Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

It’s the most wonderful time of the year…

Μια εποχή με στολισμένες πλατείες, φωτισμένους δρόμους, γιορτινά τραπέζια, ευχές, χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές… Μια περίοδος εορταστική, εκεί στο τέλος της χρονιάς, ευκαιρία χαλάρωσης, ξεκούρασης (τουλάχιστον όταν δεν πέφτουν οι αργίες εντός Σαββατοκύριακου αλλά εν πάση περιπτώσει), ανασκόπησης, μεγάλων αποφάσεων και κλισέ κειμένων…
Και τι ανασκόπηση να κάνεις σε ένα έτος που επιβεβαίωσε και με το παραπάνω την προκατάληψη περί γρουσούζικων δίσεκτων χρόνων ; Τι να πεις για μια χρονιά που πήρε σβάρνα πράγματα και δεδομένα, που φεύγει παίρνοντας ανθρώπους δικούς μας και όχι, μα σίγουρα αφήνοντας μια γεύση που γλυκόπικρη δε τη λες, μιας και η γλύκα της χάνεται κάπου στην πίκρα της και ελάχιστα την νιώθεις;  Να μιλήσεις για ανθρώπους που αποφάσισαν ότι δεν σε θέλουν πια στη ζωή τους και σε έβγαλαν από αυτήν με τρόπο που καθόλου δεν άρμοζε στα όσα είχατε περάσει; Για εκείνους που, αν και αργά το κατάλαβες, έβγαλες από τη ζωή σου γιατί και πολύ παραπάνω τους κράτησες; Για εκείνους που «έφυγαν» στα καλά καθούμενα και εσύ νομίζεις πώς είναι ακόμα εδώ και δε χωράει το μυαλό ότι δεν είναι;
Ή μήπως για εκείνους που θαλασσοπνίγονται αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο με αμφίβολο αποτέλεσμα, αν τελικά καταφέρουν να πατήσουν στεριά; Για όσους μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία κάπου αλλού, γιατί βαρέθηκαν να περιμένουν δυο χρόνια τώρα μια ελπίδα που φαίνεται να έχασε το δρόμο; Για έναν κόσμο που δείχνει να ξεχνάει την ιστορία του και κάνει λες προσπάθειες να επαναλάβει τα πλέον δυσάρεστα κομμάτια της;

Και αν ήρθαν οι φετινές γιορτές και στα 23 νιώθεις ότι δεν είναι ίδια τα Χριστούγεννα αν δεν είσαι παιδί, κάνεις κάτι λάθος; Κι αν δεν θες να βγεις και να γλεντήσεις και να ξεφαντώσεις αλλά να περάσεις λίγο χρόνο με αγαπημένους συγγενείς – μιας και η οικογένεια είναι χιλιόμετρα μακριά – να διαβάσεις, να δεις εορταστικά επεισόδια παλιών ελληνικών σειρών – εκείνα που όλοι τραγουδάνε παρέα με την Δέσποινα Βανδή 20 χρόνια νεότερη και  εύχονται «Ευτυχισμένο το 1994» και τόσο αστείο ακούγεται σήμερα – και να κοιμηθείς, πάει κάτι στραβά με την περίπτωση σου; Και αν τα λαμπάκια δεν μοιάζουν τόσο φωτεινά και τα στολίδια όχι τόσο λαμπερά και τα τραγούδια φαντάζουν κάπως μελαγχολικά και κάτι σαν να λείπει, φταις εσύ;
Όμως έχει και αυτή, η… blue πλευρά των εορτών και των ανασκοπήσεων, τα θετικά της… Ίσως γιατί καταλαβαίνεις ποια πράγματα έχουν όντως σημασία και ποιοι άνθρωποι όντως αξίζουν να είναι στη ζωή σου – ξέρουν πολλοί καλά ποιοι είναι και τους ευχαριστώ… Ίσως και γιατί, μέσα από αυτήν την διάθεση, έρχεται η «επιφοίτηση» και ξες τι να ευχηθείς…
Απεριόριστη Υγεία, μπόλικη Αγάπη, πολλή Ευτυχία, κάμποσα Γέλια, περισσότερα Χαμόγελα, λίγη Τύχη, την απαραίτητη Υπομονή, το χρειαζούμενο Θράσος, οπωσδήποτε Ελπίδα και Αισιοδοξία και εκείνους τους ξεχωριστούς Ανθρώπους που αξίζουν και θέλουμε στη ζωή μας… Κανένα «κάτι» να μη μας λείπει και τα καλύτερα έρχονται!
Καλές Γιορτές σε εσάς και τις οικογένειες σας και ένα Ευτυχισμένο 2017!!





Ειρήνη Τσιακίρη
25/12/2016




Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Σκέψεις Κυριακής....

«Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια» τραγουδά ο Μάλαμας και η αυτόματη απάντηση είναι συνήθως «εύκολο το ‘χεις;»
Κυριακάτικη διάθεση, χειμωνιάτικη καταχνιά, χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, συνθέτουν τοπίο μελαγχολίας και οδηγούν, ακόμα και τους εμάς, τους φαν του χειμώνα, στην αγκαλιά του παπλώματος, παρέα με μελαγχολικόρομαντικοκαταθλιπτικά τραγούδια / ταινίες/ βιβλία, ακόμα και όλα μαζί. Ή στους μουσκεμένους δρόμους της πόλης, όταν το σπίτι δε χωράει εμάς και τις σκέψεις μας, εκείνες τις μπερδεμένες «ποια είμαι; πού πάω; να περιμένω κι άλλο ή να πάψω να ελπίζω; έκλεισα το θερμοσίφωνο πριν βγω από το σπίτι;»
Και έτσι το μυαλό παίρνει στροφές και φεύγει προς μονοπάτια που τις καθημερινές είναι κλειστά, μιας και κανείς δεν έχει χρόνο να τα περπατήσει… Δημιουργεί ιστορίες, φτιάχνει σενάρια, αναρωτιέται…
Σκέφτεται εκείνους που έφυγαν, οριστικά, αμετάκλητα, ανεξήγητα, άδικα… Συμβαίνει κάτι και εκείνος ο άνθρωπος που θα το καταλάβαινε μόλις του το έλεγες, γιατί ήταν μέσα σε αυτό, γιατί ήταν κάτι που σας συνέδεε, δεν είναι πια εκεί και δε μπορείς να του το πεις, και αν του το πεις δε θα σε ακούσει, κι αν το ακούσει δε θα σου απαντήσει, κι αν σου απαντήσει, δε θα το ακούσεις κι αν το ακούσεις ή ονειρεύεσαι – που το ελπίζω – ή ετοιμάζεσαι για Δρομοκαΐτειο.
Γιατί, αναρωτιέσαι… Γιατί να μη με δει η γιαγιά να ανοίγω δικό μου σπίτι και να μένω μόνη; Γιατί να μην είναι εδώ ο Θανάσης να τον ρωτήσω για το νέο εθελοντικό ξεκίνημα; Γιατί να μην ζήσει ο Γιώργος την όμορφη ζωη του με τη Μαρία, να μη δει τον γιο του να μεγαλώνει; Γιατί να σκοτώνονται άνθρωποι εν ώρα εργασίας, στην άσφαλτο, σε βομβαρδισμούς, γιατί να πεθαίνουν παιδάκια; Γιατί να μην είναι όμορφος ο κόσμος μας και δίκαιη η κοινωνία μας;
Και άλλα, πιο απλά, πιο πεζά, πιο ρομαντικά, που ίσως μοιάζουν ανούσια μα είναι η ουσία… Το κεφάλι γεμίζει απορίες, που πολλές φορές φαντάζουν παιδικές, ελπίδες, όνειρα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά, γίνεται μύλος που τίποτα δεν αλέθει και όλα προσπαθεί να τα επεξεργαστεί…
Μια καλή κουβέντα, ένα «δε πειράζει που δε θα κατέβεις τα Χριστούγεννα κάτω, αφού θα είσαι με μας» από αγαπημένη φίλη, από κοντινούς σου ανθρώπους, μια βλακεία που θα σε κάνει να γελάσεις, μια εμφανισιακή αλλαγή, νέα ενδιαφέροντα, για μια δράση που κάνει την κοινωνία, αν όχι πιο δίκαιη, σίγουρα πιο ανθρώπινη (προσεχώς, περισσότερα), για μια δημιουργική απασχόληση, για μια νέα προσπάθεια, είναι εκείνα που τελικά ανάβουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια μέσα σου και ξαναφέρνουν το χαμόγελο και την αγαπάς και τη μελαγχολική διάθεση της εποχής, γιατί μέσα της έχει και μια αλλιώτικη, ιδιαίτερη διάσταση που δε μπορείς να προσδιορίσεις μα τη θες…

Χριστούγεννα έρχονται, κι αν φαίνονται λίγο στραβά, κι αν κάτι λείπει, λίγη αισιοδοξία, μπόλικη ανθρωπιά και καλή διάθεση, είναι συνήθως συνταγή που πετυχαίνει…

Ειρήνη Τσιακίρη
04/12/2016




πηγή εικόνας: google 

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Θεσσαλονίκη είσαι μια…. – Οpen House Thessaloniki 2016


«Για ένα Σαββατοκύριακο η πόλη μετατρέπεται σε μουσείο με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια…»
Πόσες φορές είπα άραγε τη φράση αυτή μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αυτό που μας πέρασε… Είναι εκείνη που συνοψίζει σε λίγες μόνο λέξεις τον ορισμό του Open House, μαζί με την άλλη που λέει ότι το OH είναι «ένας θεσμός που ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 με σκοπό την ανάδειξη και προώθηση της αρχιτεκτονικής»
5ο Open House Thessaloniki 2016 λοιπόν , με άλλα λόγια, η πέμπτη χρονιά που κτίρια της πόλης ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό… Από τη μια, δημόσια κτίρια τραβούν την προσοχή μας, εκείνα που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τα προσπερνάμε , θεωρώντας ότι βρίσκονταν εκεί από πάντα, χωρίς να υποψιαζόμαστε καν την ιστορία και την μοναδικότητα τους. Από την άλλη, ιδιωτικοί χώροι, μας δίνουν την ευκαιρία να «κρυφοκοιτάξουμε» τη ζωή όσων ζουν και εργάζονται σε αυτούς, αφήνοντας μας με την απορία «μα υπάρχουν όντως;», μιας και πολλά μοιάζουν σαν να βγήκαν από πλατό καθημερινών σειρών, εκείνων που η τρέχουσα κοινωνική συγκυρία ούτε κατά διάνοια αγγίζει τους πρωταγωνιστές τους…
180 άτομα πέρασαν από τη Βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης  μέσα σε ένα σαββατιάτικο πρωινό, άλλοι έχοντας ξαναδιαβεί τις πόρτες της όντας μαθητές, τότε που λειτουργούσε σαν σχολείο, άλλοι που την επισκέπτονται συχνότατα, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία της, όπως η υποφαινόμενη, και άλλοι που την είχαν δει σε φωτογραφίες ή πέρασαν από μπροστά της τόσες φορές που ήταν σαν να την ξέρουν…
    350 άτομα πέρασαν ένα κυριακάτικο πρωινό από το Επταπύργιο, που βρίσκεται εκεί αιώνες, έχει χιλιοτραγουδιστεί από όλους μας, μα πόσοι το έχουμε επισκεφθεί και έχουμε προσπαθήσει να φανταστούμε τη ζωή όσων πέρασαν από αυτό τα σχεδόν 500 χρόνια που ήταν φρούριο αλλά και τα πιο πρόσφατα 100 που «φιλοξενούσε» φυλακές;
83 κτίρια άνοιξαν τις πόρτες τους στο κοινό και ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα Σαββατοκύριακο δεν έφτανε για κάποιον που θα ‘θελε να πάει σε όλα…
   450 εθελοντές μιλήσαμε στους συμπολίτες μας, στους συγκατοίκους μας, για όλα όσα μάθαμε για την Θεσσαλονίκη και τα κτίρια της και περάσαμε υπέροχα αυτό το ξεχωριστά μοναδικό Σαββατοκύριακο…
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με ιστορία 2500 χρόνων και έχει πολλά διαμάντια, άλλα που στέκουν σε περίοπτες θέσεις και μας γνέφουν καθημερινά και άλλα κρυμμένα κάτω από τη μύτη μας, άλλα που ακολουθούν την μακραίωνη ιστορία της και άλλα δείγματα της σύγχρονης εποχής της… Αυτό το Σαββατοκύριακο την αγαπήσαμε ως επισκέπτες, την απολαύσαμε ως τουρίστες, την νιώσαμε δική μας ως μόνιμοι κάτοικοι…
Ίσως να αισθανόμαστε πολλές φορές ότι οι τοπικοί άρχοντες δεν την αγαπάνε αυτήν την πόλη, ίσως και οι πολίτες της δεν την νοιάζονται αρκετά και δεν της φέρονται όπως της αξίζει… Ίσως μας κατηγορούν πως την θεοποιούμε και την θεωρούμε ξεχωριστή χωρίς να είναι…
Μα κάτι τέτοιες μέρες, μαζί με τις ξεχωριστές της νύχτες, είναι που μας δίνουν λόγους να την αγαπάμε, να την παινεύουμε και να την τραγουδάμε όπου σταθούμε…

Ραντεβού του χρόνου!!

