Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Αλληλεγγύη...


            Ήρθε η άνοιξη! Ημερολογιακά τουλάχιστον… Γιατί ο καιρός μας δουλεύει, μια ήλιος μια βροχή… Δεν έχετε την αίσθηση ότι έρχονται Χριστούγεννα και όχι Πάσχα; Αλλά θα ανοίξει ο καιρός, μετά θα σας γκρινιάζω για τη ζέστη οπότε ας πούμε τίποτα άλλο!
            Νομιμοποιήθηκε το φακελάκι, ναι; Γιατί σας κάνει εντύπωση όμως; Μέχρι τώρα απαγορευόταν; Εγώ γιατί δεν είχα καταλάβει κάτι τέτοιο; Τιμωρήθηκε ποτέ κανείς γιατί το ζήτησε ή γιατί το πήρε;
            Μια χαρά βολεύει την πολιτεία να είναι νόμιμο το φακελάκι. Την απαλλάσσει από την ευθύνη να δώσει τους μισθούς που πρέπει στους γιατρούς ώστε να ζουν αξιοπρεπώς! Κάπως έτσι δεν λειτουργεί και η παραπαιδεία; Καλύπτει τα κενά που αφήνει το κράτος.
            Αν το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε όπως θα έπρεπε, δεν θα χρειάζονταν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, όπως δεν χρειάζονται σε καμία άλλη χώρα. Αν το σύστημα υγείας λειτουργούσε σωστά, οι γιατροί θα έπαιρναν τους μισθούς τους κανονικά και δεν θα ζητούσαν φακελάκι.
            Αυτό όμως σημαίνει κρατική ευθύνη. Και χρήματα που θα δοθούν για τον κόσμο και δεν θα μπουν στις τσέπες ορισμένων.
            Το «η ένδειξη ευγνωμοσύνης δεν συνιστά πράξη δωροδοκίας» και το «κανείς δεν τιμωρήθηκε για ανθοδέσμες και γλυκά» που ακούσαμε τι σόι επιχειρήματα είναι; Συγγνώμη, πήγατε εσείς σε κανένα γιατρό και σας είπε «Ναι, ξέρετε, για να κάνουμε όμως την εγχείρηση θέλω μια τούρτα σοκολατίνα παγωτό. Και ένα προφιτερόλ για τον αναισθησιολόγο. Ε, και ένα κιλό δεύτερο κέρασμα για τις νοσοκόμες!» Ή: «Ε, πρέπει να μου φέρετε μια ανθοδέσμη ορχιδέες γιατί έχω να πάω μια επίσκεψη μετά. Και για τον αναισθησιολόγο φέρτε μια αγκαλιά τριαντάφυλλα να κάνει την πρόταση γάμου στην καλή του!»
            Πλάκα μας κάνουν; Τα σκέφτονται πολύ για να τα βρουν αυτά τα επιχειρήματα; Κάθονται, συνεδριάζουν και σκέφτονται τι να πουν και καταλήγουν σε αυτό;;; Αυτοί κάθε φορά που λένε «Ας σκεφτώ» βρίσκουν ένα νέο όνομα για ένα χαράτσι το οποίο προεκλογικά υπόσχονταν ότι θα καταργηθεί. Ή ένα τρελό επιχείρημα για εκεί που δεν υπάρχει καμία μα καμία δικαιολογία. Από την πολλή τους την σκέψη φτάσαμε εδώ σήμερα. Βρε αφήστε το, μην κουράζεστε, δεν σας βγαίνει!
            Ξέρουμε ότι αυτή τη στιγμή η ομάδα που βιώνει βαρύτερα την κρίση είναι αυτή που ορίζουμε ως «παραγωγική ηλικία», εκείνη που θέλει να εργαστεί και δεν μπορεί, που της στέρησαν το δικαίωμα και ταυτόχρονα την υποχρέωση της εργασίας. Δυστυχώς αυτή η ομάδα είναι εκείνη που όχι μόνο στερείται την δουλειά της αλλά πλέον και την υγεία της. Βλέπεις, αν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις ασφάλιση και αν δεν έχεις ασφάλιση, δεν έχεις υγεία. Και, αν δεν έχεις υγεία, πώς θα μπορείς να εργαστείς, να έχεις δουλειά κάποια στιγμή; Η πολιτεία φρόντισε να τα ενώσει όλα μαζί ώστε να αποκλείσει μεγάλη μερίδα του κόσμου από όλα τα βασικά αγαθά μαζί.
