Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Ανάγκη για μια κοινωνία προσφοράς και αγάπης

         Την δύσκολη περίοδο που περνάμε, αν κάτι μετράει πραγματικά να κινδυνεύουμε να το ξεχάσουμε είναι η πραγματική προσφορά μας, η ανιδιοτελής  προσφορά μας στην κοινωνία, όχι απαραίτητα υλικών πραγμάτων αλλά κυρίως ανθρωπιάς, αγάπης, ενδιαφέροντος. Μια τέτοια κοινωνία μας χρειάζεται, δεμένη, αγαπημένη, ενωμένη. Δεν είναι μεγάλα λόγια, δεν είναι καν λόγια που αφορούν άλλους. Είναι μικρά πράγματα που σίγουρα όλοι μπορούμε να κάνουμε. Και αν όλοι κάνουμε έστω κάτι μικρό, θα δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο.  
          Αν σταματήσουμε ο καθένας να αγωνιζόμαστε μόνο όταν απειλούνται τα προσωπικά μας συμφέροντα, να απεργούμε μόνο όταν θίγονται τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα, και αγωνιστούμε και για τα δικαιώματα των άλλων, όχι επειδή σκεφτόμαστε ότι έρχεται η σειρά μας αλλά γιατί νοιαζόμαστε για τους άλλους, για τα δικαιώματα εκείνων, για την ζωή εκείνων, τότε μπορεί και να πετύχουμε.
          Να αγαπάμε τους γύρω μας. Να τους σκεφτόμαστε, να προσφέρουμε, να κάνουμε πράγματα για αυτούς επειδή τους αγαπάμε όχι επειδή περιμένουμε ανταλλάγματα. Να το κάνουμε γιατί έτσι η καρδιά μας γεμίζει χαρά, αγαλλίαση. Και να δεχόμαστε την προσφορά των άλλων, χαρούμενοι, όχι θυμωμένοι γιατί πρέπει να ανταποδώσουμε. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να ανταποδώσουμε. Απλά υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν πράγματα μόνο γιατί θέλουν να δώσουν, χωρίς να περιμένουν τίποτα.
          Άνθρωπος που προσφέρει μέσα από την καρδιά του είναι δάσκαλος. Με το να προσφέρει ο ίδιος ανιδιοτελώς την αγάπη του, την καρδιά του, τα συναισθήματα του στους άλλους, να τους νοιάζεται, να είναι αλληλέγγυος, διδάσκει και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Και σίγουρα χρειαζόμαστε όλοι μια αλληλέγγυα κοινωνία, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο.
          Στις δύσκολες μέρες που περνάμε πρέπει να είμαστε πραγματικά αλληλέγγυοι, να  νοιαζόμαστε για τους γύρω μας. Το να λέμε «Α, τι ωραία που περνάω εγώ που είμαι βολεμένος, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους άρα φροντίζω να περνάω εγώ καλά» είναι η εύκολη λύση, δεν ταιριάζει όμως  με την φύση μας, δεν είναι διόλου ανθρώπινο. Είναι αλλοτριωμένη συμπεριφορά, ατομικιστική και απάνθρωπη σκέψη.
          Υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν μειωθούν οι μισθοί τους, οι απολαβές τους δεν θα εξαθλιωθούν, πάντα θα ζουν καλύτερα από τους άλλους. Και πολλοί από αυτούς θα μένουν στα σπίτια τους, στις δερμάτινες πολυθρόνες τους, μπροστά από τα αναμμένα τζάκια τους, με τα ακριβά ποτά στο χέρι και θα αναλογίζονται τι ωραία που είναι η ζωή. Δεν είναι ωραία για όλους η ζωή. Άνθρωποι μένουν κάθε μέρα άνεργοι, άστεγοι, νηστικοί και άλλοι έχουν διαμερίσματα και διαμερίσματα κλειστά, άδεια. Γιατί; Τι θα τα κάνουν; Θα τα πάρουν μαζί τους; Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να προσφέρουν, να δώσουν στέγη, φαγητό, ζεστασιά;
          Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Πολλοί από μας θα σβήσουμε από την οθόνη του μυαλού όλα τα προβλήματα των άλλων και θα απολαύσουμε τις γιορτές σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους στη σκέψη όσων δεν μπορούν να γιορτάσουν, γιατί θα σκέφτονται τα άδεια πιάτα και τους απλήρωτους λογαριασμούς, με την τόσο εύκολη σκέψη του «δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ξέρω ότι ζούμε σε καιρούς που σκεφτόμαστε την επιβίωση μας, που ζοριζόμαστε οι ίδιοι να τα βγάλουμε πέρα,  ίσως κάποιοι από μας θέλουμε να βοηθήσουμε μα δεν μπορούμε και στενοχωριόμαστε γι’ αυτό. Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα υλικό, ας προσφέρουμε τη σκέψη μας, ας μην σταματήσουμε να νοιαζόμαστε, ας μην τους ξεχάσουμε μέσα στις γιορτές, ας χαρίσουμε τα συναισθήματα μας. Είναι κάτι και αυτό.
         
