακρύζουμε, δείχνοντας μας ότι ναι, ότι κι αν συμβεί, εμείς είμαστε εδώ και όταν χρειαστεί θα πολεμήσουμε για την πατρίδα μας γενναία, όπως έκαναν και οι πρόγονοι μας τόσες φορές στο παρελθόν.
          Για ότι και αν μας κατηγορούν σαν χώρα, κανείς ποτέ δεν θα τολμήσει να μας πει δειλούς.  Και ας κατηγορούμε κάθε μέρα εμείς οι ίδιοι τη χώρα μας, σήμερα είμαστε περήφανοι για αυτήν.
          Στις μέρες που περνάμε μας χρειάζεται να θυμόμαστε την ιστορία μας, να μην ξεχνάμε τους αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοι μας για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Να μην ξεχνάμε να είμαστε περήφανοι.
Εμείς θα πληρώσουμε τα χρέη μας. Αλλά ας θυμόμαστε ότι αν εμείς χρωστάμε χρήματα στη Ευρώπη, εκείνη μας χρωστάει πολύ περισσότερα, που δεν αγοράζονται με κανένα ποσό, σε κανένα νόμισμα. Γιατί όλοι παραδέχονται ότι οι Έλληνες εμπόδισαν τα σχέδια του Χίτλερ να κατακτήσει όλη την Ευρώπη, γιατί αντιστάθηκαν όσο κανένας άλλος στις δυνάμεις Κατοχής.
          Δεν είμαστε ακραίοι εθνικιστές, δεν θεωρούμε ότι είμαστε υπεράνω όλων, σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν μας αξίζει και να ξεχνάνε τη συμβολή μας στην ιστορία.

Χρόνια μας Πολλά!
     


Τσιακίρη Ειρήνη
28/10/2012

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Εσείς από πού είστε;;;

         Λοιπόν, σήμερα θα εξηγήσω μερικά βασικά πράγματα. Όπως θα έχετε καταλάβει είμαι φοιτήτρια, δευτεροετής, σε μια πάρα πολύ ωραία σχολή. 
          Όπως θα ξέρετε, η πιο συνηθισμένη ερώτηση μεταξύ φοιτητών όταν γνωρίζονται είναι η εξής: «Από πού είσαι;» Είτε από ενδιαφέρον είτε από ευγένεια, θα την κάνεις αυτήν την ερώτηση. Και ο άλλος θα πει μια πόλη, ένα χωριό κάπου στον χάρτη, μακριά, κοντά, στο βουνό ή στην πεδιάδα, δεν έχει σημασία. Ε εγώ είχα ένα θέμα μ’ αυτήν την ερώτηση. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είχα θέμα με την ερώτηση. Με την απάντηση είχα. Την απάντηση που εγώ έπρεπε να δώσω. Και θα σας εξηγήσω γιατί.
          Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη από γονείς Θεσσαλονικείς. (με καταγωγή από Σέρρες και κάτι λίγο από την Πόλη αλλά αυτό πάει πολύ μακριά και δεν μας ενδιαφέρει). Είμαι λοιπόν Θεσσαλονικιά. Καλά μέχρι εδώ.
          Όταν εγώ ήμουν 3μιση χρονών η μαμά μου, καθηγήτρια Αγγλικών στο επάγγελμα, διορίζεται σε ένα σχολείο στο Ηράκλειο, με την ελπίδα ότι αυτό θα είναι προσωρινό και θα επιστρέψουμε στα πάτρια εδάφη. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και μετά από μερικά χρόνια χτίσαμε σπίτι και εγκατασταθήκαμε μόνιμα σε μια κωμόπολη έξω από το Ηράκλειο-τις Αρχάνες αν τις ξέρετε!
          Εγώ εκεί πήγα σχολείο, από εκεί αποφοίτησα και κατάφερα να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια πλέον-όνειρο ζωής.
          Μπορεί να μεγάλωσα εκεί αλλά πάντα θεωρούσα την Θεσσαλονίκη πατρίδα μου. Άκουγα τις ιστορίες για την όμορφη πόλη από τους γονείς μου, άκουγα τα ρεμπέτικα της, έτρωγα τα φαγητά που θα έτρωγα και εδώ, ερχόμουν διακοπές, μεγάλωσα και έλεγα ότι είμαι Θεσσαλονικιά.
          Όταν οι συμφοιτητές μου άρχισαν να με ρωτάνε από πού είμαι, στην αρχή έλεγα συνοπτικά την παραπάνω ιστορία. Κάποτε όμως καταντάει κουραστικό. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω ούτε ότι είμαι Κρητικιά-δεν είμαι, αγαπάω τον τόπο που μεγάλωσα, έχω πολλούς φίλους και πολλούς ανθρώπους που αγαπάω εκεί, το πατρικό μου είναι εκεί αλλά δεν είμαι Κρητικιά. Οι γονείς μου είναι Θεσσαλονικείς- και ας μιλάει Κρητικά ο μπαμπάς μου, απλά γυρνάει γρήγορα η γλώσσα του, αν έρθει για ένα μήνα Θεσσαλονίκη θα σας πω εγώ- και όλοι μου οι συγγενείς είναι εδώ πάνω.  Δεν γινόταν όμως και να λέω απλά ότι είμαι Θεσσαλονικιά σαν να μην έλειψα ποτέ από ‘δω γιατί αυτό δεν είναι αλήθεια.
          Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι τόσο άσχημο να θεωρείς μέρος της ζωής σου δύο από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας- και σε μια δύσκολη στιγμή θα έχεις πάντα κάπου να καταφύγεις. Απλά όσοι με ρωτούν από πού είμαι ας κάνουν λίγη υπομονή. Γιατί πάντα θα λέω την αλήθεια είτε στην συνοπτική είτε στην εκτενή μορφή της!!