 Υ.Γ Δημήτρη, Ευαγγελία, Δημήτρη και Ευαγγελία (τους είχαμε διπλούς, δεν είμαι τρελή!), σας ευχαριστώ!
Ειρήνη Τσιακίρη
24/11/2016
πηγή εικόνας: Open House Thessaloniki 2016

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Δυο νύχτες στο Σαράντι


Συνέχεια στην ενότητα που άνοιξα τις προάλλες και, αυτή τη φορά ,η επιλογή βιβλίου δεν ήταν διόλου δύσκολη…

     Η «αφορμή»

Δεν ξέρω από πότε, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω καν αν ισχύει γενικά ή είναι περιορισμένο φαινόμενο, έχουμε, νομίζω, μια τάση, να «θεοποιούμε» τους καλλιτέχνες που αγαπάμε, να τους θεωρούμε κάτι άλλο από απλούς ανθρώπους και μετά να ενθουσιαζόμαστε, όταν ανακαλύπτουμε το προφανές –ότι είναι απλά άνθρωποι που απλά η δουλειά τους, τούς κάνει αναγνωρίσιμους.

Είναι αλήθεια ότι μέσα από τα γραπτά του άλλου, τον μαθαίνεις καλύτερα; Ότι στο γραπτό καταθέτει κάτι μέσα από αυτόν, που δύσκολα θα είναι ψέμα; Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, σίγουρα δεν ισχύει πάντα το πιστεύω όμως, ίσως γιατί το βλέπω στον εαυτό μου.

Και όταν (νομίζεις ότι) ταυτίζεσαι με τους στίχους και τα τραγούδια κάποιου, και τα αγαπάς και ζεις με την παρέα τους, θες ακόμα περισσότερο να διαβάσεις, να μάθεις κάτι παραπάνω γι’ αυτόν που τα έγραψε, για τα βιώματα του, για να ανακαλύψεις αν δικαίως ταυτίζεσαι ή αν και πόσο διαφορετικά αποτυπώνει βιώματα σε πεζό κείμενο από ότι σε στίχους…


Ο Μίλτος Πασχαλίδης

Τον Μίλτο Πασχαλίδη τον έμαθα και άρχισα να τον ακούω στην Α’ Γυμνασίου, όταν η μαμά έκανε δώρο στον μπαμπά το τότε νέο του cd «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα» - ας αφήσουμε στην άκρη σκέψεις του τύπου «και φέτος πέρασαν είκοσι, πω πω, πως πέρασε ο καιρός» και άλλα σχετικά. Τον πρωτοείδα ζωντανά στην συναυλία-αφιέρωμα για τον Μητροπάνο, τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Καυταντζόγλειο Στάδιο (για την οποία είχα γράψει εδώ). Έκτοτε, πήρα δίπλωμα οδήγησης μετά από κάμποσα μαθήματα με μουσική υπόκρουση Μίλτου και έξι μήνες μετά διάβασα και το πρώτο του βιβλίο.






«Δυο νύχτες στο Σαράντι»

Καλοκαίρι του ’13 λοιπόν, έτοιμοι για Σαράντι , ο Μίλτος για δυο νύχτες, εγώ για μία, αφού τόσο χρειάσθηκα για να ρουφήξω το βιβλίο.  Ταξίδι σε πρώτο πλάνο σε ένα άγνωστο (;), παραθαλάσσιο, χωριό της Βοιωτίας, μα σε δεύτερο, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη Ελλάδα. Η ιστορία ενός άλλου ανθρώπου,μια ιστορία που εντυπωσιάζει τον συγγραφέα και τον ωθεί να μας την πει, όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή ξεκινάει με έναν τέσσερις φορές παρ’ολίγον πνιγμό. Έτσι, ολοκληρώνει το πρώτο του βιβλίο – και ας μην ήταν το πρώτο που ξεκίνησε, όπως ο ίδιος ομολογεί.

Οι εντυπώσεις

Δεν είναι και δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον Μίλτο που ξέρουμε: από τη βότκα πορτοκάλι, τα κάμελ τσιγάρα, την Ευγενία, την ΑΕΚ,  τις σπουδές στο Μαθηματικό… Και μαθαίνουμε κι άλλα, μικρά και ασήμαντα, για την εμμονή του με τα stabilo μαρκαδοράκια, τον Μεγάλο Περίπατο Πέτρου και την ακριβή αίσθηση του χρόνου με απόκλιση πενταλέπτου.
Ήταν η αφορμή που έγραψα στην αρχή, ο πρώτος λόγος που διάβασα αυτό το βιβλίο. Με δικαίωσε και με το παραπάνω, το διάβασα άπειρες φορές, το συστήνω και φυσικά μου άνοιξε την όρεξη και για τα υπόλοιπα…




Αντί επιλόγου

Το αναμενόμενο θα ήταν να κλείσω το κείμενο αυτό με Μίλτο, όμως δε θα το κάνω… Θα κλείσω με Ζαμπέτα και θα το αφιερώσω, τόσο το τραγούδι όσο και το κείμενο, σε έναν αγαπημένο μας άνθρωπο που έφυγε νωρίς, ξαφνικά, άδικα και ενώ είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμα, έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα και, όπως έλεγε και ο ίδιος, μόνο πότε θα πεθάνει, δεν ήξερε. Και ας μας έλυνε κάθε μας απορία, αυτή θέλαμε να μείνει άλυτη… Καλό Ταξίδι....






