Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Και πάλι εδώ...

Δεν θα πω πάλι ότι πιάσαμε αράχνες και σκόνες… Πρώτον, έχει παλιώσει το αστείο, δεύτερον είναι ψέμα… Μούχλα πιάσαμε, το πάτωμα σάπισε και η πόρτα τρίζει… Το περιεχόμενο πάλιωσε, χωρίς βέβαια να χάσει την αξία του μα ο χώρος θέλει ένα φρεσκαρισματάκι, και μερικές νέες αφίξεις…
Γι’ αυτό λοιπόν, έβαλα μπρος το μυαλό, ξεκλείδωσα τα κρυμμένα συρταράκια και είπα να αδειάσω το καταχωνιασμένο περιεχόμενο τους... Αν δεν το έκανα, θα έσκαγαν, δεν χωρούσαν πια τίποτα και όσα περιείχαν, ή σχεδόν όσα, έπρεπε να βγουν έξω…
Τώρα που το ξαναβλέπω, κείμενο είχα να ανεβάσω από τον Οκτώβρη, όταν ανακοίνωσα την υπέροχη εκείνη συνεργασία, η οποία τρέχει, με αργούς βέβαια ρυθμούς, (ελπίζω ότι η αγαπημένη μου θεία και συνεργάτιδα δεν θα λέει από μέσα της «ναι, και χελώνα να ήταν, πιο γρήγορα θα πήγαινε») αλλά έφθασε ο καιρός να κινηθεί και γρηγορότερα…
Επομένως, ούτε χριστουγεννιάτικο κείμενο έγραψα, ούτε απολογισμό του ’15 έκανα, ούτε πρωτοχρονιάτικες ευχές σας έστειλα… Και ίσως τώρα να είναι λίγο αργά μα τι πειράζει; Ανακαίνιση είπαμε, από εκεί που το αφήσαμε…
Δύσκολος ο απολογισμός της περασμένης χρονιάς γιατί ήταν ανάμεικτη, περισσότερο από τις άλλες… Έφερε ένα πτυχίο, μια νέα δουλειά, ένα νέο σπίτι, νέες γνωριμίες με γλυκόπικρες ιστορίες μα πήρε κιόλας… Την αθωότητα, τη φοιτητική ιδιότητα και κυρίως εκείνη, την πολυαγαπημένη μου γιαγιά που μας άφησε για…. Ποιος ξέρει για πού; Δεν πονάει βέβαια πια μα, όλοι εμείς που δεν την έχουμε δίπλα μας, πονάμε που μας λείπει, που δεν θα ξανακούσουμε τις ιστορίες της, τα γέλια της, τις συμβουλές της, τα «μαλώματα» της, το αιώνιο «Λέγετε;» στο τηλέφωνο και τη φωνή της να μιλάει με περηφάνια για τα παιδιά, τα εγγόνια, τις νύφες της, τον γαμπρό της….
Η φοιτητική ιδιότητα με εγκατέλειψε το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού, όταν ντυμένη, στολισμένη, ιδρωμένη, περήφανη, συγκινημένη και ευτυχισμένη, μεταξύ υπέροχων φίλων και συναδέλφων, ομολόγησα ότι «Του πτυχίου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αξιωθείσα, όρκον ομνύομεν…» και τα λοιπά και τα λοιπά…
Πάει λοιπόν αυτός ο κύκλος και είναι γνωστό τοις πάσι και πολύ τετριμμένο επίσης ότι όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει και όσο και αν θα θέλαμε η δεύτερη να ήταν αυτή ενός σχολείου, το όνειρο αυτό είναι ακόμα λιγάκι μακρινό…
Μια άλλη πόρτα άνοιξε και με έβαλε στον κόσμο της… πραγματικής ζωής, αυτής που εξελίσσεται στα αστικά κέντρα, στα διαμερίσματα των οικοδομών που γεμίζουν την πόλη από τη δεκαετία του ’70 περίπου και κάθε μέρα γίνονται και περισσότερα…
Και έτσι η καθημερινότητα μου άλλαξε άρδην, γέμισε νέες γνώσεις, παράνοια, ιστορίες καθημερινής τρέλας και σκέψεις που προκύπτουν κάθε στιγμή και θα γίνονταν εξαίρετα status στο facebook και ανάρπαστα tweets στο twitter (λέω εγώ, οι περισσότεροι δεν θα τα καταλάβαιναν καν, όπως συμβαίνει συνήθως) αλλά αποφάσισα να τα συγκεντρώσω όλα (καλά, όχι όλα, μερικά) εδώ, στο κείμενο-ανακαίνιση του blog… Χιουμοριστικά, ακατανόητα, αισιόδοξα ή θλιβερά, ταυτιστείτε/ εκνευριστείτε/ συμφωνείστε/ αναφωνήστε ελεύθερα!

Ø  Αγαπητέ συνταξιούχε, σέβομαι απόλυτα την ηλικία σου/τους αγώνες σου/ οτιδήποτε θες να σεβαστώ (εκτός από την ψήφο σου ορισμένες φορές αλλά δεν είναι της παρούσης) αλλά Ο Χ Ι, δεν θα σηκωθώ να καθίσεις στο αστικό όταν αποφάσισες να γυρίσεις από το καφενείο στο σπίτι σου στις 3 τα μεσημέρι που ο κόσμος σχολάει από τη δουλειά, ναι;

Ø  Φίλτατε οδηγέ, σε περίπτωση που το αγνοείς, στην αριστερή πλευρά του τιμονιού υπάρχει ο διακόπτης του φλας! Ενημερώσου για τη λειτουργία του και χρησιμοποίησε το, δεν ξέρω που μένεις/ δουλεύεις/για πού το ‘βαλες πρωί πρωί και δεν με ενδιαφέρει κιόλας, επιθυμώ απλώς να φθάσω σώα και ασφαλής στον προορισμό μου.