            Ποιος νοιάζεται όμως; Αν δεν είσαι παραγωγικός, είσαι άχρηστος και βάρος στο κράτος, δεν του παρέχεις τίποτα, άρα γιατί να σου παρέχει και αυτό;
            Μμμ, μάλλον το σωστό είναι λίγο ανάποδα. Μήπως θα έπρεπε το κράτος να μας παρέχει όσα χρειαζόμαστε, ουσιαστικά και όχι στα λόγια, ώστε και εμείς να πληρώνουμε τους φόρους μας και να είμαστε εντάξει απέναντι του; Η πολιτεία δεν ξέχασε να μας φορολογήσει. Ξέχασε όμως ότι τα χρήματα που παίρνει από τους φόρους πρέπει να διατεθούν για να μας παρέχει δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους, κατάλληλες υποδομές, ασφαλείς συνθήκες ζωής.
            Και κλείνοντας, ήθελα να πω πόσο πολύ διαφέρει η φιλανθρωπία από την αλληλεγγύη, κάτι που πρόσφατα μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ. Η φιλανθρωπία γίνεται από μερικούς πλούσιους που έχουν καταφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να κερδίσουν μερικά εκατομμύρια, συνήθως εκμεταλλευόμενοι την εργασία του απλού κόσμου και μετά κάνουν φιλανθρωπίες «για να βοηθήσουν τον απλό κόσμο», ξεχνώντας όμως ότι αν αυτοί δεν πλούτιζαν όπως πλούτισαν, ο απλός κόσμος δεν θα χρειαζόταν φιλανθρωπίες για να ζήσει αξιοπρεπώς… Να μας λείπει τέτοιο βύσσινο…
            Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η αλληλεγγύη, εκείνη η πράξη όπου ο καθένας μας, στις δύσκολες ώρες που περνάμε θα βοηθήσει τον διπλανό του σαν ίσος προς ίσο, όχι σαν ανώτερος προς κατώτερο, σαν άνθρωπος που ξέρει ότι σήμερα βοηθάει και αύριο θα βοηθηθεί, νοιάζεται γιατί τον ενδιαφέρει ο συνάνθρωπος του.
            Αυτό χρειαζόμαστε προκειμένου να μην αφήσουμε να πετύχει η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που τόσο θα βόλευε. Αν αρχίσουμε τα «α, καλά να πάθουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους κόβουν γιατί όλη μέρα κάθονται», «α, καλά να πάθουν οι ιδιωτικοί που μας έλεγαν καλά να πάθουμε», «α, καλά να πάθουν οι ταξιτζήδες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι…, οι…., οι…,», αν δεν νοιαστούμε για τους άλλους, γιατί δεν ανήκουμε σε αυτούς, όταν θα έρθει η σειρά μας δεν θα υπάρχει κανείς να νοιαστεί για μας, όπως λέει και το ποίημα (το οποίο, κατά πως φαίνεται ανήκει στον Martin Niemöller, αν και συχνότατα αποδίδεται στον Μπρεχτ).
            Ας νοιαστούμε λοιπόν για όλους, ας δείξουμε αλληλεγγύη και ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μεταξύ μας εχθροί και αντίπαλοι, ότι ο απλός κόσμος είμαστε και θέλουμε να μένουμε ενωμένοι στις δύσκολες στιγμές που περνάμε!

Τσιακίρη Ειρήνη
15/4/2013

Υ.Γ. Για άλλη μια φορά θέλω να σας ευχαριστήσω όλους και όλες που διαβάζετε και στηρίζετε αυτό το blog, χαίρομαι να βλέπω ότι όσα γράφω, διαβάζονται, χαίρομαι με τα σχόλια σας, με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη! Σας ευχαριστώ, να είστε καλά, συνεχίστε!!