Ειρήνη Τσιακίρη
18/10/2016

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Γυναίκα Από Βελούδο

Φθινόπωρο, νέα σεζόν, νέα χρονιά, νέα ξεκινήματα… και όσο περιμένουμε ορισμένα από αυτά, κάνουμε άλλα, μόνοι μας…
Έτσι λοιπόν, μετά από πολλαπλές παροτρύνσεις της αγαπημένης μου φιλενάδας, (την βρίσκετε να γράφει υπέροχα εδώ και εδώ) και αφού το blog μετράει πλέον περισσότερο από τέσσερα χρόνια ζωής, έφθασε ο καιρός να εγκαινιάσω μια νέα στήλη, όπου θα γράφω  για τα αγαπημένα μου –ή όχι και τόσο, για εκείνα  που κάτι μου είπαν πάντως- βιβλία.
Δεν σκοπεύω να αρχίσω αφηγηματικές αναλύσεις τύπου εξωτερικός παντογνώστης αφηγητής, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και άλλους ανάλογους λογοτεχνικούς όρους, παρά μόνο αν είναι απαραίτητο, μια και δεν έχω σκοπό να μετατρέψω το blogμου σε ένα ακόμα εγχειρίδιο διδασκαλίας της λογοτεχνίας. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας ενός βιβλίου βρίσκεται σε αυτό που προκαλεί στον αναγνώστη και αυτά είναι όσα θέλω να σας μεταφέρω. Παρεμπιπτόντως, προειδοποιώ τον αναγνώστη ότι τα κείμενα της στήλης είναι πιθανότατα….φουλ του spoiler!
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λέει ένα κλισέ και εν προκειμένω η δυσκολία της αρχής βρισκόταν στην επιλογή του βιβλίου. Μετά από ούτε-κι-εγώ-ξέρω-πόσες ιδέες αποφάσισα πρώτον, ότι όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει και άλλα χαριτωμένα και δεύτερον ότι, «Γυναίκα από Βελούδο», του Φρέντυ Γερμανού.
Το καλοκαίρι του 2006 δεν ήξερα ούτε τον Φρέντυ Γερμανό ούτε φυσικά ποια ήταν αυτή η γυναίκα. Ήξερα ότι οι εξετάσεις της Α’ Γυμνασίου είχαν μόλις τελειώσει και εγώ έψαχνα τρόπο να περάσει το καλοκαίρι. Μέσα στη στοίβα των βιβλίων που δανείστηκα από την τότε βιβλιοθήκη του σχολείου και κουβάλησα στο σπίτι, βρισκόταν και αυτή. Όταν τελείωσε το καλοκαίρι, ήμουν μια 14χρονη μαθήτρια που έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην προσωπικότητα του Χαρίλαου Τρικούπη και φυσικά οι υπόλοιποι συμμαθητές της την κοιτούσαν – λογικό – σαν να ήταν εξωγήινη. 
Ακόμα, είχα λατρέψει την γραφή του Φρέντυ και έθεσα τον ίδιο πρότυπο – περίσσια λοιπόν η χαρά μου όταν λαμβάνω σχόλιο ότι ελάχιστα τον θυμίζω και ακόμα μεγαλύτερη η όρεξη να εντάσσω ορισμένα από τα υπέροχα στοιχεία της γραφής του, σε δικά μου κείμενα, όσο αυτό είναι εφικτό.
Επίσης, κάπως έτσι ανακάλυψα την μεγάλη μου αγάπη στην ιστορία και απέκτησα μια αδυναμία στα… «ιστορικά κουτσομπολιά», σε εκείνα τα «από πίσω», τα κρυμμένα, τα παρασκηνιακά, που αν δε τα γράφει η επίσημη ιστορία, είναι πάντως εκείνα που την διαμορφώνουν.
Ξεκινώντας από τους «δύο κυρίους της οδού Σταδίου, που έχουν γυρισμένη την πλάτη ο ένας τον άλλο» ο Φρέντυ Γερμανός μας συστήνει στους δύο πολιτικούς άντρες και αντιπάλους που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική σκηνή του τελευταίου τέταρτου του 20ου αιώνα, οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τη βελούδινη πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ήταν αδερφός της, με τον οποίο έζησε όλη της τη ζωή. Ο άλλος, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης υπήρξε, όπως γενικά υποστηρίζεται και φυσικά όπως ο Φρέντυ Γερμανός υποστηρίζει, ήταν ο νεανικός της έρωτας, ο έρωτας γύρω από τον οποίο χτίζεται η ιστορία του βιβλίου, ένας έρωτας που δεν ευοδώθηκε ποτέ και που  αν είχε ευοδωθεί, «ίσως όλα σήμερα να ήταν διαφορετικά».
Ο Τρικούπης, η Σοφία, ο Δηλιγιάννης και γύρω από αυτούς ο Γεώργιος ο Α’, ο Ρόκκος Χοϊδάς, ο Εμμανουήλ Ροϊδης, η Βικτωρία, η Μαρία Τράουτενμπεργκ, ο Αχιλλέας Παράσχος, ο Γεώργιος Σουρής μαζί και με άλλους σύγχρονους τους, μπλέκονται και συνθέτουν την καθημερινή ζωή στην Αθήνα μέσα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις που καθορίζουν οι πολιτικές σκοπιμότητες και τα ανθρώπινα πάθη διαμορφώνουν την καθημερινότητα και την κοινωνικοπολιτική σκηνή της εποχής.
Η πένα του Φρέντυ Γερμανού γίνεται χρονομηχανή και μας γυρίζει περίπου 150 χρόνια πίσω ενώ η κριτική του ματιά αποτυπώνει με εύστοχα σχόλια τις σκέψεις, τις αναπόφευκτες συγκρίσεις και τις παρατηρήσεις που περνάνε από το μυαλό μας την ώρα της ανάγνωσης ενώ κάθε στιγμή της ιστορίας μοιάζει, ενάμιση αιώνα μετά, σαν να συνέβη εχθές.
Ίσως αν η Σοφία είχε παντρευτεί τον Δηλιγιάννη, ίσως αν δύο από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αντιπάλους του προηγούμενου αιώνα ήταν αντί αντίπαλοι, συγγενείς, ίσως αν η μνήμη των ψηφοφόρων δεν έμοιαζε με αυτή των χρυσόψαρων, η ιστορία να ήταν διαφορετική. Αυτό όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ… Θα αρκούμαστε μόνο στα ταξίδια σε αυτήν, ιδιαιτέρως νοσταλγικά και γοητευτικά…


Ειρήνη Τσιακίρη
01/10/2016




       

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Επίσχεσις και άλλα...

