Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Σκέψεις μετά μουσικής…

Και κάπως έτσι, ένα καυτό μεσημέρι του Αυγούστου πιάνεις το ξεσκονόπανο-μολύβι-πληκτρολόγιο και η σκόνη του blog μοιάζει να αραιώνει… Πίσω της διακρίνονται κείμενα που βρίσκονται εκεί εδώ και τρεις μήνες και σε κοιτούν περιφρονητικά… «Πού ήσουν;» σε ρωτάνε, «Πού εξαφανίστηκες; Γιατί χάθηκες; Γιατί μας ξέχασες;» και πώς να μιλήσεις για εξεταστική, θητεία σε κατασκήνωση, τριήμερα σε σπίτια συγγενών και αντίσκηνα, βόλτες και καφέδες, διάβασμα και αναζήτηση της έμπνευσης παντού μα μόλις την έβλεπες και πήγαινες να την πιάσεις, τσααακ, αυτή ξεγλιστρούσε και φτου κι από την αρχή…
Μα να, τα κατάφερα, τους λες, να είναι καλά ο Γιάννης ο Σκουλετάκης και τα τραγούδια που διάλεξε πάλι σήμερα το απόγευμα και μας έστειλε αδιάβαστες, μας άφησε άφωνες και ως γνωστόν, μπορεί πολλές φορές οι σκέψεις να μην μπορούν να γίνουν λόγια προφορικά, γίνονται όμως λέξεις γραπτές…
Όταν από τα πρώτα τραγούδια που ακούς είναι το «Ανάθεμα σε» του Θαλασσινού, ξες ότι δεν θα τη βγάλεις καθαρή τις επόμενες τρεις ώρες…  
Μετά ήρθε η Ελεωνόρα και θύμισε ότι κι εγώ παθαίνω κάτι με τους βρεγμένους  δρόμους, τα φώτα της πόλης, τα σκοτεινά αρώματα, τις παλιές σκάλες των σπιτιών, τους αιώνιους έρωτες, τα λαμπερά βλέμματα, τις ασπρόμαυρες ταινίες και ότι αυτό το τραγούδι, μεταξύ μερικών ακόμα, τα άκουγα όλο το χειμώνα στα αστικά μιας μουντής και υγρής συμπρωτεύουσας, την ώρα που έξω έβρεχε και μέσα ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του, στη διαπασών, στις εφτά και μισή το πρωί κι εγώ έλεγα «Ας είναι καλά η μουσική»…
Την έχει αυτή τη δύναμη η μουσική… Να σε μεταφέρει από κρύα και βρώμικα αστικά σε στενά σοκάκια που μυρίζουν βρεγμένο χώμα από τις γλάστρες στο πλάι τους, από κατάμεστες αίθουσες όπου νιώθεις απίστευτα μόνη σε ερημικές εξοχές με ελάχιστη παρέα όπου νιώθεις πλήρης… Να σε κάνει να ξεχνάς και να ονειρεύεσαι στιγμές που πέρασαν και στιγμές που δεν ήρθαν ακόμα…  
Είναι μερικά τραγούδια που τα ακούς και νιώθεις ότι αυτό, αυτό είναι το soundtrack της ζωής σου και αν δεν είναι, θα γίνει, το διαισθάνεσαι, το ξέρεις… Κάποιος πάλι είχε γράψει ότι είναι μερικά τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ότι σου λείπουν άτομα που ούτε καν έχεις γνωρίσει ακόμα… Και κάποια δεν έχουν καμιά σχέση με τη ζωή σου, με τα όνειρα σου μα τι σημασία έχει; Είναι τα τραγούδια της ζωής κάποιων άλλων, με τα όνειρα κάποιων άλλων και εσύ, που έχεις το χούι να παρατηρείς τους ανθρώπους και να πλάθεις ιστορίες βρίσκεις έναν τρόπο να μάθεις για ιστορίες, σκέψεις, πάθη, λάθη, όνειρα σε εποχές αλλοτινές…
