Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Νέα συνεργασία!

Λένε πως τους φίλους τους διαλέγεις ενώ τους συγγενείς τους ανέχεσαι, γιατί απλά σου τυχαίνουν…
Υπάρχουν οι κοντινοί συγγενείς, που τους συναναστρέφεσαι συχνότατα, όσο βέβαια το επιτρέπουν η καθημερινότητα και πολλές φορές και η απόσταση, που πολλές φορές κρατά τα αγαπημένα μας πρόσωπα μακριά μας! (Μανούλα, μπαμπάκα, μου λείπετε!)
Υπάρχουν και οι άλλοι, οι μακρινοί συγγενείς που χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες. Είναι εκείνοι που θα μπορούσες και να τους συναναστρέφεσαι πιο συχνά αλλά ποτέ δεν τυχαίνει… Είναι οι άλλοι, που τους συναντάς σε κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, βαφτίσεις, κηδείες, γιορτές), κάνεις την καρδιά σου πέτρα, αναρωτιέσαι που το βρήκες τέτοιο σόι, τους ανέχεσαι για ένα δίωρο επαναλαμβάνοντας από μέσα σου τη φράση «Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε, μας τυχαίνουν» και μετά τους ξεχνάς και ζεις ευτυχισμένη, χωρίς την παρουσία τους μέχρι την επόμενη ανάλογη εκδήλωση.
Και υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που κοντινοί ή μακρινοί, δεν έχει σημασία, τους έχεις επιλέξει και εντάξει στην καθημερινότητα σου, απολαμβάνεις την παρέα τους και την επιδιώκεις, οπότε μάλλον πλέον ανάγονται στην κατηγορία «συγγενείς-φίλοι», ακριβώς γιατί έχεις επιλέξει το να κάνεις παρέα μαζί τους.
Είναι υπέροχη η αίσθηση ότι ναι, μέσα σε όλο εκείνο το «γενεαλογικό δέντρο» στο οποίο φύτρωσες, υπάρχουν καρποί σε μακρινά κλαδιά, που μέχρι πρόσφατα δεν ήξερες καν την ύπαρξη τους κι όμως, σου μοιάζουν τόσο πολύ και τώρα που τους γνώρισες δεν θα τους ξαναχάσεις στο χάος αυτό.
Είναι υπέροχη και η αίσθηση ότι μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων με τους οποίους συγγενεύεις αλλά αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνει αυτό, υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι με τους οποίους συνεννοείσαι κιόλας και λες «οκ, ναι, υπάρχει σωτηρία και κάποια επιπλέον απόδειξη ότι ανήκω κι εγώ στο συγγενολόι αυτό».

Και κάπως έτσι, ξεκινήσαμε πρόσφατα, μια νέα συνεργασία, εμείς που θέλουμε να αποκαλούμαστε, και προς το παρόν, αυτό-αποκαλούμαστε «συγγραφείς» του σογιού, εγώ και η θεία μου η Βαγγελίτσα, και είπαμε να οργανώσουμε μια ιστοσελίδα και στη συνέχεια ένα e-book για νέες μαμάδες… Βασικά εκείνη, η φοβερή μαμά, θεία, μαγείρισσα, βρεφονηπιοκόμος, συγγραφέας ανέλαβε να μεταδώσει τις πάμπολλες γνώσεις της και τις υπέροχες ιστορίες της και εγώ με ενθουσιασμό ανέλαβα να τη βοηθήσω… Κάποτε βέβαια θα γίνουμε φοβερό συγγραφικό δίδυμο και το Τσιακιρέικο θα είναι περήφανο και για τις δυο μας!!

Επισκεφθείτε λοιπόν την ιστοσελίδα www.kathe-mera-mama.gr, για συμβουλές, ιδέες, κατασκευές και ιστορίες και μείνετε συντονισμένοι, τα καλύτερα έρχονται!!!

Εν’ όψει μάλιστα της νέας συνεργασίας, κατάφερα και εγώ να βρω τα κλειδιά του έρμου του blog (είχα ξεχάσει που ήταν, μετά τα βρήκα, σε μια τσέπη ενός παλτό, στην αρχή είπα μπας και ήταν κανά εκατομμύριο ξεχασμένο το εύρημα μου, αλλά όχι, ήταν απλά αυτά τα κλειδιά...)! Καιρός για νέα κείμενα λοιπόν!


Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είναι εξαιρετικά αφιερωμένο και στην ξαδέρφη μου, τη Μαντώ! 

