Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Επίσχεσις και άλλα...

«Συνεχίζεται η επίσχεση εργασίας… 5η μέρα χωρίς συγκοινωνία η πόλη…Όμηροι οι Θεσσαλονικείς λόγω της κινητοποίησης στον ΟΑΣΘ…Μπαλάκι μεταξύ κυβέρνησης και διοίκησης οι εργαζόμενοι…Παιχνίδια στην πλάτη εργαζομένων και πολιτών παίζουν κυβέρνηση και διοίκηση ΟΑΣΘ…Εδώ και τώρα να ανασταλεί η επίσχεση και να πληρωθούν τα δεδουλευμένα…»
Σε μπλέντερ έχει μετατραπεί το κεφάλι μας και στο μυαλό μας γυρίζουν οι ίδιες προτάσεις που επαναλαμβάνουν καθημερινά δημοσιογράφοι και τίτλοι ειδήσεων, με την ευχή «ας έχουμε αύριο αστικά» και την αγανάκτηση «ε δε πάει άλλο αυτό το πράγμα..»
Από εκεί που κοιτούσαμε το κινητό περιμένοντας μήνυμα του και αναρωτιόμασταν «να στείλω ή να μη στείλω», το κοιτάμε και περιμένουμε να διαβάσουμε ότι «κανονικά τα λεωφορεία στους δρόμους, άρση της επίσχεσης εργασίας, λύνουν το χειρόφρενο οι εργαζόμενοι».
Και σκεφτόμαστε και άλλα… ΕΝΦΙΑ, Μνημόνια, ΦΠΑ, μειώσεις… Η φούσκα της πρώτης-φοράς-αριστερής κυβέρνησης σκάει στα μούτρα μας, η ελπίδα και η αισιοδοξία με την οποία την υποδεχθήκαμε ενάμιση χρόνο πριν μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα, ο ενθουσιασμός μας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια και εμείς κοιτάμε απορημένοι και αναρωτιόμαστε «Τι έγινε ρε παιδιά;»
Ωστόσο, οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος1… Αντιδρούμε γιατί «τολμάνε» να φοιτούν στα αριστοκρατικά σχολεία των γαλαζοαίματων παιδιών μας προσφυγάκια που είναι άρρωστα, δεν έχουν πολιτιστικό επίπεδο, είναι και εκ γενετής τρομοκράτες… Εκνευρίζονται ορισμένοι που παρομοιάζουμε τους πρόσφυγες της Συρίας με τους δικούς μας, αυτούς του ’22…
Ο πόλεμος είναι πάντα πόλεμος και η προσφυγιά είναι προσφυγιά. Οι μεγάλοι που δεν σταματούν τον πόλεμο τώρα δεν αντιδρούν ήταν οι μεγάλοι που από τα καράβια βλέπαν τη Σμύρνη να καίγεται και τους κατοίκους της να πνίγονται. Οι «τρομοκράτες» είναι οι αλλοτινοί «τουρκόσποροι» και αυτοί που σήμερα δεν έχουν πολιτιστικό επίπεδο είναι εκείνοι που ήρθαν πάμφτωχοι, έχοντας αφήσει πίσω τους τα αριστοκρατικά σαλόνια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Σμύρνης.
Είμαστε άραγε το παρατράγουδο στα ωραία άσματα2; Έχει δίκιο η ιστορία που έβγαλε βρώμα ότι ξοφλήσαμε3; Υπάρχει άραγε κάτι που να μας κάνει τελικά να πιστέψουμε ότι μπορεί και κάτι να πάει καλά; Που να μας κάνει να χαμογελάμε;
Η φετινή χρονιά ξεκίνησε ζόρικα… Με μια προηγούμενη επίσχεση που μπορεί να μην κράτησε αλλά έδωσε το στίγμα της. Ωστόσο ξεκίνησε και με κάτι άλλο… Με το 3ο Taratsa International Film Festival… Οι ταράτσες έχουν πάντα κάτι μαγικό… Από εκεί βλέπεις μόνο τα όμορφα, τα άσχημα κρύβονται… και η διάθεση αλλάζει. Και είσαι ανοιχτός να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να κάνεις μια νέα παρέα, να δεθείς μαζί τους – ιδίως αν είναι τόσο υπέροχοι όσο οι συνεθελόντριες μου - , να βάλεις θεμέλια μιας νέας γνωριμίας, να ζήσεις κάτι που τρέχει στην πόλη και δε το ξέρουν πολλοί αλλά το μαθαίνουν και ενθουσιάζονται και έρχονται να το παρακολουθήσουν, να κοιτάξεις μια θέα που δε θα έβλεπες από πουθενά αλλού…
Ας κοιτάμε λοιπόν την πόλη μας με καλή διάθεση και όταν αυτήν δεν την βρίσκουμε εύκολα, μια βόλτα στα Κάστρα, σε μια ταράτσα, στην παραλία, αρκεί να μας θυμίσει γιατί την αγαπάμε… Γιατί, Θεσσαλονίκη είσαι μια, στον κόσμο δεν είν’ άλλη4
  

Τσιακίρη Ειρήνη,
22/09/2016





1, 2, 3 : Στίχοι: Θάνος Μικρούτσικος
        4 :  Στίχοι: Ηλίας Ηλιόπουλος 

Φωτογραφία: 3o Taratsa International Film Festival