Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Εθνική Εορτή

           28η Οκτωβρίου 1940. Δευτέρα έδειχναν τα ημερολόγια της εποχής εκείνη τη μέρα που η Ελλάδα, σύμφωνα με τα ραδιόφωνα, βρισκόταν και επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση, μετά το ΟΧΙ στην ιταλική κυβέρνηση που επιθυμούσε την παράδοση της Ελλάδας στην Ιταλία. Δύσκολα χρόνια ακολούθησαν μα και δοξασμένα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μίλησαν για την ένδοξη παρουσία της χώρας μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Χίτλερ παραδέχτηκε ότι «Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφησαν το θάνατο» ενώ ο Winston Churchill δήλωσε στις αρχές του ελληνοϊταλικού πολέμου ότι «Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.»
          Σήμερα τιμούμε αυτήν μέρα με παρελάσεις σε όλη τη χώρα, σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη. Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη παρέλαση είναι η στρατιωτική που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη που γιορτάζει διπλά αυτή τη μέρα. Γιορτάζει την ελληνικότητα της. Γιορτάζει την απελευθέρωση της το 1912. 100 χρόνια πριν ο ελληνικός στρατός μπήκε στην πόλη και την ελευθέρωσε, Σαν σήμερα έγινε η έπαρση της σημαίας στον λευκό πύργο, το σύμβολο της. Γιορτάζει και την επέτειο του ΟΧΙ. Η όμορφη πόλη μας έβαλε τα γιορτινά της, πλύθηκε για τα καλά- βρέχει ασταμάτητα κάτω στην πόλη. Στους δρόμους της παρελαύνει περήφανα  ο στρατός μας κάνοντας μας να δακρύζουμε, δείχνοντας μας ότι ναι, ότι κι αν συμβεί, εμείς είμαστε εδώ και όταν χρειαστεί θα πολεμήσουμε για την πατρίδα μας γενναία, όπως έκαναν και οι πρόγονοι μας τόσες φορές στο παρελθόν.
          Για ότι και αν μας κατηγορούν σαν χώρα, κανείς ποτέ δεν θα τολμήσει να μας πει δειλούς.  Και ας κατηγορούμε κάθε μέρα εμείς οι ίδιοι τη χώρα μας, σήμερα είμαστε περήφανοι για αυτήν.
          Στις μέρες που περνάμε μας χρειάζεται να θυμόμαστε την ιστορία μας, να μην ξεχνάμε τους αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοι μας για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Να μην ξεχνάμε να είμαστε περήφανοι.
Εμείς θα πληρώσουμε τα χρέη μας. Αλλά ας θυμόμαστε ότι αν εμείς χρωστάμε χρήματα στη Ευρώπη, εκείνη μας χρωστάει πολύ περισσότερα, που δεν αγοράζονται με κανένα ποσό, σε κανένα νόμισμα. Γιατί όλοι παραδέχονται ότι οι Έλληνες εμπόδισαν τα σχέδια του Χίτλερ να κατακτήσει όλη την Ευρώπη, γιατί αντιστάθηκαν όσο κανένας άλλος στις δυνάμεις Κατοχής.
          Δεν είμαστε ακραίοι εθνικιστές, δεν θεωρούμε ότι είμαστε υπεράνω όλων, σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν μας αξίζει και να ξεχνάνε τη συμβολή μας στην ιστορία.

Χρόνια μας Πολλά!
     


Τσιακίρη Ειρήνη
28/10/2012

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Εσείς από πού είστε;;;

         Λοιπόν, σήμερα θα εξηγήσω μερικά βασικά πράγματα. Όπως θα έχετε καταλάβει είμαι φοιτήτρια, δευτεροετής, σε μια πάρα πολύ ωραία σχολή. 
          Όπως θα ξέρετε, η πιο συνηθισμένη ερώτηση μεταξύ φοιτητών όταν γνωρίζονται είναι η εξής: «Από πού είσαι;» Είτε από ενδιαφέρον είτε από ευγένεια, θα την κάνεις αυτήν την ερώτηση. Και ο άλλος θα πει μια πόλη, ένα χωριό κάπου στον χάρτη, μακριά, κοντά, στο βουνό ή στην πεδιάδα, δεν έχει σημασία. Ε εγώ είχα ένα θέμα μ’ αυτήν την ερώτηση. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είχα θέμα με την ερώτηση. Με την απάντηση είχα. Την απάντηση που εγώ έπρεπε να δώσω. Και θα σας εξηγήσω γιατί.
          Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη από γονείς Θεσσαλονικείς. (με καταγωγή από Σέρρες και κάτι λίγο από την Πόλη αλλά αυτό πάει πολύ μακριά και δεν μας ενδιαφέρει). Είμαι λοιπόν Θεσσαλονικιά. Καλά μέχρι εδώ.
          Όταν εγώ ήμουν 3μιση χρονών η μαμά μου, καθηγήτρια Αγγλικών στο επάγγελμα, διορίζεται σε ένα σχολείο στο Ηράκλειο, με την ελπίδα ότι αυτό θα είναι προσωρινό και θα επιστρέψουμε στα πάτρια εδάφη. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και μετά από μερικά χρόνια χτίσαμε σπίτι και εγκατασταθήκαμε μόνιμα σε μια κωμόπολη έξω από το Ηράκλειο-τις Αρχάνες αν τις ξέρετε!
          Εγώ εκεί πήγα σχολείο, από εκεί αποφοίτησα και κατάφερα να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια πλέον-όνειρο ζωής.
          Μπορεί να μεγάλωσα εκεί αλλά πάντα θεωρούσα την Θεσσαλονίκη πατρίδα μου. Άκουγα τις ιστορίες για την όμορφη πόλη από τους γονείς μου, άκουγα τα ρεμπέτικα της, έτρωγα τα φαγητά που θα έτρωγα και εδώ, ερχόμουν διακοπές, μεγάλωσα και έλεγα ότι είμαι Θεσσαλονικιά.
          Όταν οι συμφοιτητές μου άρχισαν να με ρωτάνε από πού είμαι, στην αρχή έλεγα συνοπτικά την παραπάνω ιστορία. Κάποτε όμως καταντάει κουραστικό. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω ούτε ότι είμαι Κρητικιά-δεν είμαι, αγαπάω τον τόπο που μεγάλωσα, έχω πολλούς φίλους και πολλούς ανθρώπους που αγαπάω εκεί, το πατρικό μου είναι εκεί αλλά δεν είμαι Κρητικιά. Οι γονείς μου είναι Θεσσαλονικείς- και ας μιλάει Κρητικά ο μπαμπάς μου, απλά γυρνάει γρήγορα η γλώσσα του, αν έρθει για ένα μήνα Θεσσαλονίκη θα σας πω εγώ- και όλοι μου οι συγγενείς είναι εδώ πάνω.  Δεν γινόταν όμως και να λέω απλά ότι είμαι Θεσσαλονικιά σαν να μην έλειψα ποτέ από ‘δω γιατί αυτό δεν είναι αλήθεια.
          Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι τόσο άσχημο να θεωρείς μέρος της ζωής σου δύο από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας- και σε μια δύσκολη στιγμή θα έχεις πάντα κάπου να καταφύγεις. Απλά όσοι με ρωτούν από πού είμαι ας κάνουν λίγη υπομονή. Γιατί πάντα θα λέω την αλήθεια είτε στην συνοπτική είτε στην εκτενή μορφή της!!


Τσιακίρη Ειρήνη
24/10/2012

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Να ενθουσιαστεί κανείς ή να μην ενθουσιαστεί;;;