Υ.Γ. Και επειδή είπα ότι τους φίλους τους διαλέγουμε, δεν θα μπορούσα να μην το αφιερώσω στην φίλη μου και πλέον αδερφή μου, τη Θεανώ! Καλέ, μπείτε και στο δικό της blog, τα λέει φοβερά: http://nanouka93.blogspot.gr






Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Δημοψηφίζουσες σκέψεις

Χμμ… Αναρωτιέστε άραγε πώς μπορεί να έμοιαζε η αρχική σελίδα του facebook, αν αυτό υπήρχε και πριν πενήντα χρόνια, την 1η Δεκεμβρίου 1974; Φαντάζομαι, φωτογραφίες της βασιλικής οικογένειας να χαμογελά περήφανα επιστρέφοντας, σκίτσα του τέως να κουνά το μαντίλι στην χώρα, hashtag του τύπου #Freideriki_krata_to_gio_sou_makria, #Konstantine_ela_piso και βασιλικά πορτρέτα με τη λέξη NAI ή ΌΧΙ γραμμένη σε πρώτο πλάνο.
Επιστρέφοντας όμως στο σήμερα… Πολλά ακούσαμε, πολλά διαβάσαμε, πολλά τα προσπεράσαμε γιατί αγανακτήσαμε και είναι νωρίς ακόμα να σχηματίσουμε οριστική γνώμη μιας και όλα είναι εντελώς ρευστά, ωστόσο μια άποψη μπορούμε να την εκφέρουμε…
Οικονομολόγος δεν είμαι, ούτε το αλάθητο έχω, όμως νομίζω ότι το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από το αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, όπως πολυμεταφράζεται το ερώτημα του δημοψηφίσματος. Το ερώτημα είναι, σε ποια Ευρώπη θέλουμε να μείνουμε; Σε εκείνη που ενδιαφέρεται για τις τράπεζες και όχι για τους ανθρώπους;  Σε εκείνη που οι βόρειες χώρες της αδιαφορούν για τα προβλήματα των νοτίων καθώς δεν τις αγγίζουν;  Σε εκείνη που βάζει όρους και συνθήκες δανεισμού ανάλογες με αυτές που θα έμπαιναν σε χώρα ηττημένη μετά από πόλεμο;
Κανείς δεν αρνείται ότι έγιναν λάθη στη διακυβέρνηση της χώρας, ότι αυτή η χώρα πρέπει επιτέλους να ανασυγκροτηθεί, να λειτουργήσει σωστά, να πάψει να λειτουργεί με δανεικά, αυτό το θέλουμε όλοι, συμφωνούμε όλοι. Όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό θα συμβεί μέσα από μνημόνια και συμφωνίες με αδιανόητους και παράλογους όρους που μόνο ύφεση φέρνουν, κάτι που η ίδια η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων αποδεικνύει.
Ναι, δεν στείλαμε την νέα κυβέρνηση να μας βγάλει από την Ευρώπη, δεν την στείλαμε όμως και να υπογράψει ότι της δώσουν, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι και αν ήθελε να εφαρμόσει τα μυστικά της σχέδια, όπως πολλοί ισχυρίζονται, δεν νομίζω ότι θα μας ρωτούσε, θα το έκανε έτσι κι αλλιώς.
Ίσως λοιπόν θα έπρεπε και οι υπόλοιποι εταίροι μας να αντιληφθούν τη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, το γεγονός ότι κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα από συνεχή ύφεση και συνεχώς βαρύτερα μνημόνια αλλά μέσα από την πραγματική ανάπτυξη που η ανασυγκρότηση της μπορεί να φέρει και ότι ο απλός κόσμος δεν μπορεί, δεν αντέχει και δεν φταίει να πληρώνει σπασμένα που δεν έσπασε. Ναι, φέρει το μερίδιο της ευθύνης των επιλογών που έκανε αλλά ήδη το έχει πληρώσει ακριβά και θα συνεχίσει να το πληρώνει ούτως ή άλλως.
Και επειδή με την ιστορία έχω μια λατρεία, ίσως δεν θα ήταν περιττό να φέρω το παράδειγμα της υπερχρεωμένης, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανίας, όταν η υπόλοιπη Ευρώπη αναγνώρισε ότι ο γερμανικός λαός δεν είχε καμία ευθύνη για τις πράξεις του παρανοϊκού ηγέτη της και τη βοήθησε να ορθοποδήσει, διαγράφοντας μεγάλο μερίδιο των χρεών της.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες, απλά ότι στο δικό μου ρομαντικό μυαλό, όταν μιλάμε για ένωση, θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι μέσα σε αυτήν τα μέλη της έχουν δικαιώματα εκτός από υποχρεώσεις αλλά και την ευθύνη να στηρίζονται και να είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους.