Ø  Πόσο πιο απλά να το πούμε πια; Περιμένετε να κατέβει όποιος είναι να κατέβει από το αστικό πριν μπουκάρετε μέσα σε αυτό, ήμαρτον! Επίσης, αν πρέπει να μιλήσετε στο τηλέφωνο, κρατήστε την ένταση της φωνής σας χαμηλή, δεν μας ενδιαφέρει το οικογενειακό σας δράμα, αν μας ενδιέφερε θα βλέπαμε Αννίτα Πάνια.

Ø  Εμάς, που δεν αρνούμαστε να σας εξυπηρετήσουμε στις 15:15 που ήρθατε στο γραφείο, αν και σχολάμε στις 15:00 και έχουμε ήδη κλείσει υπολογιστές και λοιπά εργαλεία, σεβαστείτε την καλή μας διάθεση και μην μας κάνετε ερωτήσεις που δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρουμε να απαντήσουμε και ανταγωνίζονται αυτές τους τύπου «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα», έχοντας ύφος «Μα εγώ θέλω να μάθω ΤΩΡΑ», έλεος δηλαδή!

Ø  Δεν ξέρω πως την έχετε δει ορισμένοι αλλά όχι, δεν έχω καμία υποχρέωση να αναγνωρίζω τη φωνή σας στο τηλέφωνο, ιδίως αν δεν την έχω ξανακούσει ΠΟΤΕ ή έχοντας ακούσει αυτήν μία φορά πριν τρεις μήνες, εκτός αν είστε ο Τσίπρας/Παπανδρέου/Παπαρήγα/Κουτσούμπας/Κανέλλη/ Αυτιάς/Χατζηνικολάου, ναι; Επίσης, με το άκουσμα του επωνύμου σας δεν κάνω κάποια αυτόματη ενημέρωση για το ποιος είσθε, που μένετε, πότε γεννηθήκατε, πόσα παιδιά έχετε, πόσα χωράφια διαθέτετε, πόσα τα διεκδικεί η ξαδέρφη σας η Τασούλα και αν και πότε διατελέσατε διαχειριστής, πρόεδρος του χωριού, δημοτικός σύμβουλος στη Δώθε Παναγιά, βουλευτής του Κόμματος των Συνεχιστών του Καποδίστρια, συνεννοηθήκαμε;

Πέντε καταστάσεις κατάφερα να σας γράψω εδώ σήμερα, και οι πέντε αναφέρονται είτε στην κυκλοφορία είτε στη δουλειά, και κάπου εδώ αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι μεταμορφώνομαι στους γονείς μου… Όχι, όχι, όχι! Όχι ότι δεν είναι υπέροχοι οι γονείς μου (το blog το διαβάζει και η μαμά!) αλλά Όχι!!!
Ο κόσμος έχει χαζέψει, δεν πάει καλά, καθένας προσπαθεί να φορτώσει τις ευθύνες τους στους άλλους, δεν φταίει ποτέ εκείνος, μόνο εκείνος ζορίζεται, έχει δίκιο, πρέπει να πληρώσει/να πληρωθεί, βιάζεται, έχει δουλειές, έπεσε στην κίνηση, θέλει να ψωνίσει, να φάει, να πιει, να μιλήσει στο τηλέφωνο.
Χάσαμε τη μπάλα, την όρεξη, την ευγένεια, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και το χαμόγελο μας στη ντουλάπα, βγαίνουμε έξω στραβομουτσουνιασμένοι, ξινισμένοι, σκυθρωποί, με το ζωνάρι λυμένο για καυγά στην πρώτη αφορμή, κι εγώ κι εσείς και όλοι…
Δεν χάνω την αισιοδοξία μου, προσπαθώ να βλέπω τις φωτεινές εξαιρέσεις, τους ανθρώπους που αρνούνται να μαλώσουν, που διατηρούν την ψυχραιμία τους, που πιστεύουν στις ανθρώπινες σχέσεις παρά τις δυσκολίες αυτών, που πιστεύουν στη φιλία και ας τους φέρθηκαν απαράδεκτα «φίλοι» ετών, στον έρωτα και την αγάπη παρά τον εγωισμό που κατευθύνει τους ανθρώπους, στον ρομαντισμό, την ελπίδα και την αισιοδοξία και ας διακρίνονται κάθε μέρα και δυσκολότερα
Και ξέρω, ότι η επαφή με την καθημερινή τρέλα, με τους ανθρώπους στα ζόρικά τους θέματα, με την ίδια τη ζωή, είναι εκείνη που με κάνει περήφανη, ικανή να τα καταφέρω σε κάθε πρόκληση και με κατεβάζει από το συννεφάκι στο οποίο ίσως και να είχα παραξεχαστεί…
Ωραία τα συννεφάκια, το έχουμε ανάγκη να σκαρφαλώνουμε σε αυτά πότε πότε αλλά η πραγματική ζωή είναι κάτω και, παρ’ όλες τις δυσκολίες της είναι όμορφη όταν μέσα στο χάος της μέρας ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με κάτι φαινομενικά ασήμαντο, όταν μαθαίνεις κάτι καινούριο, όταν ακούς ένα όμορφο τραγούδι, όταν βρίσκεις χρόνο για μια βόλτα με την κολλητή σου, όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και θα είσαι δίπλα τους και θα είναι και εκείνοι στα δύσκολα, στα εύκολα, στις στενοχώριες και στις χαρές, και όλους αυτούς τους ανθρώπους, ξέρουν καλά ποιοι είναι, τους αγαπώ και τους ευχαριστώ! 

Καλώς ξαναβρεθήκαμε!

Τσιακίρη Ειρήνη,

20/3/2016