       Πόσο ωραίο είναι εκείνο το συναίσθημα του… ενθουσιασμού και μιλώ για έναν συγκεκριμένο ενθουσιασμό. Εκείνον που σε πιάνει όταν νιώθεις ότι ναι, επιτέλους, κάτι θα γίνει με εκείνον. Δεν έχει σημασία τι. Απλά κάτι. Εντάξει, ας μη γελιόμαστε, ελπίζεις ότι θα είναι κάτι θετικό αυτό το κάτι. Αλλά το ότι θα εξελιχθεί κάπως όλο αυτό είναι μια ανάσα, ότι υπάρχει κινητικότητα και όχι στασιμότητα.
          Γιατί το πιστεύεις αυτό; Γιατί έχεις ενδείξεις. Απλές ενδειξούλες. Ή νομίζεις ότι τις έχεις. Ξέρετε, παίρνεις το τόσο και το κάνεις τόόόόόσο!!! Αναλύεις τα πάντα με τις φίλες σου. Μου μίλησε τρεις φορές σε ένα τέταρτο-άλλες φορές μου μιλάει δυόμιση. Με κοίταξε πέντε φορές σε ένα πεντάλεπτο- άλλες φορές με κοιτάει τέσσερις. Με ρώτησε, μου απάντησε και σήκωσε το τηλέφωνο με τον πρώτο κουδουνισμό ενώ άλλες φορές το σηκώνει στον δέκατο πέμπτο. Η περίπτωση της σύμπτωσης απλά αποκλείεται. Το ενδεχόμενο του να καθόσουν ακριβώς μπροστά του  οπότε αναγκαστικά σε κοιτούσε-διαφορετικά θα κοίταζε το ταβάνι ο άνθρωπος- δεν παίζει. Ούτε το να είχε το κινητό στο χέρι γιατί έστελνε μήνυμα την ώρα που εσύ τηλεφώνησες -όχι βέβαια απλά κρεμόταν πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας την κλήση σου.
          Αυτά τα λέει εκείνο το καλό αγγελάκι που πετάει πάνω από το κεφάλι σου και φοράει άσπρα και φωτοστέφανο. Το άλλο, το κόκκινο με τα κέρατα λέει απλά «Συγκεντρώώώσου!!» (Παρένθεση: Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να περπατάει στο δρόμο και να μιλάει μόνος του, ΔΕΝ μιλάει μόνος του. Συνομιλεί με αυτά τα πλασματάκια πάνω από το κεφάλι του. Δεν είναι τρελός. Προβληματισμένος είναι. ΜΗΝ καλέσετε το πλησιέστερο ψυχιατρείο αλλά κυρίως ΜΗΝ τον κοιτάξετε στραβά. Θα τον στενοχωρήσετε.) Τέλος πάντων το κόκκινο διαβολάκι θα σας πει το απλούστατο: Όσο εσύ αναλύεις τις λεπτομέρειες της λεπτομέρειας και μετατρέπεις τις συμπτώσεις σε ατράνταχτες αποδείξεις, εκείνος απλά τις έχει διαγράψει. Δεν τις έκανε βάσει οργανωμένου σχεδίου. Απλά συνέβησαν. Αυτό.
          Το να ενθουσιάζεσαι ότι ναι, τέλεια, αυτό που έγινε σημαίνει πολλά, δεν είναι πάντα καλό! Μια φίλη μου λέει ότι καλύτερα να είμαι απαισιόδοξη και να με εκπλήξει κάτι ευχάριστα παρά το αντίθετο. Εξάλλου είπαμε, δεν είναι ντε και καλά σίγουρο ότι ο άλλος θέλει να σου δώσει ελπίδες. Μπορεί και να είναι απλά σύμπτωση.
          Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις… (Το έχουμε πει. Είμαι αισιόδοξος τύπος.) Μπορεί και να είναι όντως ένας τρόπος να σου δείξει ότι ναι, έχεις ελπίδες, έστω και αν το κάνει υποσυνείδητα. Δεν σε ενδιαφέρει κιόλας. Εσύ ενθουσιάσου. Ναι, κάτι θα γίνει. Και σύντομα κιόλας. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα της συγγραφέως είναι απολύτως συμπτωματική. (;)