Υ.Γ. Είχα ένα υπέροχο απόγευμα χθες παρακολουθώντας για άλλη μια φορά έναν αγαπημένο μου καθηγητή, σε ένα μάθημα που ήδη έχω περάσει πέρυσι μα δεν έχει καμιά σημασία. Τα λόγια του με γέμισαν όμορφες, σοβαρές και ειλικρινείς σκέψεις. Το κείμενο μου βασίζεται στα δικά του λόγια.

Τσιακίρη Ειρήνη
22/11/2012

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Κρίση, καιρός για... σκέψη



Της Ματίνας Τσιμοπούλου 
       
            
Είναι γεγονός ότι διανύουμε καιρούς χαλεπούς και ζοφερούς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για ενδοσκόπηση! Ας αναλογιστούμε λοιπόν σύντομα το ποιόν μας ως κοινωνία.
          Τα βιώματα μας μάς πληροφορούν καθημερινά ότι ζούμε στην κοινωνία της αποξένωσης, της μισανθρωπιάς, της αδικίας, της  ανισότητας, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς, των προκαταλήψεων, της εκμετάλλευσης, της βίας, του ανταγωνισμού, του ωφελιμισμού, της  κακοποίησης, του αυτοματισμού και της εργαλειοποίησης: ο κατάλογος είναι μακρύς και τα κακώς κείμενα πολλά. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν!
          Μοιάζουμε οι άνθρωποι να έχουμε απολέσει τον ανθρωπισμό μας και να έχουμε απαρνηθεί την κοινωνικότητα μας. Μας έχουν παγιδεύσει σε μία αρένα και εμείς κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον αντί να στραφούμε εκεί που πραγματικά είναι ο στόχος. Φαίνεται να έχουμε ξεχάσει ότι η βιωσιμότητα του ατόμου εξαρτάται από τη βιωσιμότητα του συνόλου. Έχουμε ξεχάσει τις αρχές και τις αξίες μας, έχουμε χάσει το νόημα και έχουμε χαθεί μέσα στην εμπορευματοποίηση των καιρών μας, ευτελίζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις.  Το «ο θάνατος σου, η ζωή μου» φαίνεται να πρυτανεύει στο ανταγωνιστικό περιβάλλον που ζούμε και μεταφράζεται στη ζωή σαν διπλός θάνατος. Όλο το κατακερματισμένο, κατατεμαχισμένο κατεστημένο είναι μια απάτη, μια καταστροφική φενάκη.
          Ο άνθρωπος δεν συναισθάνεται πλέον την κοινωνική του υπόσταση, η αντίληψη του εγώ  του είναι ελλειπτική. Υπάρχουμε ως προέκταση των άλλων, δημιουργούμε σε συνύπαρξη με άλλους και εξελισσόμαστε πάλι ως σύνολα. Τα σύνολα όμως πρέπει να εξοπλίζονται με ιδανικά, όχι με πελατειακές σχέσεις και χρηματικές συναλλαγές και σίγουρα όχι με ατομικιστικές τάσεις ηγεμονίας, αισχροκέρδειας και συμφεροντολογισμού. Έχουμε κάτι κοινό, είμαστε κάτι κοινό και αυτό πρέπει να προστατεύσουμε. Είναι τραγικό που πλέον ο άνθρωπος δεν αναζητά τον συνάνθρωπο, δεν εμπιστεύεται τον συνάνθρωπο, δεν μοιράζεται μαζί του, δεν του συμπαραστέκεται και, ακόμα χειρότερα, διακατέχεται από κακία, υπεροψία και διαθέσεις εκμετάλλευσης και κατατρόπωσης του. Δεν είναι φυσιολογικό να χαιρόμαστε με τον πόνο και την δυστυχία των άλλων, πόσο μάλλον να είμαστε εμείς υπαίτιοι αυτών.
          Όλοι μαζί πρέπει να φροντίσουμε να αναγεννηθεί το όνειρο και η ελπίδα. Αυτά θα είναι το απάγκιο μας αυτές τις δύσκολες ώρες, δεν χρειαζόμαστε τον διχασμό που εδρεύει αυτή τη στιγμή. Δεν είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν και σίγουρα δεν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Εν τέλει, η διαφορετικότητα δεν είναι απειλή, κάθε άλλο μάλιστα, είναι πλούτος. Αν το καλοσκεφτούμε, τα συμφέροντα μας δεν είναι διαφορετικά ούτε αποκλείονται το ένα από το άλλο. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε. Να καταλάβουμε την αξία του ανθρωπισμού και την προοπτική του, να ξαναβρούμε την αγάπη και, υπερβαίνοντας το «εγώ», να φτάσουμε στο «εμείς». Άλλωστε η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στην ατομική ευθύνη; Ας κάνουμε ένα βήμα προς την ουσία της συλλογικότητας, ας αντισταθούμε στον υλικό εξανδραποδισμό που προσπαθούν να μας μυήσουν, ας θέσουμε τους όρους για τη δική μας ευημερία και ας μην δηλητηριάζουμε άλλο τη ζωή μας.
Η εργαλειοποίηση μας κάνει αναίσθητους, μας στερεί κάθε μαγεία και εμείς χρειαζόμαστε την μαγεία.
          Για σκεφτείτε, υπάρχει μεγαλύτερη αλλοτρίωση από την απανθρωποποίηση του ανθρώπου. Και μετά ας αναλογιστούμε τις συνέπειες που θα έχει αν αυτή επιτευχθεί.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Όσκαρ γελοιότητας