«Συνεχίζεται η επίσχεση εργασίας… 5η μέρα χωρίς συγκοινωνία η πόλη…Όμηροι οι Θεσσαλονικείς λόγω της κινητοποίησης στον ΟΑΣΘ…Μπαλάκι μεταξύ κυβέρνησης και διοίκησης οι εργαζόμενοι…Παιχνίδια στην πλάτη εργαζομένων και πολιτών παίζουν κυβέρνηση και διοίκηση ΟΑΣΘ…Εδώ και τώρα να ανασταλεί η επίσχεση και να πληρωθούν τα δεδουλευμένα…»
Σε μπλέντερ έχει μετατραπεί το κεφάλι μας και στο μυαλό μας γυρίζουν οι ίδιες προτάσεις που επαναλαμβάνουν καθημερινά δημοσιογράφοι και τίτλοι ειδήσεων, με την ευχή «ας έχουμε αύριο αστικά» και την αγανάκτηση «ε δε πάει άλλο αυτό το πράγμα..»
Από εκεί που κοιτούσαμε το κινητό περιμένοντας μήνυμα του και αναρωτιόμασταν «να στείλω ή να μη στείλω», το κοιτάμε και περιμένουμε να διαβάσουμε ότι «κανονικά τα λεωφορεία στους δρόμους, άρση της επίσχεσης εργασίας, λύνουν το χειρόφρενο οι εργαζόμενοι».
Και σκεφτόμαστε και άλλα… ΕΝΦΙΑ, Μνημόνια, ΦΠΑ, μειώσεις… Η φούσκα της πρώτης-φοράς-αριστερής κυβέρνησης σκάει στα μούτρα μας, η ελπίδα και η αισιοδοξία με την οποία την υποδεχθήκαμε ενάμιση χρόνο πριν μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα, ο ενθουσιασμός μας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια και εμείς κοιτάμε απορημένοι και αναρωτιόμαστε «Τι έγινε ρε παιδιά;»
Ωστόσο, οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος1… Αντιδρούμε γιατί «τολμάνε» να φοιτούν στα αριστοκρατικά σχολεία των γαλαζοαίματων παιδιών μας προσφυγάκια που είναι άρρωστα, δεν έχουν πολιτιστικό επίπεδο, είναι και εκ γενετής τρομοκράτες… Εκνευρίζονται ορισμένοι που παρομοιάζουμε τους πρόσφυγες της Συρίας με τους δικούς μας, αυτούς του ’22…
Ο πόλεμος είναι πάντα πόλεμος και η προσφυγιά είναι προσφυγιά. Οι μεγάλοι που δεν σταματούν τον πόλεμο τώρα δεν αντιδρούν ήταν οι μεγάλοι που από τα καράβια βλέπαν τη Σμύρνη να καίγεται και τους κατοίκους της να πνίγονται. Οι «τρομοκράτες» είναι οι αλλοτινοί «τουρκόσποροι» και αυτοί που σήμερα δεν έχουν πολιτιστικό επίπεδο είναι εκείνοι που ήρθαν πάμφτωχοι, έχοντας αφήσει πίσω τους τα αριστοκρατικά σαλόνια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Σμύρνης.
Είμαστε άραγε το παρατράγουδο στα ωραία άσματα2; Έχει δίκιο η ιστορία που έβγαλε βρώμα ότι ξοφλήσαμε3; Υπάρχει άραγε κάτι που να μας κάνει τελικά να πιστέψουμε ότι μπορεί και κάτι να πάει καλά; Που να μας κάνει να χαμογελάμε;
Η φετινή χρονιά ξεκίνησε ζόρικα… Με μια προηγούμενη επίσχεση που μπορεί να μην κράτησε αλλά έδωσε το στίγμα της. Ωστόσο ξεκίνησε και με κάτι άλλο… Με το 3ο Taratsa International Film Festival… Οι ταράτσες έχουν πάντα κάτι μαγικό… Από εκεί βλέπεις μόνο τα όμορφα, τα άσχημα κρύβονται… και η διάθεση αλλάζει. Και είσαι ανοιχτός να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να κάνεις μια νέα παρέα, να δεθείς μαζί τους – ιδίως αν είναι τόσο υπέροχοι όσο οι συνεθελόντριες μου - , να βάλεις θεμέλια μιας νέας γνωριμίας, να ζήσεις κάτι που τρέχει στην πόλη και δε το ξέρουν πολλοί αλλά το μαθαίνουν και ενθουσιάζονται και έρχονται να το παρακολουθήσουν, να κοιτάξεις μια θέα που δε θα έβλεπες από πουθενά αλλού…
Ας κοιτάμε λοιπόν την πόλη μας με καλή διάθεση και όταν αυτήν δεν την βρίσκουμε εύκολα, μια βόλτα στα Κάστρα, σε μια ταράτσα, στην παραλία, αρκεί να μας θυμίσει γιατί την αγαπάμε… Γιατί, Θεσσαλονίκη είσαι μια, στον κόσμο δεν είν’ άλλη4
  

Τσιακίρη Ειρήνη,
22/09/2016





1, 2, 3 : Στίχοι: Θάνος Μικρούτσικος
        4 :  Στίχοι: Ηλίας Ηλιόπουλος 

Φωτογραφία: 3o Taratsa International Film Festival

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Σάρωθρον είσαι...