Υ.Γ. Εσείς που μας ενημερώνετε ανά ώρα πόσους φίλους σας έχετε διαγράψει από το fb, προκειμένου να μην διαβάζετε την αντίθετη άποψη τους και συγχύζεστε, σας υπενθυμίζω ότι ξέρουμε κι εμείς που είναι το κουμπάκι της διαγραφής ωστόσο δεν το πατάμε μόνο και μόνο επειδή απλά διαφωνούμε μαζί σας, αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σας αυτό! 
Τσιακίρη Ειρήνη
27.06.2015


Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Γιαγιάκα μου αγαπημένη...!

Γιαγιάκα μου,
      Ήσουν πάντα πολύ περήφανη για όσα έγραφα, και ας μην τα διάβαζες, όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί δεν χρειαζόταν, τα καταλάβαινες από μόνη σου… Σήμερα μπορεί να τα διαβάζεις και να χαμογελάς… Αυτό που ήξερες καλά να κάνεις…
Ήσουν πάντα εκεί για όλους, για όλο τον κόσμο, να σταθείς, να βοηθήσεις, να συμπαρασταθείς, να τρέξεις, να κάνεις ότι μπορούσες και ότι δεν μπορούσες… Να τρέξεις για όλους, να μην στενοχωρήσεις κανέναν και αν κάποιος σε στενοχωρούσε, πάλι να τον δικαιολογήσεις… Και μόνο για τον εαυτό σου δεν σε ένοιαζε, πάντα για τους άλλους, μόνο για τους άλλους…
Και σήμερα ήμασταν όλοι εμείς εκεί για σένα και μιλούσαμε για σένα και εσύ δεν ήσουν εκεί και μένα μου φαινόταν σαν ψέματα…
Πάντα με έναν καλό λόγο, πάντα με τη σωστή συμβουλή, και όταν ακόμα έλεγες κάτι που με στενοχωρούσε, συμπλήρωνες «Εγώ για σένα το λέω, εμείς έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπάμε».  
Ήξερες τα πάντα… Συμβουλές για ραντεβού και για άντρες, χτενίσματα για τα μαλλιά, ιδέες για ρούχα, λύσεις για τα προβλήματα, ιστορίες από παλιά, σχέδια για το μετά… Και αν δεν τα ήξερες, δεν το κατάλαβε ποτέ κανείς…
Απογεύματα στο σπίτι στα Μετέωρα να μας μαλώνεις που τρώγαμε μπισκότα και ρίχναμε τα ψίχουλα έξω από τα αιώνια δισκάκια σου μα να μας δίνεις κι άλλα… Βράδια που μας έλεγες το ίδιο παραμύθι και εμείς γελούσαμε στα ίδια σημεία… Πρωινά που μου έπλεκες τα μαλλιά για να πάω σχολείο πριν καλά καλά ξυπνήσεις… Ξερές που παίζαμε στην αυλή τρώγοντας καρπούζι με τυρί και αναλύοντας κάθε μικρό ή μεγάλο θέμα… Το βλέμμα σου, κάθε φορά που έσπαγα κάτι ή που λερωνόμουν και τα λόγια σου: «Αμάν βρε κορίτσι μου, πρόσεχε λίγο, γίνε λίγο πιο προσεκτική, πολύ αμπντάλα είσαι, μόνο τα βιβλία δεν φτάνουν» μα καμάρωνες για τα «βιβλία» αυτά… Βράδια με ελληνικές ταινίες και ηρωίδες που λάτρευες, γέλια μέχρι δακρύων μα και βούρκωμα αιώνιο στις ταινίες του αγαπημένου σου Ξανθόπουλου… Μπολ με μερέντα που έφτιαχνες και έβαζες στην κατάψυξη και εμείς πηγαίναμε και τα αδειάζαμε «κρυφά»… Κρυφά… Ανοησίες…. Δεν υπήρχε περίπτωση να λείψει γραμμάριο, κόκκος, ψίχουλο, κομμάτι από οτιδήποτε και να μην το πάρεις είδηση και τότε έκανες απλά ότι δεν καταλάβαινες για να μην μας μαρτυρήσεις, να μην αναγκαστείς να μας μαλώσεις… Πόσες αμέτρητες, υπέροχες στιγμές, που δεν μπορώ, δεν γίνεται, δεν θα με φτάσουν χρόνια και χρόνια για να απαριθμήσω…