Τσιακίρη Ειρήνη
24/10/2012

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Να ενθουσιαστεί κανείς ή να μην ενθουσιαστεί;;;

       Πόσο ωραίο είναι εκείνο το συναίσθημα του… ενθουσιασμού και μιλώ για έναν συγκεκριμένο ενθουσιασμό. Εκείνον που σε πιάνει όταν νιώθεις ότι ναι, επιτέλους, κάτι θα γίνει με εκείνον. Δεν έχει σημασία τι. Απλά κάτι. Εντάξει, ας μη γελιόμαστε, ελπίζεις ότι θα είναι κάτι θετικό αυτό το κάτι. Αλλά το ότι θα εξελιχθεί κάπως όλο αυτό είναι μια ανάσα, ότι υπάρχει κινητικότητα και όχι στασιμότητα.
          Γιατί το πιστεύεις αυτό; Γιατί έχεις ενδείξεις. Απλές ενδειξούλες. Ή νομίζεις ότι τις έχεις. Ξέρετε, παίρνεις το τόσο και το κάνεις τόόόόόσο!!! Αναλύεις τα πάντα με τις φίλες σου. Μου μίλησε τρεις φορές σε ένα τέταρτο-άλλες φορές μου μιλάει δυόμιση. Με κοίταξε πέντε φορές σε ένα πεντάλεπτο- άλλες φορές με κοιτάει τέσσερις. Με ρώτησε, μου απάντησε και σήκωσε το τηλέφωνο με τον πρώτο κουδουνισμό ενώ άλλες φορές το σηκώνει στον δέκατο πέμπτο. Η περίπτωση της σύμπτωσης απλά αποκλείεται. Το ενδεχόμενο του να καθόσουν ακριβώς μπροστά του  οπότε αναγκαστικά σε κοιτούσε-διαφορετικά θα κοίταζε το ταβάνι ο άνθρωπος- δεν παίζει. Ούτε το να είχε το κινητό στο χέρι γιατί έστελνε μήνυμα την ώρα που εσύ τηλεφώνησες -όχι βέβαια απλά κρεμόταν πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας την κλήση σου.
          Αυτά τα λέει εκείνο το καλό αγγελάκι που πετάει πάνω από το κεφάλι σου και φοράει άσπρα και φωτοστέφανο. Το άλλο, το κόκκινο με τα κέρατα λέει απλά «Συγκεντρώώώσου!!» (Παρένθεση: Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να περπατάει στο δρόμο και να μιλάει μόνος του, ΔΕΝ μιλάει μόνος του. Συνομιλεί με αυτά τα πλασματάκια πάνω από το κεφάλι του. Δεν είναι τρελός. Προβληματισμένος είναι. ΜΗΝ καλέσετε το πλησιέστερο ψυχιατρείο αλλά κυρίως ΜΗΝ τον κοιτάξετε στραβά. Θα τον στενοχωρήσετε.) Τέλος πάντων το κόκκινο διαβολάκι θα σας πει το απλούστατο: Όσο εσύ αναλύεις τις λεπτομέρειες της λεπτομέρειας και μετατρέπεις τις συμπτώσεις σε ατράνταχτες αποδείξεις, εκείνος απλά τις έχει διαγράψει. Δεν τις έκανε βάσει οργανωμένου σχεδίου. Απλά συνέβησαν. Αυτό.
          Το να ενθουσιάζεσαι ότι ναι, τέλεια, αυτό που έγινε σημαίνει πολλά, δεν είναι πάντα καλό! Μια φίλη μου λέει ότι καλύτερα να είμαι απαισιόδοξη και να με εκπλήξει κάτι ευχάριστα παρά το αντίθετο. Εξάλλου είπαμε, δεν είναι ντε και καλά σίγουρο ότι ο άλλος θέλει να σου δώσει ελπίδες. Μπορεί και να είναι απλά σύμπτωση.
          Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις… (Το έχουμε πει. Είμαι αισιόδοξος τύπος.) Μπορεί και να είναι όντως ένας τρόπος να σου δείξει ότι ναι, έχεις ελπίδες, έστω και αν το κάνει υποσυνείδητα. Δεν σε ενδιαφέρει κιόλας. Εσύ ενθουσιάσου. Ναι, κάτι θα γίνει. Και σύντομα κιόλας. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα της συγγραφέως είναι απολύτως συμπτωματική. (;)

Τσιακίρη Ειρήνη
14/10/2012

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Αχ! Άτιμε Εγωισμέ…

          Τελικά ο εγωισμός δύσκολα διαχειρίζεται και έχει πολλές όψεις. Κάποιες φορές απλά δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά. Άλλες φορές μπορεί να γίνει αιτία να σώσεις την αξιοπρέπεια σου. 
            Μπορεί να ξέρεις ότι είσαι εγωιστής. Να λες στον εαυτό σου «Κοίτα, έχεις άδικο σε αυτό που κάνεις, σταμάτα το» και να συνεχίζεις να το κάνεις. Ξέρεις, για παράδειγμα, ότι κάποιος σε αποφεύγει, προσπαθεί να κόψει τις σχέσεις, δεν γουστάρει ρε παιδί μου ο άνθρωπος να ανήκεις στη ζωή του. Το χειρότερο είναι ότι ξέρεις ότι έχει δίκιο. Ότι κι εσύ, αν είχε αυτός το βεβαρημένο παρελθόν που στην προκειμένη περίπτωση εσύ έχεις, με την πρώτη ευκαιρία το ίδιο θα έκανες. Θα έκοβες τις παρτίδες μαζί του.
            Παρ’ όλο που τα ξέρεις όλα αυτά, εσύ συνεχίζεις να τον πρήζεις, να του μιλάς, να σχολιάζεις, να ασχολείσαι! Και να αναρωτιέσαι και από πάνω «Μα γιατί με γράφει; Τι έκανα; Γιατί; Γιατί δεν είναι ευγενικός; Γιατί με αποφεύγει;»  Μα γιατί τον έχεις πρήξει!!!!!!!!!!!! Στη συνέχεια τον κατηγορείς: «Το γαϊδούρι! Βέβαια, δεν έχει τρόπους! Πού να τους μάθει; Τον ενοχλήσαμε τον κύριο, κατάλαβες; Βρε άμα ξανασχοληθώ εγώ να μην με λένε… (συμπληρώστε!)
            Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι μάταια σκας. Ότι ό,τι και να κάνεις, δεν περνάει από το χέρι σου να τον αλλάξεις, δεν πρόκειται ρε παιδί μου να σου μιλήσει με την καρδιά του, ότι θα το κάνει μόνο και μόνο από ευγένεια ή απλά γιατί βαριέται. Γιατί  τελικά του είναι πιο εύκολο να απαντά  σε ένα κατεβατό δικών σου προτάσεων παρά να γυρίσει και να σου πει : «Ε , άι παράτα με επιτέλους!»
            Αναλογίσου όμως τον εαυτό σου. Σου αξίζει αυτή η συμπεριφορά; Αξίζεις να σου μιλάει κάποιος από οίκτο, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να σε προσβάλει με το να σε στείλει στον αγύριστο;  Εδώ τώρα ο εγωισμός χρειάζεται. Εκείνος θα σε σώσει. Γιατί θα καταλάβεις επιτέλους ότι «Όχι, δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Δεν θα παρακαλάω κανέναν να μου μιλήσει. Αν αυτός δεν θέλει να μου μιλήσει μια φορά, εγώ δεν θέλω εκατό.»
            Στο κάτω κάτω, ξέρεις ότι κατά βάθος είναι δικό σου το φταίξιμο. Και αν τον φτάσεις  τον άλλο σε τέτοιο σημείο που να γυρίσει και να σου πει αυτό ακριβώς, δεν θα σ’ αρέσει καθόλου. Οπότε κάνε τον Αποστόλη, αδιαφόρησε, θεώρησε αν θες ότι αυτός φταίει, αυτός έχει γαϊδουρινή συμπεριφορά, πίστεψε ότι θες αλλά βαθιά μέσα σου να ξέρεις, να παραδέχεσαι και να μην ξεχνάς ότι εσύ οδήγησες εδώ τα πράγματα. Αν το ξεχάσεις, θα τα ξανακάνεις θάλασσα. Και δεν μπορείς να δικαιολογείσαι κάθε φορά… 