Η βαλίτσα στη γωνία, η λίστα στο γραφείο… Είναι παράξενη η αίσθηση του να ετοιμάζεσαι για ταξίδι, μακρινό ή κοντινό, πολυήμερο ή όχι, να προσπαθείς να σκεφτείς τι θα πάρεις, τι θα αφήσεις, τι χρειάζεσαι στ’ αλήθεια και τι το κουβαλάς για συναισθηματικούς λόγους… Και ενώ το βλέμμα περιπλανιόταν στο δωμάτιο,  έπεσε στο καινούριο cd, σε εκείνο που σε τυλίγει στον τίτλο του και σε στέλνει σε άλλες εποχές, εκείνες του… βινυλίου. Και ήταν τότε που έφθασε και η έμπνευση, φουριόζα και ορεξάτη. Έχουμε μέρες για πακετάρισμα, είπε το μυαλό, βάλε το cd να ακούγεται και πιάσε μολύβι, χαρτί, πληκτρολόγιο, κάτι.
Δεν είναι σπάνιο να με επισκέπτεται η έμπνευση κρυμμένη πίσω από αγαπημένα τραγούδια, αντιθέτως θα έλεγα. Είναι που τα τραγούδια, αν και μια σταλιά, είναι οι γλώσσες τους ροδάνι, που λέει και ο Μίλτος. Που έχουν αυτή τη δύναμη οι στίχοι να σε βάζουν σε μια χρονομηχανή και να σε πηγαίνουν από πίσω έως μπρος… «Είναι μερικά τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ότι σου λείπουν άτομα που δεν έχεις καν γνωρίσει» έγραψε κάποιος στο twitter. Ή που έχεις σχεδόν γνωρίσει, ή που θα ‘θελες να γνωρίσεις, συμπληρώνω εγώ.
«Σαν σε παλιό βινύλιο» λοιπόν το δώρο του Σάρωθρον που γιόρτασε τα έκτα του γενέθλια και μας χάρισε σε πακέτο ένα δείγμα όσων ακούστηκαν το ’15 στο μαγαζί που χρίστηκε αυτό της καρδιάς μου ένα χειμωνιάτικο βράδυ, μετά το αφιέρωμα στον Πασχαλίδη και τις δύο κερδισμένες προσκλήσεις, όταν συνειδητοποίησα ότι τα ίδια τραγούδια θα άκουγα αν είχα μείνει σπίτι και έκτοτε επαληθεύθηκε η κρίση μου ουκ ολίγες φορές και νιώθω σαν να πηγαίνω χρόνια…
Κάπως έτσι, με το βινύλ…ε, το cd εννοώ, ως μουσική υπόκρουση και χαζεύοντας φωτογραφίες της Κρήτης, δεν κατάφερα  να αποφασίσω, είναι τελικά τόσο «κακό» να παραδεχθώ ότι κρύβω και μια Κρητικιά μέσα μου; Ή θα μειώσει αυτό την αγάπη μου για την Θεσσαλονίκη και την λαχτάρα να γυρίσω πάλι πίσω σε αυτήν και σε ότι αυτή συμβολίζει για μένα;
Αν η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που λατρεύω να ζω και να γυρίζω κάθε γωνιά της παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, στην Κρήτη έζησα όλα αυτά που με έκαναν κάτι από αυτό που είμαι, εκεί είναι το πατρικό μου, οι γονείς μου και τα μέρη των παιδικών αναμνήσεων από διακοπές, εκδρομές, βόλτες, γιορτές και καθημερινές.
Φιλοσοφημένες σκέψεις, βαριές μα και αισιόδοξες, γιατί τι πιο ελπιδοφόρο από το να ξες ότι έχεις πάντα ένα μέρος να γυρίζεις και δυο πατρίδες με ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, γεμάτες με στιγμές, αναμνήσεις και όνειρα;  
Φτάνει για απόψε με την νοσταλγία, ως κι οι θάλασσες θα πλημμυρίσουν, αυτές που χωρίζουν τα αγαπημένα αυτά μέρη, διακοπές έρχονται..
Και κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κλείσει η φετινή χρονιά πέρα από μια επίσκεψη στο Σάρωθρον λίγα εικοσιτετράωρα πριν την έναρξη αυτών, για να δώσουμε ξανά ραντεβού εκεί με την επιστροφή…

Τσιακίρη Ειρήνη
30/07/2016


Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Το καλοκαίρι έφθασε...

Και κάπως έτσι, αργοπορημένο, καταιδρωμένο και αναμαλλιασμένο, έφτασε κι αυτό το καλοκαίρι… Ένα παράξενο καλοκαίρι, το πρώτο πραγματικά εργάσιμο και ρουτινιασμένο, το καλοκαίρι που συμπλήρωσε το λήμμα και τη σημασία της λέξης «άδεια» στο προσωπικό μου λεξικό αλλά μου πήρε την έμπνευση και την έκρυψε κάπου ανάμεσα στις κούτες της μετακόμισης και τους φακέλους στο γραφείο.
Όχι, του είπα, δε θα στην κάνω τη χάρη, εγώ θα την βρω, είναι δική μου, τη χρειάζομαι, είναι εκείνη που πάντα με βοηθά να βάλω σε σειρά το κουβάρι του μυαλού μου, μετατρέποντας το σε λέξεις. Και προσπάθησα μα δεν ξέρω αν ήρθε, θα φανεί.
Τι παράξενη εποχή το καλοκαίρι… Κρύβει μέσα του τόσους λόγους να το λατρεύεις και άλλους τόσους να το μισείς θανάσιμα… Και αν δοκιμάσεις να τους μετρήσεις, η ίδια η ζυγαριά θα κατεβάσει το γυαλί ηλίου και θα σε κοιτάξει σαν να κατέβηκες από τον Άρη ή ίσως σαν να σηκώθηκες από τη χειμερία νάρκη φορώντας παλτό στα τέλη του Ιούλη…
Και με το δίκιο της η καημένη αφού στο κάτω κάτω με ποιο δικαίωμα της ζητάς να πάρει απόφαση όταν απολαμβάνει την άδεια της πίνοντας παγωμένο καφέ σε μια καθαρή παραλία όπου οι λουόμενοι στις διπλανές ξαπλώστρες κάνουν δαιμονισμένη φασαρία και τα κουνούπια αγνοούν επιδεικτικά κάθε φυσικό ή χημικό τρικ που χρησιμοποιείς για να τα απομακρύνεις την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα βάφοντας με μοναδικά χρώματα τον ουρανό; Ή την ώρα που απολαμβάνει τα ουζάκια της με την υπόλοιπη παρέας στο ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, απομακρύνοντας τη σκέψη της νούμερου που θα γράφει το χαρτάκι στο τέλος της βραδιάς; Ή ακόμα και την ώρα που βολτάρει στην παραλία της άδειας πια πόλης, αγκαζέ με τον καινούριο της «πρίγκιπα» και κρατώντας στο χέρι ένα χωνάκι παγωτό;
Ίσως κάθε στιγμή, κάθε γεγονός αυτού του καλοκαιριού να θέλει κάτι να μας πει… Ας πούμε, το να εκτιμάμε αυτό που έχουμε κάθε φορά, και ας το θεωρούσαμε δεδομένο ως τώρα. Μετά από περίπου είκοσι δύο ξένοιαστα καλοκαίρια, ήρθε το εικοστό τρίτο, οπότε και το τελευταίο σχολικό κουδούνι του σχολικού έτους δε σήμανε την έναρξη των διακοπών αλλά ίσως το πιο κουραστικό κομμάτι μιας σεζόν, αφού ήταν επιβαρυμένο με κούραση, άγχος, εκκρεμότητες, πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα, γραφειοκρατία, γκρίνια, ζέστη και ανάγκη ξεκούρασης.
Είχε κι άλλα βέβαια, είχε θάλασσες, βόλτες, πάρτυ, θερινά σινεμαδάκια, καλές μουσικές, ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες γνωριμίες και μια γλυκιά αναμονή για τις διακοπές…
Επομένως, το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ και η διάθεση έτοιμη για επιστροφή στο πατρικό, βόλτες στην πλατεία, μπάνια στις υπέροχες παραλίες, ψαράκια στη σχάρα τα μεσημέρια, ρακές και τραπεζώματα και μπιρίμπες στην αυλή, συναντήσεις με εκείνους τους παλιούς συμμαθητές που θέλουν ακόμα να σε δουν… Και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι, ήδη από τις πρώτες μέρες, θα εμφανιστεί εκείνη η γλυκιά νοσταλγία για την αγαπημένη Σαλονίκη και όλα όσα και όσους έμειναν πίσω μαζί με την ελπίδα ότι η νέα χρονιά θα φέρει τα καλύτερα…