Ήξερες βασικά να δίνεις, μόνο να δίνεις και ποτέ να μην ζητάς. Ακόμα και όταν δεν μπορούσες, πάλι στενοχωριόσουν που δεν μπορούσες για εμάς να τρέξεις… Ακόμα και τότε που με δυσκολία μιλούσες, πάλι για τους άλλους έλεγες, για τα παιδιά σου, και τα εγγόνια σου, με καμάρι, με αγάπη, με περηφάνια… «Είναι η εγγονή μου, συνονόματη, του μεγάλου μου γιου η κόρη, είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο, δασκάλα!» έλεγες και έλαμπες ολόκληρη και ας πονούσες…
Ποτέ δεν παραπονέθηκες για τίποτα, όσα και αν τράβηξες… Πάντα διακριτική, χαμογελαστή, διαθέσιμη, πρόθυμη Και όταν σε ακούγαμε να λες ότι πονάς, φανταζόμασταν πόσο ζόρι θα τραβούσες για να έφτανες να το ομολογείς και πάλι με το ζόρι….
Και σήμερα ξέρουμε ότι τώρα είσαι καλά. Τώρα θα ξεκουραστείς, Χρόνια άξιζες να ξεκουραστείς μα δεν το πρόσφερες ποτέ στον εαυτό σου… Η αλήθεια είναι πως πολλοί αγαπημένοι μαζεύεστε εκεί πάνω, ελπίζω να περνάτε καλά… Εύχομαι να μας βλέπεις και να γελάς που εμείς κλαίμε και εσύ είσαι ήρεμη… Θέλαμε να είσαι ήρεμη και ξεκούραστη εδώ δίπλα μας, να σε βλέπουμε, να χαιρόμαστε, μα φαίνεται πως δεν γινόταν αφού πάντα θα σκεφτόσουν πώς να τρέξεις να μας ευχαριστήσεις…  Σου άξιζαν τα καλύτερα, πολλαπλάσια από αυτά που έδινες μα έφυγες, πριν στα δώσουμε… Ίσως τα βρεις εκεί που είσαι…
Δεν σε χάρηκα πολύ, τόσα χρόνια μακριά ήταν πολύτιμοι οι μήνες που ερχόσουν κοντά μας και περνούσαν γρήγορα μα ήταν οι πιο ευτυχισμένοι… Τέσσερα χρόνια τώρα ήσουν σημείο αναφοράς στη καθημερινότητα μα δεν σε χόρτασα, ήθελα κι άλλο και πάλι δεν θα σε χόρταινα… Δεν το καταλαβαίνω ότι δεν θα σε ξανακούσω να μου μιλάς και να μου λες όσα σοφά μου έλεγες μα σου υπόσχομαι να εφαρμόσω όσα μου έχεις ως τώρα πει…
Θα μας λείψεις πολύ και το ξέρεις… Στις γιορτές, στα τραπέζια, στα παιχνίδια, στις συζητήσεις, στην προετοιμασία των ραντεβού, όταν θα νιώθουμε σαν να είσαι εκεί, με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα στο στόμα και το τραγούδι έτοιμο στα χείλη: «Γαρύφαλλο στ’ αυτί…»
Σ’ αγαπάω πολύ αγαπημένη μου γιαγιά Ειρήνη!!








Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Το ξαραχνιαστήρι παρακαλώ!