Τσιακίρη Ειρήνη
14/10/2012

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Αχ! Άτιμε Εγωισμέ…

          Τελικά ο εγωισμός δύσκολα διαχειρίζεται και έχει πολλές όψεις. Κάποιες φορές απλά δεν σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά. Άλλες φορές μπορεί να γίνει αιτία να σώσεις την αξιοπρέπεια σου. 
            Μπορεί να ξέρεις ότι είσαι εγωιστής. Να λες στον εαυτό σου «Κοίτα, έχεις άδικο σε αυτό που κάνεις, σταμάτα το» και να συνεχίζεις να το κάνεις. Ξέρεις, για παράδειγμα, ότι κάποιος σε αποφεύγει, προσπαθεί να κόψει τις σχέσεις, δεν γουστάρει ρε παιδί μου ο άνθρωπος να ανήκεις στη ζωή του. Το χειρότερο είναι ότι ξέρεις ότι έχει δίκιο. Ότι κι εσύ, αν είχε αυτός το βεβαρημένο παρελθόν που στην προκειμένη περίπτωση εσύ έχεις, με την πρώτη ευκαιρία το ίδιο θα έκανες. Θα έκοβες τις παρτίδες μαζί του.
            Παρ’ όλο που τα ξέρεις όλα αυτά, εσύ συνεχίζεις να τον πρήζεις, να του μιλάς, να σχολιάζεις, να ασχολείσαι! Και να αναρωτιέσαι και από πάνω «Μα γιατί με γράφει; Τι έκανα; Γιατί; Γιατί δεν είναι ευγενικός; Γιατί με αποφεύγει;»  Μα γιατί τον έχεις πρήξει!!!!!!!!!!!! Στη συνέχεια τον κατηγορείς: «Το γαϊδούρι! Βέβαια, δεν έχει τρόπους! Πού να τους μάθει; Τον ενοχλήσαμε τον κύριο, κατάλαβες; Βρε άμα ξανασχοληθώ εγώ να μην με λένε… (συμπληρώστε!)
            Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι μάταια σκας. Ότι ό,τι και να κάνεις, δεν περνάει από το χέρι σου να τον αλλάξεις, δεν πρόκειται ρε παιδί μου να σου μιλήσει με την καρδιά του, ότι θα το κάνει μόνο και μόνο από ευγένεια ή απλά γιατί βαριέται. Γιατί  τελικά του είναι πιο εύκολο να απαντά  σε ένα κατεβατό δικών σου προτάσεων παρά να γυρίσει και να σου πει : «Ε , άι παράτα με επιτέλους!»
            Αναλογίσου όμως τον εαυτό σου. Σου αξίζει αυτή η συμπεριφορά; Αξίζεις να σου μιλάει κάποιος από οίκτο, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να σε προσβάλει με το να σε στείλει στον αγύριστο;  Εδώ τώρα ο εγωισμός χρειάζεται. Εκείνος θα σε σώσει. Γιατί θα καταλάβεις επιτέλους ότι «Όχι, δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Δεν θα παρακαλάω κανέναν να μου μιλήσει. Αν αυτός δεν θέλει να μου μιλήσει μια φορά, εγώ δεν θέλω εκατό.»
            Στο κάτω κάτω, ξέρεις ότι κατά βάθος είναι δικό σου το φταίξιμο. Και αν τον φτάσεις  τον άλλο σε τέτοιο σημείο που να γυρίσει και να σου πει αυτό ακριβώς, δεν θα σ’ αρέσει καθόλου. Οπότε κάνε τον Αποστόλη, αδιαφόρησε, θεώρησε αν θες ότι αυτός φταίει, αυτός έχει γαϊδουρινή συμπεριφορά, πίστεψε ότι θες αλλά βαθιά μέσα σου να ξέρεις, να παραδέχεσαι και να μην ξεχνάς ότι εσύ οδήγησες εδώ τα πράγματα. Αν το ξεχάσεις, θα τα ξανακάνεις θάλασσα. Και δεν μπορείς να δικαιολογείσαι κάθε φορά… 



Τσιακίρη Ειρήνη
5/10/2012

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Άντε και Καλό Μήνα!