Τσιακίρη Ειρήνη
5/10/2012

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Άντε και Καλό Μήνα!

            Ήρθε και ο Οκτώβρης… Το ημερολόγιο το λέει δηλαδή… Γιατί, κοιτάξτε λίγο έξω, σας κάνει για Οκτώβρη; Εμένα προς Ιούνη μου φέρνει λίγο… Τέλος πάντων, αφού όλοι συμφωνούμε πως το ημερολόγιο λέει ότι σήμερα έχουμε 1η Οκτωβρίου, ας το πάρουμε ως δεδομένο και ας προχωρήσουμε παρακάτω!
            Θέλω να πω πόσο γέλασα αυτό το Σαββατοκύριακο με τη δήλωση του πρωθυπουργού στην New York Times, την οποία διάβασα στο enikos.gr (http://www.enikos.gr/politics/83301,Samaras:_H_pio_sklhrh_doyleia.html) ότι «είναι πολύ σκληρή η δουλειά του πρωθυπουργού, είναι μπελάς». Συγγνώμη κύριε Σαμαρά αλλά είχα την εντύπωση ότι θέλατε να γίνετε πρωθυπουργός, ζητούσατε να σας ψηφίσουμε, όχι; Μήπως κάνουμε λάθος; Μήπως σας έκαναν με το ζόρι;  Έχω και μια άλλη εκδοχή βέβαια… Χτυπάει λέει το κουδούνι στο σπίτι του Σαμαρά ένα μουντό πρωινό, ο ήλιος ακόμα δεν έχει βγει. Σηκώνεται ο Σαμαράς με την ριγέ πιτζάμα, ανοίγει την πόρτα με την τσίμπλα στο μάτι και βλέπει δύο ασφαλίτες. «Κύριε Σαμαρά, πρέπει να μας ακολουθήσετε». Ο Σαμαράς σκυθρωπός ντύνεται, αποχαιρετά τη γυναίκα του και τα παιδιά του με βουρκωμένα μάτια και τους ακολουθεί στο Μέγαρο Μαξίμου όπου τον αναγκάζουν να καθίσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού και να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Τους ζητά να δείξουν λίγο έλεος αλλά εκείνοι είναι ανένδοτοι. Κάνει την καρδιά του πέτρα και αναλαμβάνει. Και μετά από τρεις μήνες βρίσκει την ευκαιρία να κάνει τα παράπονα του σε μια αμερικάνικη εφημερίδα, να πει τον πόνο του βρε αδερφέ, να βρει το δίκιο του. Ε; Τι λέτε; Καλύτερη εκδοχή;
Κύριε Σαμαρά, δεν θέλω να σας θίξω αλλά δουλεύει κι άλλος κόσμος σε αυτή τη χώρα-που λέει ο λόγος δηλαδή!  Και κάποιοι κουράζονται κιόλας. Δεν βγαίνουν να παραπονούνται στις εφημερίδες του τύπου: «Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτοί με κουράζουν, κάντε τους ντα!»
            Φυσικά διάβασα στη
Real News το ρεπορτάζ για τον Καρούζο, Μεϊμαράκη και λοιπούς.  Το τι ανοιχτοχέρης αυτός ο Καρούζος δεν λέγεται. Και «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα λεφτά» και «μη μου μιλάτε για λεφτά»  και  «δεν είναι πρόβλημα για μένα τα λεφτά» και ξέχασε να συμπληρώσει : «αφού ο φορολογούμενος Έλληνας πολίτης πληρώνει τα πάντα! Γιατί να αγχώνομαι; Πληρώνουν αυτοί στην  εφορία, δεν χρειάζεται να πληρώνω και εγώ!» Αμ δεν είναι έτσι!! 
            Και τέλος πάντων, αν ο κύριος αυτός κλέβει το κράτος, το κάνει  γιατί μπορεί, Γιατί δεν τιμωρείται. Αν όλες οι υπηρεσίες δούλευαν σωστά, δεν θα είχαμε τέτοια θέματα. Και τέλος, αν το ΣΔΟΕ λειτουργούσε καθημερινά, σωστά και δίκαια, δεν θα είχε πέσει τόση δουλειά τώρα τελευταία με αυτή τη λίστα… Οπότε για άλλη μια φορά καταλήγουμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά… Ή λειτουργεί όποτε δεν βλάπτει τα προσωπικά συμφέροντα ορισμένων…



Τσιακίρη Ειρήνη
1/10/2012
            

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Μήπως να το έραβες επιτέλους;

        Έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις ότι πια μεγάλωσες, ότι ζεις σε μια νέα κοινωνία, μια κοινωνία ενηλίκων. Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι η επικοινωνία με τους γύρω σου μπαίνει πια σε νέα βάση. Δεν μπορείς πια να λες ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι, μην υπολογίζοντας τις συνέπειες. Όπως έλεγαν οι παλιοί:  «Την γλώσσα, πριν τη χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να τη βουτάμε στο  μυαλό». Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο απαραίτητο είναι.
        Αν η τρίχρονη Μαιρούλα πει στο οικογενειακό τραπέζι «Ο μπαμπάς είπε ότι αν ο θείος Αριστείδης συνεχίσει να τρώει κι άλλο, θα πρέπει να φύγει από την γκαραζόπορτα» κανείς δεν θα παρεξηγήσει την Μαιρούλα, μια και ένα τρίχρονο δεν μπορεί να κρίνει αν αυτό που άκουσε είναι σωστό και πρέπει να επαναληφθεί. Απλά μην περιμένετε να ξαναδείτε τον θείο Αριστείδη στο οικογενειακό τραπέζι. Αν όμως η Μαιρούλα είναι είκοσι τριών χρονών και πει αυτή τη κουβέντα, τότε όχι απλώς θα πρέπει να μάθετε να ζείτε μόνο με την ανάμνηση του θείου Αριστείδη αλλά και όλες οι θείες θα πουν ότι «κοτζάμ γυναίκα και δεν ξέρει να κρατάει το στόμα της κλειστό;» Και θα έχουν δίκιο.
        Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να κλείνουμε το στόμα μας πότε πότε. Κανέναν δεν ενδιαφέρει πόσα λεφτά πρέπει να ξοδέψουμε αυτό το μήνα και πως θα τα διαχειριστούμε, τι ώρα ξυπνήσαμε το πρωί και αν πρώτα καθαρίσαμε τα τζάμια και μετά τη λεκάνη της τουαλέτας ή το αντίθετο. Μερικά πράγματα αφορούν τις σκέψεις μας. Και εκεί πρέπει να παραμένουν. Και τελικά δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να λέμε τα πάντα στους πάντες με κάθε λεπτομέρεια που ίσως για μας αν κάνει τη διαφορά αλλά ο άλλος μπορεί να κοιμηθεί και χωρίς να την γνωρίζει.
        Κάτι ακόμα. Η λέξη «εγώ» χαρακτηρίζεται ως αντωνυμία, και δη προσωπική και ανήκει στα κλιτά μέρη του λόγου. Δεν ενδείκνυται όμως για να εισάγει τις οχτώ από τις δέκα προτάσεις μας. Αλλιώς οι άλλοι δικαίως θα μας χαρακτηρίσουν εγωπαθείς, εγωιστές, εγωκεντρικούς… Ξέχασα κάτι;  Επίσης αυτό σημαίνει ότι το  να γυρνάμε κάθε μα κάθε κουβέντα στον εαυτό μας δεν είναι και η πλέον κοινωνική συμπεριφορά.
        Σε κανέναν δεν  αρέσει να επισημαίνει τα λάθη μας μπροστά μας. Νιώθει άβολα και άσχημα. Αλλά αν δεν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας ας σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για μας, πάντα για μας, όλα για μας, σε όλους για μας. Ας ακούσουμε και κανέναν άλλον. Ας μην βιαστούμε να προλάβουμε να μιλήσουμε αν πούμε αυτό που θέλουμε. Και για μια φορά ας αφήσουμε κάποιον άλλο να μιλήσει για τον εαυτό του χωρίς να πούμε την δική μας εμπειρία και ας καιγόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας.
       
Κατάλαβες αγαπημένε μου καθρέφτη;

Τσιακίρη Ειρήνη
27/9/2012

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Μελαγχολία

      Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν η Ρηνούλα ξάπλωσε στο κρεβάτι, εξουθενωμένη, αν  όχι σωματικά, ψυχικά σίγουρα. Λίγες ώρες πριν είχε βρεθεί με φίλους της σε μια συναυλία. Όλος ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, γελούσε, χειροκροτούσε και εκείνη στεκόταν, αμίλητη, με ένα ψεύτικο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη και με τις σκέψεις να τριγυρίζουν κάπου μακριά. 
      Δεν της συνέβαινε συχνά αυτό αλλά όταν συνέβαινε, ήταν απαίσιο. Μέσα σε τόσο κόσμο, εκείνη ένιωθε μόνη, απίστευτα μόνη. Έβλεπε τους άλλους γύρω της, να γελάνε, να αγκαλιάζονται και εκείνη στεκόταν ακίνητη, σαν άγαλμα. Το τραγούδι της Αλεξίου πλημμύρισε το μυαλό της:  Γιατί δεν τους αντέχω/ ζευγαρωμένους κι εγώ να μην έχω/ τα χέρια σου να γείρω/Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω;  Πόσο την εξέφραζε αυτό το τραγούδι τον τελευταίο καιρό… ίσως και τα τελευταία χρόνια. Πόσο θα ‘ θελε και εκείνη κάποιον να την κρατήσει αγκαλιά, να της σιγοτραγουδήσει, να της ψιθυρίσει δυο τρυφερές κουβέντες, να γελάσουν με ένα αστείο που μόνο εκείνοι θα καταλάβουν…
      Χαιρόταν με τη χαρά των φίλων της, που εκείνοι ήταν ευτυχισμένοι, χαιρόταν που γενικότερα ο κόσμος γύρω της ήταν γεμάτος αγάπη. Όμως θα ήθελε πάρα πολύ να σηκωθεί να φύγει, να τρέξει, να χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα. Τουλάχιστον εκεί δεν θα υπήρχε κανένας να τη λυπηθεί που ήταν μόνη της. Της έφτανε ο ίδιος της ο εαυτός που την κοιτούσε καθημερινά από τον καθρέφτη και της έλεγε βγάζοντας της τη γλώσσα: «Δεν μπορεί όλο οι άλλοι να φταίνε. Μάλλον και εσύ κάπου κάνεις λάθος. Μείνε μόνη λοιπόν.»