Καλό Καλοκαίρι & Καλή Αντάμωση!

Τσιακίρη Ειρήνη
29/07/2016 

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Και πάλι εδώ...

Δεν θα πω πάλι ότι πιάσαμε αράχνες και σκόνες… Πρώτον, έχει παλιώσει το αστείο, δεύτερον είναι ψέμα… Μούχλα πιάσαμε, το πάτωμα σάπισε και η πόρτα τρίζει… Το περιεχόμενο πάλιωσε, χωρίς βέβαια να χάσει την αξία του μα ο χώρος θέλει ένα φρεσκαρισματάκι, και μερικές νέες αφίξεις…
Γι’ αυτό λοιπόν, έβαλα μπρος το μυαλό, ξεκλείδωσα τα κρυμμένα συρταράκια και είπα να αδειάσω το καταχωνιασμένο περιεχόμενο τους... Αν δεν το έκανα, θα έσκαγαν, δεν χωρούσαν πια τίποτα και όσα περιείχαν, ή σχεδόν όσα, έπρεπε να βγουν έξω…
Τώρα που το ξαναβλέπω, κείμενο είχα να ανεβάσω από τον Οκτώβρη, όταν ανακοίνωσα την υπέροχη εκείνη συνεργασία, η οποία τρέχει, με αργούς βέβαια ρυθμούς, (ελπίζω ότι η αγαπημένη μου θεία και συνεργάτιδα δεν θα λέει από μέσα της «ναι, και χελώνα να ήταν, πιο γρήγορα θα πήγαινε») αλλά έφθασε ο καιρός να κινηθεί και γρηγορότερα…
Επομένως, ούτε χριστουγεννιάτικο κείμενο έγραψα, ούτε απολογισμό του ’15 έκανα, ούτε πρωτοχρονιάτικες ευχές σας έστειλα… Και ίσως τώρα να είναι λίγο αργά μα τι πειράζει; Ανακαίνιση είπαμε, από εκεί που το αφήσαμε…
Δύσκολος ο απολογισμός της περασμένης χρονιάς γιατί ήταν ανάμεικτη, περισσότερο από τις άλλες… Έφερε ένα πτυχίο, μια νέα δουλειά, ένα νέο σπίτι, νέες γνωριμίες με γλυκόπικρες ιστορίες μα πήρε κιόλας… Την αθωότητα, τη φοιτητική ιδιότητα και κυρίως εκείνη, την πολυαγαπημένη μου γιαγιά που μας άφησε για…. Ποιος ξέρει για πού; Δεν πονάει βέβαια πια μα, όλοι εμείς που δεν την έχουμε δίπλα μας, πονάμε που μας λείπει, που δεν θα ξανακούσουμε τις ιστορίες της, τα γέλια της, τις συμβουλές της, τα «μαλώματα» της, το αιώνιο «Λέγετε;» στο τηλέφωνο και τη φωνή της να μιλάει με περηφάνια για τα παιδιά, τα εγγόνια, τις νύφες της, τον γαμπρό της….
Η φοιτητική ιδιότητα με εγκατέλειψε το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού, όταν ντυμένη, στολισμένη, ιδρωμένη, περήφανη, συγκινημένη και ευτυχισμένη, μεταξύ υπέροχων φίλων και συναδέλφων, ομολόγησα ότι «Του πτυχίου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αξιωθείσα, όρκον ομνύομεν…» και τα λοιπά και τα λοιπά…
Πάει λοιπόν αυτός ο κύκλος και είναι γνωστό τοις πάσι και πολύ τετριμμένο επίσης ότι όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει και όσο και αν θα θέλαμε η δεύτερη να ήταν αυτή ενός σχολείου, το όνειρο αυτό είναι ακόμα λιγάκι μακρινό…
Μια άλλη πόρτα άνοιξε και με έβαλε στον κόσμο της… πραγματικής ζωής, αυτής που εξελίσσεται στα αστικά κέντρα, στα διαμερίσματα των οικοδομών που γεμίζουν την πόλη από τη δεκαετία του ’70 περίπου και κάθε μέρα γίνονται και περισσότερα…
Και έτσι η καθημερινότητα μου άλλαξε άρδην, γέμισε νέες γνώσεις, παράνοια, ιστορίες καθημερινής τρέλας και σκέψεις που προκύπτουν κάθε στιγμή και θα γίνονταν εξαίρετα status στο facebook και ανάρπαστα tweets στο twitter (λέω εγώ, οι περισσότεροι δεν θα τα καταλάβαιναν καν, όπως συμβαίνει συνήθως) αλλά αποφάσισα να τα συγκεντρώσω όλα (καλά, όχι όλα, μερικά) εδώ, στο κείμενο-ανακαίνιση του blog… Χιουμοριστικά, ακατανόητα, αισιόδοξα ή θλιβερά, ταυτιστείτε/ εκνευριστείτε/ συμφωνείστε/ αναφωνήστε ελεύθερα!