Όσο οι σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό, το ραδιόφωνο συνεχίζει να παίζει και το δωμάτιο να γεμίζει Πασχαλίδη και «Όμως δεν θέλω να υποφέρεις γιατί ακόμα σ’ αγαπώ…», Μητροπάνο και ένας Αύγουστος που κάποιος μας τον χρωστάει ακόμα… Αυτές οι μαγικές επιλογές δεν έχουν τέλος… Κάποιος επισημαίνει πόσο όμορφα τραγούδια διαλέγουν και οι ακροατές του εκτός από τον ίδιο, φυσικά, σκέφτομαι, είμαστε καλοί μαθητές γιατί τον έχουμε δάσκαλο… Επίσης δεν ξεχνά να μας θυμίζει τον Γιώργο τον Ζαμπέτα και τον Θανάση του, τον κυρ-Αλέκο του, τον Αράπη του που ευτυχώς βρίσκονται κάπου εδώ μέσα στο χάος από εχθές…
Τι μπορεί να κάνει ένα καλό τραγούδι… Να ταρακουνήσει, να κουρδίσει, να χτυπήσει πορτάκια και να αφήσει σκέψεις να ξεχειλίσουν, να συγκινήσει, να ανοίξει βρυσούλες και να αφήσει δάκρυα να πέσουν…
Είναι εκπληκτικό πόσο πλούσιο ρεπερτόριο έχει η ελληνική μουσική σε όμορφα, αγαπημένα, καλά τραγούδια… Και είναι τόσο όμορφο να υπάρχει μια εκπομπή και ένας παραγωγός εκεί έξω που διαλέγει τραγούδια με τόση αγάπη και μεράκι και κάθε φορά που ξεκινά τραγούδι εγώ προσωπικά αναρωτιέμαι αν αυτός ο άνθρωπος έχει κάπου κρυμμένη μια λίστα με αγαπημένα μου τραγούδια-ομολογουμένως θα ήταν τεράστια- και διαλέγει από αυτήν, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω…  Ίσως και να μην χρειάζεται βέβαια… Τι σημασία έχει, δεν αρκεί που σου δίνεται η δυνατότητα να ακούσεις όλα αυτά τα μαγικά τραγούδια που κάποιος διαλέγει για χιλιάδες ακροατές και είναι σαν να διαλέχτηκαν για να τα ακούσεις εσύ, γιατί είναι τα τραγούδια που (κι) εσύ αγαπάς;
Αρκεί.. Αλλά ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ σε αυτόν που τα καταφέρνει δεν είναι ποτέ περιττό, ποτέ τόσο δύσκολο να ειπωθεί και πάντα θα κάνει αυτόν που θα το εισπράξει χαρούμενο και περήφανο… Και όταν κάποιος αξίζει ένα μπράβο, αξίζει και να το έχει… Μπράβο & Ευχαριστώ λοιπόν!  
Άλλωστε γενικά έχω την τάση να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, να μιλάω πολύ, να γράφω πολύ, να γελάω περισσότερο, να σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ και να είμαι ανοιχτό βιβλίο, κι ας μην είναι πάντα καλό… Γι’ αυτό άλλωστε έφτιαξα και αυτό το blog πριν δύο χρόνια… Τα γενέθλια του πέρασαν κι εγώ έλειπα μα δεν τα ξέχασα… Δυο χρόνια μετά, απλά ευχαριστώ όσους με διαβάζετε, λέτε τη γνώμη σας, σχολιάζετε, στηρίζετε, ξέρετε εσείς ποιοι είστε… Θα τα πούμε σύντομα (ελπίζω)!
Καλό Υπόλοιπο Καλοκαιριού!!!




Υ.Γ.: Όσοι θέλετε να ακούσετε τον Γιάννη Σκουλετάκη γιατί σας κίνησα το ενδιαφέρον ή την περιέργεια, η εκπομπή του μεταδίδεται κάθε Σάββατο μεσημέρι, 15:00-17:00, στον αέρα του Real  fm, στους 97.8 στην Αθήνα (ακούτε και μέσω internet)! Τώρα το καλοκαίρι έχετε το νου σας γιατί έχει την ευχάριστη συνήθεια να μας δροσίζει μουσικά εκτάκτως περισσότερες φορές την εβδομάδα και για περισσότερες ώρες... Καλή σας Ακρόαση!

16/8/2014
Τσιακίρη Ειρήνη