Τσιακίρη Ειρήνη
22/9/2012

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Σμύρνη

           «Ο ελληνικός στρατός ήδη υποχωρούσε προς τα παράλια, εγκατέλειπε τη Μικρά Ασία και τουρκικός στρατός τον ακολουθούσε. Πολλά ακούγονταν για τα χωριά του εσωτερικού της Τουρκίας αλλά οι Σμυρνιοί δεν φανταζόταν τι τους περίμενε. Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου ο Θόδωρος ξύπνησε ανήσυχος και άνοιξε την εξώπορτα. Μυρωδιά καπνού πλημμύριζε την ατμόσφαιρα και μια παράξενη λάμψη φώτιζε την πόλη, ερχόταν μάλιστα το φως από την αρμένικη γειτονιά. Ο Θόδωρος ήξερε πια πως η Σμύρνη είχε τελειώσει. Έκρυψε στις φασκιές του μωρού τα χρυσαφικά, μερικές λίρες και κάποια χρήματα, κλείδωσε το σπίτι και οδήγησε την οικογένεια του στο λιμάνι. Και άλλοι είχαν καταλάβει τι συνέβαινε και έτσι ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να σωθεί. Όσο πλησίαζαν στο λιμάνι, τόσο πιο πολύ τους κυρίευε ο φόβος. Στο δρόμο έβλεπαν φρικιαστικά πράγματα: γυναίκες ματωμένες, σκοτωμένες με τα μωρά στην αγκαλιά. Έφτασαν κάποτε στην προκυμαία όπου πλήθος κόσμου πάλευε να βρει μια θέση στις βάρκες να σωθεί. Στη θάλασσα η κατάσταση ήταν απελπιστική: Πτώματα μέσα στο νερό, άνθρωποι που πάλευαν να φτάσουν σε μια βάρκα. Και τα πλοία των Συμμάχων, αδιάφορα να στέκουν και οι αξιωματικοί να κάθονται να παίζουν χαρτιά και τάβλι και να κόβουν τα χέρια όσων προσπαθούσαν να ανέβουν στα πλοία και να σωθούν και να τους ρίχνουν ξανά στη θάλασσα που το χρώμα της δεν φαινόταν πια, γιατί «ήταν», λέει, «ουδέτεροι». Κάποτε η βάρκα έφυγε από το λιμάνι της Σμύρνης και έφτασε στη Λέσβο. Εκεί ο Θόδωρος κατάφερε μετά από πολλές ώρες να ανεβάσει την οικογένεια του σε ένα πλοίο για τη Θεσσαλονίκη. Έφτασαν εκεί στις 17 του Σεπτέμβρη, όταν η Σμύρνη ήταν πια φάντασμα του εαυτού της. Βρίσκονταν πια σε μια νέα πόλη και ο Θόδωρος έπρεπε να βρει τρόπο να ζήσει η οικογένεια του και να ξεκινήσει ξανά από την αρχή. Ήξερε βαθιά μέσα του πως η Σμύρνη ήταν μόνο παρελθόν.»
            Αρκετό καιρό αργότερα ο  Θόδωρος κατάφερε να βρει δουλειά ως υπάλληλος σε ένα μαγαζάκι με υφάσματα. Εργατικός και έξυπνος καθώς ήταν ανέβασε πολύ γρήγορα τον τζίρο του μαγαζιού με λίγη διαφήμιση και την έμφυτη ευγένεια του απέναντι στις πελάτισσες του και ο εργοδότης σύντομα τον έκανε και συνεταίρο του. Αν ήταν τυχερός ο Θόδωρος που βρήκε άμεσα δουλειά, δεν ίσχυε το ίδιο για άλλους συμπατριώτες του. Μια μέρα, διασχίζοντας την πλατεία Αριστοτέλους, συνάντησε έναν Σμυρνιό γείτονα του, τον Θωμά. Τρόμαξε να τον γνωρίσει.
            -Θωμά; Τι γίνεσαι;
            -Θόδωρε; Καλά, εσύ; Και εσύ εδώ ε;
            -Ναι, ναι. Πάμε να καθίσουμε κάπου να τα πούμε.
            Κάθισαν σε ένα καφενείο και παρήγγειλαν δυο ούζα.
            -Λοιπόν, Θωμά, πώς τα πας;
            -Ας’ τα να πάνε Θόδωρε. Χάσαμε τα σπίτια μας, τις δουλειές μας. Από νοικοκύρηδες και επιχειρηματίες  μείναμε χωρίς σπίτια, χωρίς λεφτά. Νοίκιασα ένα δωμάτιο κοντά στο λιμάνι και μένουμε πέντε άτομα σε ένα δωμάτιο, εγώ με τη γυναίκα μου, δυο παιδιά και την πεθερά μου. Κάνω μερικά μεροκάματα σε οικοδομές, η γυναίκα μου καθαρίζει σε μερικά σπίτια, τα κουτσοκαταφέρνουμε. Που θα πάει, θα περάσει ο καιρός και θα γυρίσουμε πάλι στα σπίτια μας όπου θα ‘μαστε νοικοκυραίοι.
            -Το πιστεύεις αυτό Θωμά;
            -Και βέβαια το πιστεύω. Έτσι δεν έγινε και το ’20; Δεν γυρίσαμε πάλι στα σπίτια μας; Και τώρα θα γυρίσουμε, μόλις ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα. Τι να μας κάνουν εδώ; Δεν βλέπεις που κανείς δεν μας θέλει; Θα γυρίσουμε στην πόλη μας και θα ‘μαστε πάλι νοικοκυραίοι στα σπίτια μας.»
            -Το θέμα είναι πως ούτε εκεί μας θέλουν. Δεν είναι όπως την άλλη φορά τα πράγματα. Μακάρι να βγω ψεύτης μα η Σμύρνη τέλειωσε για μας. Αν με χρειαστείς, έλα να με βρεις. Μόνο αν είμαστε όλοι μαζί θα παρηγορηθούμε για τις χαμένες πατρίδες και θα σταθούμε αξιοπρεπώς μπροστά στους ντόπιους που μας λένε, δήθεν συνωμοτικά μα σίγουροι ότι τους ακούμε,  “τουρκόσπορους”.»


            90 χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης τιμάμε με την μνήμη μας τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.  Ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι διώχτηκαν από τα σπίτια τους, από την πατρίδα τους ως ξένοι και ήρθαν σε έναν τόπο που τους αντιμετώπισε σαν ξένους. Όμως τα κατάφεραν. Άνθρωποι κοσμοπολίτες, μορφωμένοι, κιμπάρηδες, γλεντζέδες, εργατικοί, προκομμένοι που δεν τα παράτησαν αλλά δούλεψαν, ορθοπόδησαν, πρόκοψαν και βοήθησαν και τον νέο τους τόπο να σταθεί στα πόδια του, και ας μην τους καλοδέχτηκε. Δεν ξέχασαν όμως ποτέ τις πατρίδες τους, που τόσο άδικα, μέσα σε μια βραδιά, έχασαν. Το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς.