           Πέρασαν δυο μέρες από την θεαματική-με τη χειρότερη έννοια-ψήφιση των νέων μέτρων, για να πάρουμε τη δόση που θα μας… σώσει και τελικά, τι έκπληξη, δεν μας την δίνουν!! Τότε προς τι τα μέτρα κύριοι; Αλλά δεν φταίτε εσείς, όόόχι, τα δικά μας τα καμάρια φταίνε!
          Λοιπόν, εσείς «καμάρια» μας, τι κάνετε; Δεν βλέπετε; Δεν ακούτε;  Δεν μιλάτε; Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο και φτάσαμε να τις… συνηθίζουμε! Και εσείς σφυρίζετε αδιάφορα;
          Κάτι άλλο τώρα. Με την απειλή-ούτε καν με την πραγματοποίηση- μιας και μοναδικής στάσης εργασίας οι υπάλληλοι της Βουλής πέτυχαν αυτό για το οποίο όλοι εμείς οι υπόλοιποι αγωνιζόμαστε μέρες, βδομάδες, μήνες τώρα: Να μην ψηφιστεί η διάταξη του νομοσχεδίου που αφορά τις δικές τους περικοπές. Σαν να λέμε ότι όλοι όσοι διαμαρτυρόμαστε έξω είμαστε κορόιδα. Γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας, γιατί κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, γιατί κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι απεργίες των δασκάλων, των καθαριστών, των υπαλλήλων, οι ανάγκες  των συνταξιούχων, των φοιτητών , των άνεργων. Τι νομίζετε κύριοι υπάλληλοι της Βουλής; Ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη ανάγκη από έναν νέο υπάλληλο που παίρνει 500€ μετά από έξι χρόνια σπουδών, για έναν δάσκαλο σε ένα ορεινό χωριό που πληρώνει μέχρι και το χαρτί του φωτοτυπικού από τον μισθό του, από μια εργαζόμενη ανασφάλιστη μητέρα και από έναν άνεργο πατέρα δύο παιδιών; Τι παραπάνω έχετε εσείς από εμάς; Α, ξέχασα. Μερικές παραπάνω γνωριμίες.
          Συνεχίζω. Κύριοι εκπρόσωποι της δημοκρατίας μας, θυμάστε καθόλου κάποια από τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που εκπροσωπείτε; Η ελευθερία λόγου, η ελευθερία έκφρασης της γνώμης μας είναι κάποια από αυτά. Οι βουλευτές υποτίθεται ότι έχουν εκλεγεί για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού που τους ψήφισε και να αποφασίζουν κατά συνείδηση. Και εσείς κύριε Σαμαρά και εσείς κύριε Βενιζέλο σπεύσατε αμέσως, σε μερικά λεπτά, πάει η γραφειοκρατία, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, να διαγράψετε όσους τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη από τη δική σας! Πόσο δημοκρατικό! Τουλάχιστον αυτοί θα ξέρουν ότι εκφράστηκαν ελεύθερα. Πραγματικά γελοίοι και αξιοθρήνητοι είναι οι «παρούσες» και οι «παρόντες» που φοβήθηκαν να πουν τη γνώμη τους μην τυχόν και υποστούν δυσάρεστες συνέπειες. Αλλά δεν τις γλίτωσαν. Τι θα πει Παρών κύριε; Δεν σε φωνάξανε να δουν αν ακούς! Να ψηφίσεις σε φωνάζουν, να πεις τη γνώμη σου; Γνώμη δεν έχεις;
          Λοιπόν κύριοι, το φτηνό χιούμορ και οι φτηνές ατάκες δεν πιάνουν σε μας. Μεταξύ σας ίσως το διασκεδάζετε αλλά δεν σας στέλνουμε εκεί για να γελάτε. Χρησιμοποιείστε την ρητορική σας ικανότητα και τα επιχειρήματα σας εκεί που πρέπει, εκεί που χρειάζεται, εκεί που ίσως σας πιστεύουν ακόμα. Υποτιμάτε την εμπιστοσύνη μας, υποτιμάτε την νοημοσύνη μας, τώρα υποτιμάτε και το χιούμορ μας και δείχνετε τουλάχιστον γελοίοι, χωρίς καμιά αίσθηση σοβαρότητας, ευθύνης, αστείου.
          Θα σας πω αυτό για το τέλος. Πριν από καιρό, κάποιος, ε δεν θυμάμαι τώρα ποιος και δεν έχει και τόση σημασία, άλλωστε όλοι ίδιοι είστε, είχε πει εκείνη την περίφημη ατάκα: Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. (Νομίζω ότι ήταν εκείνος που τα κατάφερε περίφημα στη χώρα του και για να τον τιμήσουν τον κάλεσαν σε σεμινάριο σε αμερικάνικο Πανεπιστήμιο για να διδάξει και άλλους πώς να τα καταφέρνουν εξίσου περίφημα.) Λοιπόν κύριοι… πολιτικοί ταγοί μας, πάρτε αυτή τη φράση, κάντε την αφίσα στα γραφεία σας, επιφάνεια εργασίας στους υπολογιστές σας, φόντο στα κινητά σας, πείτε την στον καθρέφτη, βάλτε την ήχο κλήσης και ξυπνητήρι, κάντε την γαργάρα τρεις φορές την μέρα, πάντως εμπεδώστε την. Για σας είναι. Εσείς αν δεν αλλάξετε νοοτροπία, τακτική και μυαλά θα «βουλιάξετε». Εμείς θα τα καταφέρουμε και θα είμαστε εδώ.  Άλλωστε, το έχει αποδείξει και η ιστορία. Πολιτικά πρόσωπα  μπορεί να χάθηκαν. Λαοί όμως όχι.   



