Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Επέτειος Πολυτεχνείου

Όταν ήμουν μικρή, καμιά δεκαετία νωρίτερα δηλαδή, μέρες σαν την σημερινή μέρα υπέφερα. Γυρνούσα από την σχολική γιορτή αφενός σχεδόν κλαμμένη, αφετέρου φοβισμένη, μήπως γίνει πάλι Χούντα και σκοτωθούν στο νέο Πολυτεχνείο κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλα παιδιά. Έτσι, δεν ήθελα να ακούω άλλο τα τραγούδια γιατί ανατρίχιαζα και με κυρίευε αυτός ο φόβος που με έκανε να βλέπω κακά όνειρα για την επόμενη βδομάδα.
Όμως αυτό που θεωρούσα «μαρτύριο» δεν τελείωνε. Η μαμά μου, επιστρέφοντας από το σχολείο, έβαζε στο κασετόφωνο μια κασέτα με αυτά ακριβώς τα τραγούδια… Τον δρόμο, τον στρατιώτη, το χελιδόνι, τον ήλιο της δικαιοσύνης… Μετά άκουγε και όλα τα σχετικά ρεπορτάζ της τηλεόρασης, όπου τα τραγούδια επαναλαμβάνονταν. Και εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, έκλεινα τα αυτιά μου, να μην ακούω, να μην φοβάμαι… Κατά το απόγευμα ξεμύτιζα επιτέλους από το άντρο μου, χωνόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου και την ρωτούσα: «Μαμά θα γίνει ξανά Πολυτεχνείο;» Κι εκείνη μου απαντούσε ότι αν χρειαστεί, θα ελπίζουμε όλοι ότι θα ξαναγίνει ένα Πολυτεχνείο.
Τα χρόνια πέρασαν και όσο μεγάλωνα η επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν πια μια όμορφη μέρα, μια επέτειος που θύμιζε ότι αν θέλουμε, αν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε ξανά όσα μας ανήκουν… Τα τραγούδια εκείνης  της κασέτας δεν ήταν πια τρομακτικά στα αυτιά μου, ήταν αισιόδοξα, δυνατά, μελωδικά, όμορφα, συγκινητικά.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα αναζητώντας εκείνη την κασέτα μα είναι χιλιόμετρα μακριά. Έτσι χρησιμοποίησα την τεχνολογία για να φτιάξω εκείνη την συλλογή και να συνειδητοποιώ πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας μεγαλώνοντας και πόσο εύκολα κολλάμε τα χούγια και τις συνήθειες τους.
Σήμερα τιμάμε αυτούς που αγωνίστηκαν, που σκοτώθηκαν για να κερδίσουμε ξανά αυτά τα αυτονόητα. Χωρίς να γενικεύουμε ότι εκείνη η γενιά μας έφερε στο σήμερα. Γιατί όσοι ήταν στο Πολυτεχνείο, δεν έγιναν όλοι λαμόγια πολιτικοί. Όπως δεν κάθονται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν παίρνουν φακελάκια όλοι οι γιατροί, δεν λένε ψέματα όλοι οι δημοσιογράφοι. Η υπεργενίκευση είναι ένας εύκολος τρόπος να αποφεύγουμε να σκεφτούμε και να αμφισβητούμε αυτά που κάποιους τους βολεύει να θεωρούμε δεδομένα.
Πλέον δεν φοβάμαι μήπως ξαναγίνει δικτατορία, μήπως επαναληφθεί το Πολυτεχνείο, μήπως ξανασκοτωθούν άνθρωποι. Φοβάμαι πως ήδη το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύεται καθημερινά, το Σύνταγμα γίνεται αόρατο, ασήμαντο, αγνοούμενο. Οι πολίτες δεν απολαμβάνουν αυτά που δικαιούνται, αυτά που τους ανήκουν και καθημερινά είναι θύματα διακρίσεων, εκμετάλλευσης, τρομοκρατίας, ρατσισμού. Καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι, από την βία του κράτους, την αδιαφορία του, την πείνα και τις αυτοκτονίες που αυτή προκαλεί. Και εμείς δεν αντιδράμε, δεν ξεσηκωνόμαστε, όπως τότε, απλά, δυναμικά, συλλογικά.
Αυτό που πραγματικά με τρομάζει σήμερα είναι αυτό που είπε ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους, που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία εορτασμού βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια, κραυγάζοντας “δώστε την Χούντα στον λαό”. Φοβάμαι τους ανθρώπους, που κλείνουν την πόρτα τους στη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και τους αγώνες και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο, να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.»
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας για να κοιμήσουμε τις μνήμες, κοιμούνται εύκολα. Εμείς που θέλουμε να τις κρατήσουμε ξύπνιες ας κρατήσουμε από την σημερινή μέρα τα μηνύματα που το Πολυτεχνείο στέλνει, μηνύματα αλληλεγγύης, συντροφικότητας, συμμετοχής στα κοινά, αγώνα, γιατί μ’αυτά θα φτιάξουμε μια νέα, καλύτερη, δικαιότερη κοινωνία για όλο τον κόσμο! 

Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστώ που με μάθατε να σκέφτομαι, να κρίνω, να αμφισβητώ, να εκφράζομαι!
Τσιακίρη Ειρήνη,
17/11/2014
 
 
 
πηγή εικόνας: alfavita.gr