Τσιακίρη Ειρήνη
16/9/2012

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη

       Πέρασαν κιόλας πέντε μήνες από την μέρα που ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος έγινε φίλος με τον χάρο και εμάς μας άφησε στην εθνική μας μοναξιά. Πέντε μήνες που μηδενίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ, το χθεσινό οπότε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Καυταντζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη φέραμε πίσω τον Δημήτρη έστω και νοητά, νιώσαμε πως βρισκόταν και εκείνος πάνω στη σκηνή και τραγουδούσε την Ρόζα, τα Λαδάδικα, τις Πεθαμένες Καλησπέρες και τα τόσα άλλα τραγούδια του. 
         Όχι, στη σκηνή δεν ήταν. Ήταν κάτω, μαζί μας, ανάμεσα μας, στις καρδιές, στις μνήμες, στις φωνές μας που τραγούδησαν τα τραγούδια του. Και ήταν τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε, ακόμα και τόσο καιρό μετά, ότι αυτός ο Άνθρωπος δεν ζει πια, δεν τραγουδάει εδώ αλλά κάπου αλλού, μαζί με τον Παπάζογλου, τον Ξυλούρη, τον Τόκα, τη Δούκισσα, τον Ζαμπέτα, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη και όσους άλλους είναι μαζί του, εκεί πάνω, στων αγγέλων τα μπουζούκια. Οι φωνές ενώνονταν με τα δάκρυα συγκίνησης και στη σκέψη κυριαρχούσε το κρίμα και το γιατί, όπως έλεγε και το καινούριο ζεϊμπέκικο που τραγούδησε ο Μπάσης, συνέθεσε ο Άρης Κούκος και έγραψε ο Γιάννης Μπελεσιώτης, προς τιμήν του μεγάλου απόντα της χθεσινής βραδιάς.
         Η χθεσινή συναυλία θα γινόταν έτσι και αλλιώς. Είχε κανονιστεί από τις αρχές του Απρίλη, όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος υποσχέθηκε να κάνει αυτήν την συναυλία για να στηρίξει τα ΚΑΠΗ της Θεσσαλονίκης και όσους είχαν ανάγκη, να κάνει τη ζωή τους καλύτερη. Όμως έφυγε ξαφνικά, κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το υπολόγιζε, κανείς δεν το μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Όμως τη συναυλία του αυτή ανέλαβαν να την διεκπεραιώσουν συνάδελφοι και φίλοι του. Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Διονύσης Τσακνής, ο Στέλιος Διονυσίου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η ορχήστρα, η «δεύτερη οικογένεια» του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν εκεί και μας τραγούδησαν τα δικά του τραγούδια. Μόνο εκείνος έλειπε…
        Μπορεί ο Δημήτρης Μητροπάνος να ήταν θνητός και να πέθανε τον Απρίλιο όμως τα τραγούδια του, η μουσική του είναι αθάνατη και θα συντροφεύουν και εμάς που τον χάσαμε και τα παιδιά μας που δεν θα έχουν την τύχη να τον γνωρίσουν. Θα δακρύζουμε όταν ακούμε τα τραγούδια μας και να σκεφτόμαστε ένα μεγάλο «γιατί» αλλά θα χαιρόμαστε που τον είχαμε. Μπορεί να μην κατάφερα ποτέ αν τον ακούσω ζωντανά ούτε να τον γνωρίσω αλλά θεωρώ, όπως και πολλοί πολλοί άλλοι, ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο! Καλή Αντάμωση Δημήτρη!

          Υ.Γ.  Συγχωρέστε με αν έτυχε να γράψω πολλές φορές το ίδιο πράγμα ή αν δεν είναι συντακτικά απόλυτα σωστό αυτό το κείμενο μου αλλά κάποια πράγματα είναι δύσκολο να εκφραστούν με λόγια… 



Τσιακίρη Ειρήνη
11/9/2012

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

    Λοιπόν, επιστρέψαμε στη βάση μας! Δεν είναι περίεργο το συναίσθημα της επιστροφής; Κατ’ αρχάς κοιτάς γύρω γύρω την πόλη με την ελπίδα ότι κάτι θα έχει αλλάξει. Αν δεν έχει αλλάξει σκέφτεσαι: «Μα καλά, δυο μήνες μετά, όλα ίδια είναι;» Αν όντως κάτι έχει αλλάξει λες: «Καλά, δυο μήνες έλειψα, πότε άλλαξαν όλα αυτά;» Μετά πας σπίτι και ανοίγεις όλα τα ντουλάπια με την ελπίδα να έχει γίνει κάτι μαγικό και να είναι τακτοποιημένα αν εσύ τα άφησες όπως να ΄ναι και γεμάτα αν εσύ τα άφησες άδεια. Κάποια στιγμή, όταν πια αδειάσεις τις βαλίτσες και όλα μπουν στη θέση τους, καταλαβαίνεις ότι διακοπές τέλος! Αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι άλλαξες  έτος στο Πανεπιστήμιο, ότι δεν είσαι πια πρωτοετής, ότι έχεις να δώσεις το πιο δύσκολο μάθημα του έτους και καλά θα κάνεις να συγκεντρωθείς για τρεις μέρες να το διαβάσεις και να το περάσεις. Μετά έχεις μπροστά σου μια ακόμα υπέροχη φοιτητική χρονιά!
        Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, το ακαδημαϊκό έτος θα είναι ιδιαίτερα… θυελλώδες! Απεργίες των πανεπιστημιακών, κάτι φήμες-ελπίζω μόνο φήμες- για διακοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων από το εαρινό εξάμηνο δεν είναι και οι καλύτεροι οιωνοί. Αλλά όπως θα έχετε καταλάβει εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά-όταν δεν θα πάνε, εδώ θα είμαστε πάλι να τα λέμε!
        Το φετινό στοίχημα με τον εαυτό μου είναι διπλό. Πρώτον, θα μάθω να οδηγώ. Και δεύτερον, θα τελειώσω-ή έστω θα προχωρήσω αρκετά-αυτό που γράφω-μακάρι να βγει ένα καλό έργο- αλλά παράλληλα θα είμαι εδώ για να σχολιάζω την καθημερινότητα μας!
        Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν εδώ την πρώτη χρονιά λειτουργίας του
blog μου, για την παρουσία σας και τα καλά σας λόγια! Σας περιμένω και φέτος και θέλω να διαβάζω και τα σχόλια σας για κάθε ανάρτηση -θετικά, επιβεβαιωτικά, συμπληρωματικά και φυσικά και αρνητικά!
       
Καλό Χειμώνα να έχουμε!!!