Ø  Αγαπητέ συνταξιούχε, σέβομαι απόλυτα την ηλικία σου/τους αγώνες σου/ οτιδήποτε θες να σεβαστώ (εκτός από την ψήφο σου ορισμένες φορές αλλά δεν είναι της παρούσης) αλλά Ο Χ Ι, δεν θα σηκωθώ να καθίσεις στο αστικό όταν αποφάσισες να γυρίσεις από το καφενείο στο σπίτι σου στις 3 τα μεσημέρι που ο κόσμος σχολάει από τη δουλειά, ναι;

Ø  Φίλτατε οδηγέ, σε περίπτωση που το αγνοείς, στην αριστερή πλευρά του τιμονιού υπάρχει ο διακόπτης του φλας! Ενημερώσου για τη λειτουργία του και χρησιμοποίησε το, δεν ξέρω που μένεις/ δουλεύεις/για πού το ‘βαλες πρωί πρωί και δεν με ενδιαφέρει κιόλας, επιθυμώ απλώς να φθάσω σώα και ασφαλής στον προορισμό μου.

Ø  Πόσο πιο απλά να το πούμε πια; Περιμένετε να κατέβει όποιος είναι να κατέβει από το αστικό πριν μπουκάρετε μέσα σε αυτό, ήμαρτον! Επίσης, αν πρέπει να μιλήσετε στο τηλέφωνο, κρατήστε την ένταση της φωνής σας χαμηλή, δεν μας ενδιαφέρει το οικογενειακό σας δράμα, αν μας ενδιέφερε θα βλέπαμε Αννίτα Πάνια.

Ø  Εμάς, που δεν αρνούμαστε να σας εξυπηρετήσουμε στις 15:15 που ήρθατε στο γραφείο, αν και σχολάμε στις 15:00 και έχουμε ήδη κλείσει υπολογιστές και λοιπά εργαλεία, σεβαστείτε την καλή μας διάθεση και μην μας κάνετε ερωτήσεις που δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρουμε να απαντήσουμε και ανταγωνίζονται αυτές τους τύπου «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα», έχοντας ύφος «Μα εγώ θέλω να μάθω ΤΩΡΑ», έλεος δηλαδή!

Ø  Δεν ξέρω πως την έχετε δει ορισμένοι αλλά όχι, δεν έχω καμία υποχρέωση να αναγνωρίζω τη φωνή σας στο τηλέφωνο, ιδίως αν δεν την έχω ξανακούσει ΠΟΤΕ ή έχοντας ακούσει αυτήν μία φορά πριν τρεις μήνες, εκτός αν είστε ο Τσίπρας/Παπανδρέου/Παπαρήγα/Κουτσούμπας/Κανέλλη/ Αυτιάς/Χατζηνικολάου, ναι; Επίσης, με το άκουσμα του επωνύμου σας δεν κάνω κάποια αυτόματη ενημέρωση για το ποιος είσθε, που μένετε, πότε γεννηθήκατε, πόσα παιδιά έχετε, πόσα χωράφια διαθέτετε, πόσα τα διεκδικεί η ξαδέρφη σας η Τασούλα και αν και πότε διατελέσατε διαχειριστής, πρόεδρος του χωριού, δημοτικός σύμβουλος στη Δώθε Παναγιά, βουλευτής του Κόμματος των Συνεχιστών του Καποδίστρια, συνεννοηθήκαμε;

Πέντε καταστάσεις κατάφερα να σας γράψω εδώ σήμερα, και οι πέντε αναφέρονται είτε στην κυκλοφορία είτε στη δουλειά, και κάπου εδώ αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι μεταμορφώνομαι στους γονείς μου… Όχι, όχι, όχι! Όχι ότι δεν είναι υπέροχοι οι γονείς μου (το blog το διαβάζει και η μαμά!) αλλά Όχι!!!
Ο κόσμος έχει χαζέψει, δεν πάει καλά, καθένας προσπαθεί να φορτώσει τις ευθύνες τους στους άλλους, δεν φταίει ποτέ εκείνος, μόνο εκείνος ζορίζεται, έχει δίκιο, πρέπει να πληρώσει/να πληρωθεί, βιάζεται, έχει δουλειές, έπεσε στην κίνηση, θέλει να ψωνίσει, να φάει, να πιει, να μιλήσει στο τηλέφωνο.
Χάσαμε τη μπάλα, την όρεξη, την ευγένεια, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και το χαμόγελο μας στη ντουλάπα, βγαίνουμε έξω στραβομουτσουνιασμένοι, ξινισμένοι, σκυθρωποί, με το ζωνάρι λυμένο για καυγά στην πρώτη αφορμή, κι εγώ κι εσείς και όλοι…
Δεν χάνω την αισιοδοξία μου, προσπαθώ να βλέπω τις φωτεινές εξαιρέσεις, τους ανθρώπους που αρνούνται να μαλώσουν, που διατηρούν την ψυχραιμία τους, που πιστεύουν στις ανθρώπινες σχέσεις παρά τις δυσκολίες αυτών, που πιστεύουν στη φιλία και ας τους φέρθηκαν απαράδεκτα «φίλοι» ετών, στον έρωτα και την αγάπη παρά τον εγωισμό που κατευθύνει τους ανθρώπους, στον ρομαντισμό, την ελπίδα και την αισιοδοξία και ας διακρίνονται κάθε μέρα και δυσκολότερα
Και ξέρω, ότι η επαφή με την καθημερινή τρέλα, με τους ανθρώπους στα ζόρικά τους θέματα, με την ίδια τη ζωή, είναι εκείνη που με κάνει περήφανη, ικανή να τα καταφέρω σε κάθε πρόκληση και με κατεβάζει από το συννεφάκι στο οποίο ίσως και να είχα παραξεχαστεί…
Ωραία τα συννεφάκια, το έχουμε ανάγκη να σκαρφαλώνουμε σε αυτά πότε πότε αλλά η πραγματική ζωή είναι κάτω και, παρ’ όλες τις δυσκολίες της είναι όμορφη όταν μέσα στο χάος της μέρας ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με κάτι φαινομενικά ασήμαντο, όταν μαθαίνεις κάτι καινούριο, όταν ακούς ένα όμορφο τραγούδι, όταν βρίσκεις χρόνο για μια βόλτα με την κολλητή σου, όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και θα είσαι δίπλα τους και θα είναι και εκείνοι στα δύσκολα, στα εύκολα, στις στενοχώριες και στις χαρές, και όλους αυτούς τους ανθρώπους, ξέρουν καλά ποιοι είναι, τους αγαπώ και τους ευχαριστώ! 

Καλώς ξαναβρεθήκαμε!

Τσιακίρη Ειρήνη,

20/3/2016