Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις…


            Χθες βράδυ, άκουσα για μια ακόμη φορά, ζωντανά, τον αγαπημένο μου Μιλτιάδη Πασχαλίδη να ερμηνεύει μοναδικά αγαπημένα μας δικά του τραγούδια αλλά και τραγούδια συναδέλφων του, μαζί με την Μιρέλλα Πάχου.
            Σε ένα γεμάτο κόσμο μαγαζί, ο Μίλτος Πασχαλίδης μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας έφερε δάκρυα στα μάτια, μας μελαγχόλησε με τα τραγούδια του και μας έκανε να λέμε «Αχ ας μην τελειώσει η βραδιά, ας πει ένα ακόμα, και ένα ακόμα, και ένα ακόμα…»
            Μερικές τέτοιες βραδιές, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, ακούγοντας στίχους αγαπημένων τραγουδιών, νιώθεις τόση μοναξιά. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό που λέω, είναι όμως αλήθεια. Όσος κόσμος και αν είναι γύρω σου, αν εσύ νιώθεις μόνος, είσαι μόνος. Σε πιάνει και μια πίκρα, ένα παράπονο, τόσο υπέροχους ρομαντικούς στίχους έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος, τους τραγουδάς μαζί του και να μην έχεις κάποιον, έστω νοερά, να του απευθυνθείς;  Ή αν έχεις, με το που τον βλέπεις με τη φαντασία σου εκεί, στον τοίχο, απέναντι, να χαμογελά ειρωνικά, λες «Όχι πάλι εσύ, έχεις φύγει, τι θες εδώ;», νιώθεις τα μάτια του να σε τραβάνε πίσω, σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί σου και δεν σ’ αρέσει καθόλου αυτό και τον διώχνεις και ναι, τα καταφέρνεις, φεύγει. Καλύτερα. Μπορείς απλά να τραγουδήσεις στον άγνωστο που δεν έχει έρθει ακόμα «σε σφυρίζω, σε σφυρίζω, στα στενά σε μουρμουρίζω». Άλλωστε μια μέρα θα έρθει!
            Και αλλάζουμε κλίμα. Παραδεχόμαστε πώς ναι, πράγματι, ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες, όποιες και αν είναι αυτές, και μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά τελικά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές, μας κάνουν αυτό που είμαστε (αρκεί αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά αυτούς που αγαπάμε)!
            Μετά γυρνάμε πίσω, στο προηγούμενο θέμα. Σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια είναι το μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται και ότι τελικά της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία. Ίσως γι’ αυτό και η απουσία, ή η μοναξιά ευρύτερα να είναι τόσο δύσκολη, τόσο μελαγχολική.  Πόσο ελπιδοφόρο είναι να πιστεύεις πως οι έρωτες δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται! Αλλά έρχεται μετά ο Μίλτος μας και σου λέει ότι πρώτον, και βέβαια πεθαίνουν οι έρωτες και δεύτερον, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τα τραγούδια και τα βιβλία, την πατήσαμε. Και μας γκρεμοτσακίζει!
            Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε, εγώ δηλαδή τον λατρεύω, για εσάς δεν ξέρω. Και ίσως και να τον πιστεύω. Αλλά τελικά, θα εξακολουθώ να πιστεύω στα βιβλία και στα τραγούδια. Και να ελπίζω-η ελπίδα, το έχουμε πει, είναι απαραίτητη!- ότι μια μέρα θα έρθει εκείνος που θα του εξομολογηθώ όλες αυτές τις σκέψεις και μετά θα του πω Στα είπα όλα, φίλα με τώρα…



Να είστε όλοι καλά!!!

Τσιακίρη  Ειρήνη
25/1/2013


Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Πανηγύρι η Βουλή!


      Μέρες ήθελα να σχολιάσω αλλά, καταλαβαίνετε, περίμενα να μάθω τι θα ψηφίσει η Βουλή την Πέμπτη που πέρασε, με έτρωγε η αγωνία! Και ενώ είχα αποφασίσει να δω ταινιούλα και να πάω για ύπνο, δεν άντεξα, υπέκυψα στον πειρασμό και αποφάσισα να παρακολουθήσω την συνεδρίαση και μάλιστα ολόκληρη. Αλλά τελικά με νανούρισε εκείνη η εξαίσια μουσική στο δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα διάρκειας μίας ώρας, αποκοιμήθηκα και έμαθα την επομένη τα αποτελέσματα… Δεν έχω κανένα πρωτότυπο συμπέρασμα, νομίζω ότι όλα σχολιάστηκαν. Αλλά…
      Γιατί δεν κράτησαν εκείνους τους μαθητές που ήταν από το πρωί εκεί να τους βοηθήσουν να καταλάβουν την διαδικασία; Συγγνώμη, όχι οι βουλευτές να βοηθήσουν τους μαθητές, οι μαθητές να βοηθήσουν τους βουλευτές! Η ψηφοφορία θα είχε ολοκληρωθεί πολύ νωρίτερα-βολικό για τους βουλευτές- και με καλύτερα αποτελέσματα- χρήσιμο για τους υπόλοιπους. Μα δεν κοιτάνε και αυτοί τον συμφέρον τους λίγο; Τους είχανε τώρα εκεί όόόλη μέρα γιατί; Για περίπου 7000 € μισθό! Ας είμαστε λίγο σοβαροί! Ας ελπίσουμε ότι θα πάρουν και κάτι επιπλέον! Βρε σεις, ούτε ο πρωθυπουργός δεν τους λυπήθηκε να τους πάει ένα κοκορέτσι, δέκα κιλά σουβλάκια, μερικά εκλεράκια, καλέ ένα φοντάν έστω, να τους κεράσει  για την γιορτή του! Μα τι τσιγκούνης άνθρωπος! Εκτός αν… λέτε να έβγαλε για ρομαντικό δείπνο την καγκελάριο να κεράσει εκείνη;
      Και ο Αντωνάκης ο Κοκοβίκος ήταν τσιγκούνης και δεν ήθελε να νοικιάσει στην Ελενίτσα του καινούριο διαμέρισμα, αφήστε που γκρίνιαζε και με τα φορέματα που αγόρασε. Αλλά το ταξίδι του μέλιτος, ταξίδι του μέλιτος, κοτζάμ γύρος της… Ακροπόλεως! Ε λοιπόν αν είχαμε εκείνον στην κυβέρνηση-έστω να ήταν ακόμα γραμματέας στο Υπουργείο-η κυρία Ελενίτσα θα έφτιαχνε ένα ταψί σουτζουκάκια (ένα για τον καθένα τους), θα τρώγανε εκείνα τα έρμα τα παιδιά στη Βουλή, θα είχαν και όρεξη να οργανωθούν και να ψηφίσουν. Άλλωστε είναι τοις πάσι γνωστό ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει-αν και, αν τους στέλναμε για χορό, δεν πιστεύω να είχαν πρόβλημα.
      Ωραία και διασκεδαστικά είναι όλα αυτά, αλλά όπως λέγαμε και με έναν καλό φίλο στο
twitter, δεν τους στείλαμε εκεί μέσα για να μας διασκεδάζουν. Τους ψηφίσαμε για να αποφασίζουν για μας. Υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποι μας. Ότι επειδή είμαστε πολλοί για να μαζευόμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος και να ψηφίζουμε με ανάταση χειρών, εκλέγουμε αντιπροσώπους, ότι είναι εκεί αντί να είμαστε εμείς εκεί. Μάλλον όμως αυτή η μικρή λεπτομέρεια τους διαφεύγει-και μας διαφεύγει!
      Παραπέμφθηκε λοιπόν ο Παπακωνσταντίνου -ο Γιώργος, μην παρεξηγηθούμε- για να ανακριθεί. Δηλαδή όλοι αυτοί εκεί μέσα θεωρούν ότι ο Βενιζέλος και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί είναι αθώοι για την όλη κατάσταση και μόνο ο Παπακωνσταντίνου φταίει; Α, συγγνώμη, δεν είναι η κατάσταση της χώρας μας το πρόβλημα αλλά η λίστα. Εντάξει, με πείσατε. (Θα σκάσω αν δεν το πω: Αυτός ο Γιωργάκης τόσο ανώτερος άνθρωπος πια; Τόση απαξίωση; Τόσος κόπος ήταν να συντάξει τρεις σειρές  και να βγει να πει κάτι; Έστω «είμαι αθώος». Σε ανάκριση θα πήγαινε, κανένα ενδιαφέρον;)
      Ξέρετε, το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι η λίστα Λαγκάρντ και καμία άλλη λίστα. Ακόμα και αν η λίστα δεν είχε παραποιηθεί, δεν είχε χαθεί αλλά είχαν συλληφθεί όσοι αναφέρονταν σε αυτήν για παράνομα κέρδη και καταθέσεις και ότι άλλο κατηγορούνταν  τι θα γινόταν; Στην χειρότερη -για αυτούς- περίπτωση θα πήγαιναν να κάνουν παρέα στα άλλα τα παιδιά στον Κορυδαλλό. Θα απολάμβαναν τις διακοπές τους, θα είχαν καθαρή συνείδηση αφού θα είχαν «τιμωρηθεί», θα ζούσαν πάλι με τα χρήματα των φορολογούμενων και σε ένα-δυο χρόνια θα γύριζαν πάλι στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους.
      Όπως ακριβώς ακούγεται ότι θα συμβεί και στον Τσοχατζόπουλο τους ερχόμενους μήνες. Τι κέρδισε ο λαός από αυτήν την ιστορία; Τίποτα. Πλήρωσε κιόλας για να τον ταΐζει. Τι κέρδισε ο κύριος Τσοχατζόπουλος; Δημοσιότητα, εμπειρίες, χλιδή και γλίτωσε και τα έξοδα διαβίωσης για ένα χρόνο. Θα γυρίσει στο σπίτι του και στα μεγαλεία του και όλα μέλι-γάλα.
      Ε λοιπόν, έκπληξη!!! Δεν θέλουμε να τους συλλάβετε όλους αυτούς που μας κλέβουν τόσα χρόνια και να τους κλείσετε στη φυλακή! Πάλι εμείς θα τους πληρώνουμε. Θέλουμε να πάρετε όλα τα κέρδη που απέκτησαν με παράνομες δραστηριότητες- σπίτια, αυτοκίνητα, πλοία, λεφτά- και να τα βάλετε στα κρατικά ταμεία. Και να τους στείλετε σπίτια τους. Σε αυτά που ζούσαν πριν. Και μετά να μας αφήσετε εμάς να διαλέξουμε με τα σωστά κριτήρια πια ποιους θέλουμε να διαχειριστούν αυτά τα χρήματα που θα υπάρχουν στα ταμεία. Γιατί ελπίζω ότι πράγματι μέχρι τότε θα ξέρουμε ποια είναι τα σωστά κριτήρια με τα οποία διαλέγουμε. Αν θέλουμε να διασκεδάσουμε υπάρχουν οι βόλτες, οι ταινίες, οι συναυλίες, οι παρέες. Η κυβέρνηση και η Βουλή δεν (πρέπει να) είναι πανηγύρι!

      
Τσιακίρη Ειρήνη
19/1/2013

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Επιτέλους κιόλας 20 ;;;!!!


      Πέρασαν μόλις δυο μέρες από τα γενέθλια μου… Είμαι και επισήμως 20. Ή έκλεισα τα 20 και μπήκα στα 21… Γιατί ποτέ δεν συνεννοούνται δυο άνθρωποι όταν κάνουν αυτή τη συζήτηση; Τέλος πάντων.
      Είκοσι λοιπόν. Αλλαγή δεκαετίας. Πάει το δέκα-κάτι. Έχω μια αγαπημένη φίλη και με είπε ότι στην αγγλική γλώσσα δεν θεωρούμαι πια
teenager(ξέρετε, seven-teen, eight-teen, nine-teen, μέχρι τα 19 στην Αγγλία θεωρείσαι teen-ager). Πάνε αυτά!
      Μου φαίνεται ότι μεγάλωσα πολύ! Ξέρω ότι είμαι λίγο υπερβολική-εσείς οι 40 και κάτι ίσως συμφωνήσετε αλλά όταν με ρώτησαν εχθές «Πόσο χρονών είσαι» και είπα «Είκοσι» μου φάνηκε πολύ περίεργο, σχεδόν ξένο!
      Πόσα πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε, από τα
early nineties, οπότε γεννήθηκα… Οι κυρίες φορούσαν τεράστιες βάτες και οι κύριοι ροζ πουκάμισα-κάθε φορά που βλέπω το βίντεο της βάφτισης ή του γάμου των γονιών μου αναρωτιέμαι «Μα τι φορούσαν;». Η τηλεόραση έπαιζε το «Χάι Ροκ», τους «Μικρομεσαίους» και τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» και το βίντεο ήταν απαραίτητος οικιακός εξοπλισμός, τώρα πια είναι αντίκα. Τα κινητά τα χρησιμοποιούσαν λίγοι και ήταν τεράστια-θυμάστε τον Σάκη τον υδραυλικό;- και οι υπολογιστές  δεν ήταν εργαλείο καθημερινής χρήσης, πόσο μάλλον το internet!
      Νέα δεκαετία λοιπόν. Η φίλη μου που σας έλεγα, με έχει ταράξει στο δούλεμα… «Γέρασες Ειρήνη» μου λέει. «Δεν θα μπορείς να κατέβεις από το λεωφορείο». Και: «Μέσα σε αυτήν την δεκαετία θες να παντρευτείς, δεν θα προλάβεις, πρέπει να βιαστείς, θα μείνεις γεροντοκόρη». Βλέπετε, εκείνη έχει γενέθλια τον Οκτώβρη, αργεί ακόμα!
Λένε ότι η δεκαετία των 20 είναι πολύ σημαντική για κάθε γυναίκα. Οι περισσότερες θέλουμε μέσα σε αυτήν να τελειώσουμε τις σπουδές μας, να βρούμε δουλειά, να βρούμε ένα καλό παιδί, να ξεκινήσουμε μια οικογένεια… Αλλά δεν βιαζόμαστε κιόλας! Άλλωστε η δεκαετία έχει ακόμα πολλά χρόνια… Μέχρι τα 29…
      Κάθε δεκαετία είναι σημαντική, κρύβει μέσα της καινούριους στόχους, καινούρια θέλω. Έτσι θα είναι και αυτή και η επόμενη και η επόμενη-μολονότι δεν μπορώ καθόλου να με φανταστώ σε εκείνες!
      Από την δεκαετία που πέρασε κρατάω τα καλά. Τις φίλες που έκανα, τις όμορφες σχολικές αναμνήσεις, τις εκδρομές, την επιτυχία στη σχολή που ήθελα, τις νέες γνωριμίες, τις νέες φιλίες και άλλες όμορφες στιγμές με την ευχή να υπάρξουν πολλές πολλές περισσότερες στα χρόνια που έρχονται.
      Όμως, υπόσχομαι στον εαυτό μου να κάνω ότι μπορώ για να αλλάξω τα στραβά. Να πάψω να ασχολούμαι με άτομα που δεν άξιζαν τόσο χρόνο όσο έδωσα, να μην εκνευρίζομαι με ότι δεν αξίζει και δεν έχει σημασία-η δικαιολογία της εφηβείας δεν με καλύπτει πια. Ακόμα, εύχομαι οι δύσκολες συγκυρίες να ξεχαστούν ή έστω να γίνουν θολές αναμνήσεις μα να μείνει η δύναμη που απέκτησα μέσα από αυτές για να αντιμετωπίσω όσες θα προκύψουν.
      Γιατί δύσκολες στιγμές θα υπάρχουν πάντα. Απλά πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε σωστά. Με χαμόγελο, δύναμη και αισιοδοξία!
      Άντε Χρόνια μου Πολλά και Εις άλλα με υγεία και Τα καλύτερα έρχονται!
      Να είστε όλοι καλά και να περνάτε τέλεια!!! Ξέρω ότι είναι λίγο δύσκολο (
«για τα πολιτικά»- που λέει και η γιαγιά μου- θα πούμε άλλη ώρα!) αλλά να προσπαθείτε και θα τα καταφέρετε!!! 