Τσιακίρη Ειρήνη
6-9-2012


Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Μια βραδιά στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»

   Εχθές το βράδυ παρακολούθησα την παράσταση του ΚΘΒΕ, «Το μεγάλο μας τσίρκο» που έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973 από τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Οι παραστάσεις του τότε  δεν ήταν απλές παραστάσεις, ήταν πολιτικές συγκεντρώσεις μέσα στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Φυσικά το χουντικό καθεστώς δεν έμεινε άπραγο. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέλαβε την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο και επέβαλλε στον Ιάκωβο Καμπανέλλη δίμηνο κατ’ οίκον περιορισμό.
    Η χθεσινή παράσταση ήταν εξαιρετική. Οι ηθοποιοί, οι χορευτές, οι μουσικοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Σταύρος Ξαρχάκος πάνω στη σκηνή διηύθυνε μαγικά την ορχήστρα. Ο Τάσος Νούσιας άλλαζε ταχύτατα εμφάνιση και ως πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου-«γιατί, όπως όλοι σε αυτή τη χώρα, ήθελε να γίνει πρωθυπουργός, όχι βουλευτάκος ή υπουργάκος, πρωθυπουργός, γιατί τρώει τα περισσότερα!»-έλεγε αλήθειες που δύσκολα τολμάμε να πούμε. Η Μαρίνα Ασλάνογλου εμφανίζεται ως ανώριμο Ρωμιάκι στην αρχή, ωριμάζει ως το τέλος της παράστασης, δίνοντας το «σωστό παράδειγμα», ο Γιώργος Αρμένης επιβλητικός σε κάθε εμφάνιση του και όλοι οι ηθοποιοί πίστευαν αληθινά αυτό που κάνουν και το κάνουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Τέλος, ο Ζαχαρίας Καρούνης τραγούδησε όλα τα τραγούδια με την στεντόρεια φωνή του θυμίζοντας μας ίσως τον αείμνηστο Νίκο Ξυλούρη που τα τραγούδησε τότε, στα 1973.
    Μετά από 39 χρόνια από εκείνη την πρώτη παράσταση το έργο εξακολουθεί να είναι τόσο επίκαιρο όσο αν γραφόταν χθες. Μας δίνει λαβές να σκεφτούμε και να καταλάβουμε ότι η ιστορία μας επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά. Ο Ανδρόνικος του Βυζαντίου αφάνισε τους συγγενείς του για να γίνει αυτοκράτορας, οι πολεμιστές του ’21 κλείστηκαν στη φυλακή και καταδικάστηκαν αφού ήταν πια βάρος στο νεοσύστατο κράτος, οι Μεγάλες Δυνάμεις όριζαν το μέλλον αυτής της χώρας διορίζοντας βασιλιάδες και παίρνοντας αποφάσεις, οι ξένοι αριστοκράτες έρχονταν ως νοικοκυραίοι απαιτώντας από τους Έλληνες να είναι υπηρέτες τους και οι Έλληνες έφτιαχναν ψεύτικες συγγένειες με κόντηδες για να ανέβουν κοινωνικά. Άλλωστε το Ρωμιάκι το λέει ξεκάθαρα κάθε φορά: «Κάτι μου θυμίζει εμένα αυτό!» Σε σας;
    Γεμάτο μηνύματα το έργο. Μα εκείνο το πρώτο με έβαλε σε σκέψεις πολλές, εκείνο που ο Καμπανέλλης θεώρησε κυρίαρχο για αυτό και το έβαλε στην αρχή, είναι ότι ο τόπος μας μοιάζει με τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του γιατί δεν μπορούσε να ανεχτεί ότι ίσως γίνονταν καλύτερα από αυτά. Αυτό κάνουμε μέχρι σήμερα. Οι παλιοί φοβούνται τους νέους, τους ιδεολόγους, τους οραματιστές, φοβούνται γιατί αυτοί μπορούν να γίνουν καλύτεροι από εκείνους και τους τρώνε, τους απομονώνουν τους διώχνουν. Σε μια χώρα που τίποτα δεν θα μας έλειπε αν την διαχειριζόμασταν σωστά, εμείς φτάσαμε να τρώμε τα παιδιά μας, σαν να ήμασταν νηστικοί.
   Μόνο αν καταλάβουμε σε τι φταίμε και εμείς οι ίδιοι και αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά, αν σταματήσουμε να αγναντεύουμε συνεχώς τα αγάλματα των ηρώων προγόνων μας και κοιτάξουμε να αγωνιστούμε εμείς για το δικό μας μέλλον, χρησιμοποιώντας τα εφόδια που εκείνοι έχασαν  την ζωή τους για να τα έχουμε σήμερα εμείς.


        

          πηγές για τις πληροφορίες σχετικά με το έργο:
·        http://www.ntng.gr/ Η ιστοσελίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
·        Το πρόγραμμα της παράστασης
·        Το βίντεο είναι από το κανάλι  NTNGreece (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος) στο http://www.youtube.com


Τσιακίρη Ειρήνη
25/8/2012


Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Τι σημαίνει τελικά Πολιτικό Κόστος;

       «Θα πάρω τα μέτρα και ας πέσω» ήταν ο τίτλος της κυριακάτικης Real News και με αυτήν του τη δήλωση ο πρωθυπουργός μας λέει ότι θα πάρει τα μέτρα που είναι να πάρει, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, αδιαφορώντας δηλαδή για το αν θα συνεχίσει αν είναι ή για το αν θα ξαναγίνει πρωθυπουργός!
        Αυτό θα πει πολιτικό κόστος; Για μένα πολιτικό κόστος είναι αυτό που γίνεται έξω από τη Βουλή. Οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά, που χάνουν τα σπίτια τους, που κοιμούνται στα παγκάκια, που δεν έχουν να φάνε, που μεταναστεύουν, που αυτοκτονούν.
        Πολιτικό κόστος είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η τρομοκρατία, οι πυρκαγιές, οι ληστείες, οι δολοφονίες. Όχι το να θα ξαναγίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Αυτό μας απασχολεί πολύ λιγότερο από όσο φαντάζεται ή ελπίζει και σίγουρα πολύ λιγότερο από όσο εκείνον. Είναι εξασφαλισμένος και αυτός και τα παιδιά του μέχρι και τα τρισέγγονα του. Το όνειρο της ζωής του έγινε πραγματικότητα. Έκανε τα πάντα και το κατάφερε. Είναι πρωθυπουργός!
        Ας αναρωτηθεί ο κύριος Σαμαράς τι συνέπειες θα έχουν τα μέτρα του. Εκείνος έζησε το όνειρο του. Τόσοι νέοι που αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια, με μυαλό, γνώσεις, πτυχία, θα δουλέψουν, θα βρουν μια δουλειά για να ζήσουν, θα κάνουν αυτό που ονειρεύονται; Ή νομίζει ο πρωθυπουργός ότι όλοι εμείς που σπουδάζουμε, το κάνουμε από χόμπι και οι γονείς μας μάς έχουν εξασφαλίσει όπως εκείνος και οι όμοιοι του τα δικά τους παιδιά;
        Τα 11 δις που ψάχνει ο πρωθυπουργός ξέρει πολύ καλά που πρέπει να τα ψάξει. Αλλά έχει τη διάθεση να το κάνει; Το να κόβει μισθούς και συντάξεις είναι η εύκολη λύση. Δεν είναι όμως και η σωστή. Ας κοιτάξει ο κύριος Σαμαράς να πράξει όπως υποσχέθηκε προεκλογικά γιατί όσο περνάει ο καιρός θυμίζει όλο και περισσότερο τους προκατόχους του- και ας αφήσει τις πολύκροτες δηλώσεις που κανέναν δεν συγκινούν! Το αν θα ξαναεκλεχθεί ποσώς μας αφορά. Αλλά δεν είναι αυτό το -πολιτικό ή όχι- κόστος των πράξεων του… 