Τσιακίρη Ειρήνη
9/11/2012

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Γελάσαμε πάλι…

      Γρήγορες οι εξελίξεις αλλά σαν φοιτήτρια και εγώ όλη μέρα λείπω και παρέλειψα να τις σχολιάσω! Πάντως, ο καλός Θεούλης με είπε να μην στενοχωριέμαι, θα έρθει η στιγμή που θα προλάβω. Καλέ, σοβαρά μιλάω, τι      νομίζετε, μόνο με τον Αντωνάκη μιλάει ο Σαμαράς; Όοοχι βέβαια! Και με μένα μιλάει αλλά δεν σας το έλεγα για να μην με περάσετε για τρελή. Τώρα όμως που έκανε την αρχή ο Αντωνάκης, μπορώ κι εγώ να το ομολογήσω άφοβα.
         Κοιτάξτε, αν συνδυάσω την κορυφαία δήλωση του πρωθυπουργού ότι μίλησε ακόμα και με τον Θεό με την σχεδόν privé λειτουργία που παρακολούθησε την προηγούμενη βδομάδα εδώ στην Θεσσαλονίκη, τότε μπορώ να σας πω ότι εκτός από το θεό, μπορεί να μίλησε και με τον Άγιο Δημήτριο. Λέτε να ζήτησε special ακρόαση ο πρωθυπουργός για αυτό δεν μπορούσε ο υπόλοιπος κόσμος να πάει στην εκκλησία; 
        Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει τελείως. Αν ο κύριος Σαμαράς μας θεωρεί τόσο ηλίθιους που θα πειστούμε για τα λεγόμενα του μέσα από κρύα αστεία, τότε τι να πω; Αν και δεν νομίζω ότι πιστεύει κάτι τέτοιο, θέλει μάλλον να ελαφρύνει το κλίμα γιατί βλέπει ότι δεν τον σηκώνει. Δεν πιάνει όμως.
        Ξέρετε τι λένε ε; Όποιος μιλάει στον Θεό, είναι θρήσκος. Όποιος του μιλάει ο Θεός είναι παράφρων. Πάντως αν ο κύριος Σαμαράς επιμένει ότι μιλάει με τον Θεό, θα ήθελα να διαβιβάσω μερικά αιτήματα. Βλέπετε παλιά ζητούσαμε ρουσφέτια από τον ίδιο τον πρωθυπουργό αλλά αυτό δεν έχει νόημα πια. Έτσι, θα τον κάνουμε έναν απλό μεσάζοντα και θα τα ζητάμε μέσω αυτού από τον ίδιο τον Μεγαλοδύναμο.
        Κύριε πρωθυπουργέ, τώρα που είδατε ότι τα κρύα αστεία δεν πιάνουν, βρείτε καμιά άλλη, πιο σοβαρή λύση. Άλλωστε, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος…

Καλό Μήνα!!! 


Τσιακίρη Ειρήνη
1/11/2012