            Ήρθε και ο Οκτώβρης… Το ημερολόγιο το λέει δηλαδή… Γιατί, κοιτάξτε λίγο έξω, σας κάνει για Οκτώβρη; Εμένα προς Ιούνη μου φέρνει λίγο… Τέλος πάντων, αφού όλοι συμφωνούμε πως το ημερολόγιο λέει ότι σήμερα έχουμε 1η Οκτωβρίου, ας το πάρουμε ως δεδομένο και ας προχωρήσουμε παρακάτω!
            Θέλω να πω πόσο γέλασα αυτό το Σαββατοκύριακο με τη δήλωση του πρωθυπουργού στην New York Times, την οποία διάβασα στο enikos.gr (http://www.enikos.gr/politics/83301,Samaras:_H_pio_sklhrh_doyleia.html) ότι «είναι πολύ σκληρή η δουλειά του πρωθυπουργού, είναι μπελάς». Συγγνώμη κύριε Σαμαρά αλλά είχα την εντύπωση ότι θέλατε να γίνετε πρωθυπουργός, ζητούσατε να σας ψηφίσουμε, όχι; Μήπως κάνουμε λάθος; Μήπως σας έκαναν με το ζόρι;  Έχω και μια άλλη εκδοχή βέβαια… Χτυπάει λέει το κουδούνι στο σπίτι του Σαμαρά ένα μουντό πρωινό, ο ήλιος ακόμα δεν έχει βγει. Σηκώνεται ο Σαμαράς με την ριγέ πιτζάμα, ανοίγει την πόρτα με την τσίμπλα στο μάτι και βλέπει δύο ασφαλίτες. «Κύριε Σαμαρά, πρέπει να μας ακολουθήσετε». Ο Σαμαράς σκυθρωπός ντύνεται, αποχαιρετά τη γυναίκα του και τα παιδιά του με βουρκωμένα μάτια και τους ακολουθεί στο Μέγαρο Μαξίμου όπου τον αναγκάζουν να καθίσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού και να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Τους ζητά να δείξουν λίγο έλεος αλλά εκείνοι είναι ανένδοτοι. Κάνει την καρδιά του πέτρα και αναλαμβάνει. Και μετά από τρεις μήνες βρίσκει την ευκαιρία να κάνει τα παράπονα του σε μια αμερικάνικη εφημερίδα, να πει τον πόνο του βρε αδερφέ, να βρει το δίκιο του. Ε; Τι λέτε; Καλύτερη εκδοχή;
Κύριε Σαμαρά, δεν θέλω να σας θίξω αλλά δουλεύει κι άλλος κόσμος σε αυτή τη χώρα-που λέει ο λόγος δηλαδή!  Και κάποιοι κουράζονται κιόλας. Δεν βγαίνουν να παραπονούνται στις εφημερίδες του τύπου: «Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτοί με κουράζουν, κάντε τους ντα!»
            Φυσικά διάβασα στη
Real News το ρεπορτάζ για τον Καρούζο, Μεϊμαράκη και λοιπούς.  Το τι ανοιχτοχέρης αυτός ο Καρούζος δεν λέγεται. Και «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα λεφτά» και «μη μου μιλάτε για λεφτά»  και  «δεν είναι πρόβλημα για μένα τα λεφτά» και ξέχασε να συμπληρώσει : «αφού ο φορολογούμενος Έλληνας πολίτης πληρώνει τα πάντα! Γιατί να αγχώνομαι; Πληρώνουν αυτοί στην  εφορία, δεν χρειάζεται να πληρώνω και εγώ!» Αμ δεν είναι έτσι!! 
            Και τέλος πάντων, αν ο κύριος αυτός κλέβει το κράτος, το κάνει  γιατί μπορεί, Γιατί δεν τιμωρείται. Αν όλες οι υπηρεσίες δούλευαν σωστά, δεν θα είχαμε τέτοια θέματα. Και τέλος, αν το ΣΔΟΕ λειτουργούσε καθημερινά, σωστά και δίκαια, δεν θα είχε πέσει τόση δουλειά τώρα τελευταία με αυτή τη λίστα… Οπότε για άλλη μια φορά καταλήγουμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά… Ή λειτουργεί όποτε δεν βλάπτει τα προσωπικά συμφέροντα ορισμένων…



Τσιακίρη Ειρήνη
1/10/2012