Τσιακίρη Ειρήνη
20/8/2012

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Μαυραγορίτες στην Ελλάδα του 2012

    Τον τελευταίο καιρό θα έχετε παρατηρήσει κάτι αντιαισθητικές  ταμπέλες που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνία και γράφουν «Αγορά Χρυσού-Κάντε το χρυσό σας μετρητά» και άλλα παρόμοια…  Οι «κύριοι» που αναρτούν αυτές τις ταμπέλες θεωρούν ότι ασκούν κάποιου είδους λειτούργημα, ότι βοηθούν τον κόσμο, είναι περήφανοι για αυτό που κάνουν; 
     Γιατί δεν γράφουν απλούστατα Τοκογλυφικό Γραφείο ή Μαύρη Αγορά; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Περί μαύρης αγοράς. Όπως τότε, στην Κατοχή που κάποιοι μαυραγορίτες, εκμεταλλευόμενοι την φτώχεια, την ανέχεια και την απόγνωση του κόσμου έβγαλαν του κόσμου τα λεφτά, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ικανούς επιχειρηματίες που εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες και ήταν περήφανοι για την επιτυχία τους και τα λεφτά που απέκτησαν, αδιάφοροι για το από πού προέρχονταν.
     Ακόμα και οι τοκογλύφοι και οι μαυραγορίτες της Κατοχής είχαν την τσίπα τουλάχιστον να μην διαφημίζονται, να κρύβουν τις δραστηριότητες τους πίσω από κάτι άλλο.  Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Οι σημερινοί μαυραγορίτες όχι απλά δεν κρύβονται, διαφημίζονται κιόλας.
     Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να πουλάμε τα χρυσαφικά μας, τα χρυσά δόντια, τα ρολόγια, τα οικογενειακά κειμήλια για να ζήσουμε άλλη μια εβδομάδα. Πρέπει να χαιρόμαστε; Να πηγαίνουμε να δώσουμε πολύτιμα είδη και να το ξέρουν όλοι;
     Από τη σημερινή κατάσταση θα πλουτίσουν πολλοί. Και όταν και αν κάποτε βγούμε από αυτήν την κατάσταση θα δούμε πολλούς πλούσιους άνευ λόγου και αιτίας. Γιατί εκμεταλλεύτηκαν την δύσκολη συγκυρία προς το συμφέρον τους χωρίς να έχουν καν την ντροπή  και την ευαισθησία να είναι διακριτικοί. Η σημείωση στην ταμπέλα «Ερχόμαστε στο χώρο σας-κρυφά και διακριτικά» είναι καθαρή υποκρισία και τελικά η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Κακοί άνθρωποι δεν είμαστε αλλά πολλοί από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους της Κατοχής δεν είχαν και πολύ καλό τέλος…



Τσιακίρη Ειρήνη
16/8/2012

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Δεκαπενταύγουστος

          15 Αυγούστου και σήμερα και γιορτάζει η Παναγία μας και μαζί της όλη η Ελλάδα. Παναγία Σουμελά, Φανερωμένη, Ευαγγελίστρια, Κερά, Εκατονταπυλιανή, Αχειροποιήτου, Δέξια, όπως και αν την λένε, είναι μία και γιορτάζει σήμερα, την ημέρα της Κοιμήσεως της. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας μια εκκλησία, ένα χωριό φέρει το όνομα της. Γεμάτη η χώρα μας από πανηγύρια. 
          Μαζί με την Παναγία, γιορτάζει όλη η Ελλάδα, κάθε σπιτικό. Ένας Παναγιώτης, μια  Παναγιώτα, μια Μαρία, μια Δέσποινα θα υπάρχει σε κάθε σπίτι και παρ΄όλη τη ζέστη του χωριού- ή και εξαιτίας της- βρίσκουμε ευκαιρία να ξεχυθούμε έξω, στις παραλίες, στα σπίτια, να ανάψουμε φούρνους και ψησταριές, να φάμε, να πιούμε, να βάλουμε φωτιά στις γραμμές του ΟΤΕ και να βρεθούμε κοντά στους αγαπημένους μας!
Δυστυχώς, η ελληνική ιστορία συνδέεται και με ένα δυσάρεστο γεγονός που έλαβε χώρα σε ένα από τα ωραιότερα νησιά μας πριν 72 χρόνια. Ο τορπιλισμός της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου στις 15 Αυγούστου του 1940 από ιταλικό υποβρύχιο-όπως αποδείχτηκε αργότερα- σήμανε την αρχή των εξελίξεων που ακολούθησαν. Η πανηγυρική λειτουργία μετατρέπεται σε θρήνο καθώς το αντιτορπιλικό «Έλλη» βυθίζεται στο λιμάνι.

Η Ακρόπολις της 17ης Αυγούστου είχε το θέμα στην πρώτη της σελίδα:



Το βίντεο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τη σειρά «Η Πρόβα του Νυφικού» που προβλήθηκε στον ΑΝΤ1 την τηλεοπτική σεζόν 1995-1996. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν εκείνη η μέρα για τους Έλληνες….



Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως η μέρα αυτή, εκτός από μέρα γιορτής και αργίας, είναι και μέρα μνήμης.
Και βέβαια ας ευχηθούμε στους εορτάζοντες μέσα από την καρδιά μας Χρόνια Πολλά με Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία, Χαρά, Γέλιο, Αρμονία και κάθε επαγγελματική και προσωπική Επιτυχία!! 


Τσιακίρη Ειρήνη
15/8/2012