Είναι γεγονός ότι διανύουμε καιρούς χαλεπούς και ζοφερούς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για ενδοσκόπηση! Ας αναλογιστούμε λοιπόν σύντομα το ποιόν μας ως κοινωνία.
Τα βιώματα μας μάς πληροφορούν καθημερινά ότι ζούμε στην κοινωνία της αποξένωσης, της μισανθρωπιάς, της αδικίας, της ανισότητας, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς, των προκαταλήψεων, της εκμετάλλευσης, της βίας, του ανταγωνισμού, του ωφελιμισμού, της κακοποίησης, του αυτοματισμού και της εργαλειοποίησης: ο κατάλογος είναι μακρύς και τα κακώς κείμενα πολλά. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν!
Μοιάζουμε οι άνθρωποι να έχουμε απολέσει τον ανθρωπισμό μας και να έχουμε απαρνηθεί την κοινωνικότητα μας. Μας έχουν παγιδεύσει σε μία αρένα και εμείς κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον αντί να στραφούμε εκεί που πραγματικά είναι ο στόχος. Φαίνεται να έχουμε ξεχάσει ότι η βιωσιμότητα του ατόμου εξαρτάται από τη βιωσιμότητα του συνόλου. Έχουμε ξεχάσει τις αρχές και τις αξίες μας, έχουμε χάσει το νόημα και έχουμε χαθεί μέσα στην εμπορευματοποίηση των καιρών μας, ευτελίζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις. Το «ο θάνατος σου, η ζωή μου» φαίνεται να πρυτανεύει στο ανταγωνιστικό περιβάλλον που ζούμε και μεταφράζεται στη ζωή σαν διπλός θάνατος. Όλο το κατακερματισμένο, κατατεμαχισμένο κατεστημένο είναι μια απάτη, μια καταστροφική φενάκη.
Ο άνθρωπος δεν συναισθάνεται πλέον την κοινωνική του υπόσταση, η αντίληψη του εγώ του είναι ελλειπτική. Υπάρχουμε ως προέκταση των άλλων, δημιουργούμε σε συνύπαρξη με άλλους και εξελισσόμαστε πάλι ως σύνολα. Τα σύνολα όμως πρέπει να εξοπλίζονται με ιδανικά, όχι με πελατειακές σχέσεις και χρηματικές συναλλαγές και σίγουρα όχι με ατομικιστικές τάσεις ηγεμονίας, αισχροκέρδειας και συμφεροντολογισμού. Έχουμε κάτι κοινό, είμαστε κάτι κοινό και αυτό πρέπει να προστατεύσουμε. Είναι τραγικό που πλέον ο άνθρωπος δεν αναζητά τον συνάνθρωπο, δεν εμπιστεύεται τον συνάνθρωπο, δεν μοιράζεται μαζί του, δεν του συμπαραστέκεται και, ακόμα χειρότερα, διακατέχεται από κακία, υπεροψία και διαθέσεις εκμετάλλευσης και κατατρόπωσης του. Δεν είναι φυσιολογικό να χαιρόμαστε με τον πόνο και την δυστυχία των άλλων, πόσο μάλλον να είμαστε εμείς υπαίτιοι αυτών.
Όλοι μαζί πρέπει να φροντίσουμε να αναγεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα. Αυτά θα είναι το απάγκιο μας αυτές τις δύσκολες ώρες, δεν χρειαζόμαστε τον διχασμό που εδρεύει αυτή τη στιγμή. Δεν είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν και σίγουρα δεν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Εν τέλει, η διαφορετικότητα δεν είναι απειλή, κάθε άλλο μάλιστα, είναι πλούτος. Αν το καλοσκεφτούμε, τα συμφέροντα μας δεν είναι διαφορετικά ούτε αποκλείονται το ένα από το άλλο. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε. Να καταλάβουμε την αξία του ανθρωπισμού και την προοπτική του, να ξαναβρούμε την αγάπη και, υπερβαίνοντας το «εγώ», να φτάσουμε στο «εμείς». Άλλωστε η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στην ατομική ευθύνη; Ας κάνουμε ένα βήμα προς την ουσία της συλλογικότητας, ας αντισταθούμε στον υλικό εξανδραποδισμό που προσπαθούν να μας μυήσουν, ας θέσουμε τους όρους για τη δική μας ευημερία και ας μην δηλητηριάζουμε άλλο τη ζωή μας.
Η εργαλειοποίηση μας κάνει αναίσθητους, μας στερεί κάθε μαγεία και εμείς χρειαζόμαστε την μαγεία.
Για σκεφτείτε, υπάρχει μεγαλύτερη αλλοτρίωση από την απανθρωποποίηση του ανθρώπου. Και μετά ας αναλογιστούμε τις συνέπειες που θα έχει αν αυτή επιτευχθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου