Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Γιαγιάκα μου αγαπημένη...!

Γιαγιάκα μου,
      Ήσουν πάντα πολύ περήφανη για όσα έγραφα, και ας μην τα διάβαζες, όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί δεν χρειαζόταν, τα καταλάβαινες από μόνη σου… Σήμερα μπορεί να τα διαβάζεις και να χαμογελάς… Αυτό που ήξερες καλά να κάνεις…
Ήσουν πάντα εκεί για όλους, για όλο τον κόσμο, να σταθείς, να βοηθήσεις, να συμπαρασταθείς, να τρέξεις, να κάνεις ότι μπορούσες και ότι δεν μπορούσες… Να τρέξεις για όλους, να μην στενοχωρήσεις κανέναν και αν κάποιος σε στενοχωρούσε, πάλι να τον δικαιολογήσεις… Και μόνο για τον εαυτό σου δεν σε ένοιαζε, πάντα για τους άλλους, μόνο για τους άλλους…
Και σήμερα ήμασταν όλοι εμείς εκεί για σένα και μιλούσαμε για σένα και εσύ δεν ήσουν εκεί και μένα μου φαινόταν σαν ψέματα…
Πάντα με έναν καλό λόγο, πάντα με τη σωστή συμβουλή, και όταν ακόμα έλεγες κάτι που με στενοχωρούσε, συμπλήρωνες «Εγώ για σένα το λέω, εμείς έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπάμε».  
Ήξερες τα πάντα… Συμβουλές για ραντεβού και για άντρες, χτενίσματα για τα μαλλιά, ιδέες για ρούχα, λύσεις για τα προβλήματα, ιστορίες από παλιά, σχέδια για το μετά… Και αν δεν τα ήξερες, δεν το κατάλαβε ποτέ κανείς…
Απογεύματα στο σπίτι στα Μετέωρα να μας μαλώνεις που τρώγαμε μπισκότα και ρίχναμε τα ψίχουλα έξω από τα αιώνια δισκάκια σου μα να μας δίνεις κι άλλα… Βράδια που μας έλεγες το ίδιο παραμύθι και εμείς γελούσαμε στα ίδια σημεία… Πρωινά που μου έπλεκες τα μαλλιά για να πάω σχολείο πριν καλά καλά ξυπνήσεις… Ξερές που παίζαμε στην αυλή τρώγοντας καρπούζι με τυρί και αναλύοντας κάθε μικρό ή μεγάλο θέμα… Το βλέμμα σου, κάθε φορά που έσπαγα κάτι ή που λερωνόμουν και τα λόγια σου: «Αμάν βρε κορίτσι μου, πρόσεχε λίγο, γίνε λίγο πιο προσεκτική, πολύ αμπντάλα είσαι, μόνο τα βιβλία δεν φτάνουν» μα καμάρωνες για τα «βιβλία» αυτά… Βράδια με ελληνικές ταινίες και ηρωίδες που λάτρευες, γέλια μέχρι δακρύων μα και βούρκωμα αιώνιο στις ταινίες του αγαπημένου σου Ξανθόπουλου… Μπολ με μερέντα που έφτιαχνες και έβαζες στην κατάψυξη και εμείς πηγαίναμε και τα αδειάζαμε «κρυφά»… Κρυφά… Ανοησίες…. Δεν υπήρχε περίπτωση να λείψει γραμμάριο, κόκκος, ψίχουλο, κομμάτι από οτιδήποτε και να μην το πάρεις είδηση και τότε έκανες απλά ότι δεν καταλάβαινες για να μην μας μαρτυρήσεις, να μην αναγκαστείς να μας μαλώσεις… Πόσες αμέτρητες, υπέροχες στιγμές, που δεν μπορώ, δεν γίνεται, δεν θα με φτάσουν χρόνια και χρόνια για να απαριθμήσω…
Ήξερες βασικά να δίνεις, μόνο να δίνεις και ποτέ να μην ζητάς. Ακόμα και όταν δεν μπορούσες, πάλι στενοχωριόσουν που δεν μπορούσες για εμάς να τρέξεις… Ακόμα και τότε που με δυσκολία μιλούσες, πάλι για τους άλλους έλεγες, για τα παιδιά σου, και τα εγγόνια σου, με καμάρι, με αγάπη, με περηφάνια… «Είναι η εγγονή μου, συνονόματη, του μεγάλου μου γιου η κόρη, είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο, δασκάλα!» έλεγες και έλαμπες ολόκληρη και ας πονούσες…
Ποτέ δεν παραπονέθηκες για τίποτα, όσα και αν τράβηξες… Πάντα διακριτική, χαμογελαστή, διαθέσιμη, πρόθυμη Και όταν σε ακούγαμε να λες ότι πονάς, φανταζόμασταν πόσο ζόρι θα τραβούσες για να έφτανες να το ομολογείς και πάλι με το ζόρι….
Και σήμερα ξέρουμε ότι τώρα είσαι καλά. Τώρα θα ξεκουραστείς, Χρόνια άξιζες να ξεκουραστείς μα δεν το πρόσφερες ποτέ στον εαυτό σου… Η αλήθεια είναι πως πολλοί αγαπημένοι μαζεύεστε εκεί πάνω, ελπίζω να περνάτε καλά… Εύχομαι να μας βλέπεις και να γελάς που εμείς κλαίμε και εσύ είσαι ήρεμη… Θέλαμε να είσαι ήρεμη και ξεκούραστη εδώ δίπλα μας, να σε βλέπουμε, να χαιρόμαστε, μα φαίνεται πως δεν γινόταν αφού πάντα θα σκεφτόσουν πώς να τρέξεις να μας ευχαριστήσεις…  Σου άξιζαν τα καλύτερα, πολλαπλάσια από αυτά που έδινες μα έφυγες, πριν στα δώσουμε… Ίσως τα βρεις εκεί που είσαι…
Δεν σε χάρηκα πολύ, τόσα χρόνια μακριά ήταν πολύτιμοι οι μήνες που ερχόσουν κοντά μας και περνούσαν γρήγορα μα ήταν οι πιο ευτυχισμένοι… Τέσσερα χρόνια τώρα ήσουν σημείο αναφοράς στη καθημερινότητα μα δεν σε χόρτασα, ήθελα κι άλλο και πάλι δεν θα σε χόρταινα… Δεν το καταλαβαίνω ότι δεν θα σε ξανακούσω να μου μιλάς και να μου λες όσα σοφά μου έλεγες μα σου υπόσχομαι να εφαρμόσω όσα μου έχεις ως τώρα πει…
Θα μας λείψεις πολύ και το ξέρεις… Στις γιορτές, στα τραπέζια, στα παιχνίδια, στις συζητήσεις, στην προετοιμασία των ραντεβού, όταν θα νιώθουμε σαν να είσαι εκεί, με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα στο στόμα και το τραγούδι έτοιμο στα χείλη: «Γαρύφαλλο στ’ αυτί…»
Σ’ αγαπάω πολύ αγαπημένη μου γιαγιά Ειρήνη!!








Πέμπτη 14 Μαΐου 2015