Τσιακίρη Ειρήνη
12/1/2013

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Αεροδρόμιο


Έξω ο αέρας φυσούσε και η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Κάπου κάπου το γυρνούσε σε χαλάζι μα μετά η βροχή επέστρεφε δυνατότερη. Πλησίασε την τζαμαρία και κοίταξε έξω. Σκοτάδι μα τα φώτα μερικών αεροπλάνων διακρίνονταν. Ήταν η πέμπτη ώρα που περνούσε σε αυτήν την παγωμένη αίθουσα αναμονής. Και απ’ ότι φαινόταν θα ακολουθούσαν κι άλλες, κι άλλες… Κάπου χίλια χιλιόμετρα βορειότερα η βροχή είχε από ώρα μετατραπεί σε χιόνι που έπεφτε και έστρωνε παχύ χαλί στους αεροδιαδρόμους. Μα τα αεροπλάνα δεν χρειάζονται χαλί για να προσγειωθούν…
            Γύρισε στην καρέκλα της, έπιασε ένα περιοδικό μα τα γράμματα χόρευαν μπροστά στα μάτια της. Τα έκλεισε. Τίποτα. Λευκό. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Κοίταξε γύρω της την αίθουσα για 854η φορά. Αν της έλεγες να την περπατήσει με κλειστά τα μάτια χωρίς να σκοντάψει πουθενά, θα το έκανε πανεύκολα.
            Σηκώθηκε, προχώρησε. Μερικές καρέκλες παρακάτω το βλέμμα της συνάντησε κάποιον γνωστό. Μα, ποιος ήταν αυτός; Τον ξανακοίταξε μα τώρα δεν της φάνηκε και πολύ γνωστός. Για την ακρίβεια, της ήταν παντελώς άγνωστος. Κρίμα όμως… Τον κοίταξε καλύτερα. Ψηλός φαινόταν μα όχι άχαρος, το αντίθετο. Μελαχρινός, αξύριστος, με γυαλιά. Φορούσε μαύρο παντελόνι, πουκάμισο και καρό πουλόβερ. Και ήταν πάνω κάτω στην ηλικία της!
            Προχώρησε προς την απέναντι τζαμαρία για να μην καρφωθεί και κοίταξε πάλι έξω. Το σκηνικό ίδιο. Η αίθουσα καθρεφτιζόταν στο τζάμι. Κοίταξε πάλι τον νεαρό… μα  εκείνος δεν ήταν πια στη θέση του. Ήρθε  προς το μέρος της, στάθηκε δίπλα της και κοίταξε και αυτός έξω από την τζαμαρία χωρίς να πει τίποτα. Τελικά ήταν όντως ψηλός. Τον κοίταξε μέσα από το τζάμι. Την κοίταξε και αυτός και της χαμογέλασε. Χαμογέλασε και εκείνη.
«Άσχημος καιρός απόψε», της είπε.
«Πράγματι. Δεν μας βλέπω να ταξιδεύουμε.»
«Θεσσαλονίκη και εσύ;»
«Ναι! Κι εσύ;»
«Και εγώ. Τέλος οι διακοπές! Δεν πειράζει, φτάνει τόσο».
«Ήρθες στους δικούς σου για τις γιορτές;»
«Ήρθα σε έναν φίλο μου για τις γιορτές, δεν είμαι από ‘δω. Εσύ από εδώ είσαι;»
«Ουου, μεγάλη ιστορία, τι να σου εξηγώ.»
«Και τι φοβάσαι, ότι δεν θα προλάβουμε;»
«Εντάξει, θα σου πω αλλά να θυμάσαι, εσύ το ζήτησες.»
            Προσπάθησε να του εξηγήσει όσο πιο σύντομα μπορούσε και η συζήτηση συνεχίστηκε. Έκαναν μια βόλτα στην αίθουσα, πλησίασαν κάποιον υπάλληλο. Τον σταμάτησαν και τον ρώτησαν αν επρόκειτο να πετάξουν απόψε. «Τι να σας πω, ότι ξέρετε, ξέρω», τους είπε και απομακρύνθηκε βιαστικά. Εκείνος την κοίταξε και της χαμογέλασε. «Δεν καθόμαστε καλύτερα;». Βρήκαν δυο θέσεις, μακριά από τους υπόλοιπους επιβάτες  και κάθισαν.
            Είχαν περάσει ώρες ή μόνο μερικά λεπτά; Δεν είχε ιδέα. Δεν είχε σημασία. Δεν είχαν σταματήσει να κουβεντιάζουν. Εκείνος ήταν τόσο έξυπνος, τόσο ευγενικός, τόσο καλλιεργημένος, με τέτοιο υπέροχο χιούμορ. Κάποτε, κάποια φωνή  ανήγγειλε ότι άρχισε η επιβίβαση για την πτήση τους μα την άκουσε σαν σε όνειρο.
«Λοιπόν φαίνεται ότι θα φύγουμε τελικά» της είπε μα δεν φαινόταν πολύ χαρούμενος. «Τι λες, θες να μου δώσεις τον αριθμό σου να σε πάρω να βγούμε;»
Έβγαλε το κινητό της για να του τον πει. Το μάτι της έπεσε στο ρολόι. Δύο και μισή. Χαμογέλασε. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάτι καλύτερο για αυτήν την μέρα.
«Τι σκέφτεσαι;» την ρώτησε.
«Σήμερα είναι τα γενέθλια μου!»



Τσιακίρη Ειρήνη
7/1/2013