Φου, φου, φουουουου….. Τρίζει η πόρτα του blog, τα τζάμια στα παράθυρα έσπασαν και… τι είναι αυτό στη γωνία; Ιστοί; Αράχνες πιάσαμε εδώ μέσα, αν εμφανιστεί και καμιά νυχτερίδα δεν θα εντυπωσιαστώ… Μόνο ο Καζαντζίδης λείπει, να τραγουδήσει το ανάλογο άσμα…
Για να δούμε… Ξέχασα και να σας χαιρετάω και τι σας είχα πει και που είχαμε μείνει και τι εμεσολάβησε από τότε… Μμμ, όχι,το τι μεσολάβησε δεν το ξέχασα, ίσως και να ήταν η αιτία που μύρισε μούχλα το blog… Με το που έβλεπα λευκή σελίδα στο word, άγγιζα πληκτρολόγιο, έπιανα μολύβι στο χέρι μου και άνοιγα τετράδιο, συγκεκριμένα πράγματα έρχονταν στο μυαλό μου και δεν χρειαζόταν να τα γράψω, τουλάχιστον δεν γράφονταν σ’ αυτό το blog
Έτσι πιάσαμε τα μέσα τ’ Απρίλη και μετά από ένα δεκαήμερο στην ανεμοδαρμένη και παγωμένη Λεβεντογέννα και ένα κάρο άλλες, διαφορετικές και, ομολογουμένως υπέρ του δέοντος αισιόδοξες σκέψεις, τις οποίες παλεύουμε να συμμαζέψουμε λιγάκι, ορίστε, παρούσα & έτοιμη για ξαράχνιασμα!
Το «Πώς τη βλέπεις τη νέα κυβέρνηση;» δεν θα το υπεραναλύσω… Αλλά θαύματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη να σας θυμίσω πρώτον, και έχουμε κάνει τόση και τόση υπομονή χωρίς να φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα, λίγη ακόμα όταν νιώθουμε πως κάτι πάει να γίνει δεν θα μας βλάψει νομίζω…  Παραδέχομαι βέβαια και γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό το “stand by” στο οποίο βρισκόμαστε είναι άκρως εκνευριστικό και απείρως κουραστικό…
Σε άλλα νέα, αν δεν το διαβάσατε/ είδατε στα social media/ διαπιστώσατε κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο/ ποστάρατε/ ακούσατε/ σιχτιρίσατε την 395η αναφορά στον καιρό, καλοκαίριασε!!! Οκ, ας μην είμαι υπερβολική, ας πω απλά ότι ο ήλιος το πήρε απόφαση να μας κάνει τη χάρη και να εμφανιστεί γιατί λίγο ακόμα θα μεταμορφωνόμασταν όλοι σε Ομπρελοχέρηδες και, δεν ξέρω για σας αλλά, γιατί να θέλω να γίνω ταινία του Tim Burton;
Τώρα λοιπόν που έφτιαξε ο καιρός, θα έχουμε όλοι ένα λόγο λιγότερο να γκρινιάζχαχαχαχαχαχα!! Ναι καλά! Τον τελευταίο καιρό είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπορ… Βρέχει, χιονίζει, φυσάει, κάνει ζέστη, έχει κίνηση, δεν έχει κίνηση, αργήσαμε, φτάσαμε νωρίς, χάλασε το λεωφορείο, μας έπιασε το φανάρι, πού πάει έτσι αυτός, μπροστά του δεν βλέπει; περιμένετε κυρία μου να κατέβω από το αστικό, σήκω να κάτσω δε με βλέπεις γριά γυναίκα, καλέ τι σηκώθηκες, γριά είμαι; Και ο κατάλογος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων και μεταξύ μας τώρα, είμαι εγώ ο άνθρωπος να σας πω να κόψετε την γκρίνια;  Γκρινιάζω, γκρινιάζουμε, γκρινιάζετε, δεν αλλάζει και τίποτα με το να μένουμε σε αυτό  αλλά έχουμε και δίκιο κάποιες φορές… Άλλωστε… Πού πάτε κυρία μου να ανεβείτε στο αστικό πριν ακόμα κατέβουμε, πού θα πάτε δηλαδή, δεν σας κόβει ντιπ; (Δεν θα σας κατηγορήσω ποτέ για γκρίνια αν το πείτε αυτό, θα έρθω, θα σας σφίξω το χέρι και θα σας προτείνω να ανοίξουμε έναν ανάλογο σύλλογο διαμαρτυρίας-έστω μια ομάδα στο fb βρε παιδί μου!)
Κατά τ’ άλλα, αναμένεται ένα πολύ ενδιαφέρον καλοκαίρι στο τέλος του οποίου τίποτα δεν θα είναι όπως το ξέραμε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ας ελπίσουμε ότι θα είναι όλα καλύτερα από ότι τα φανταζόμαστε!!! Μας και σας εύχομαι τα καλύτερα, να χαμογελάτε πολύ, να γκρινιάζετε λίγο, να χαίρεστε τον ήλιο -αλλά και τη βροχή!- και θα τα πούμε σύντομα-υπόσχομαι και ελπίζω!


Τσιακίρη Ειρήνη
18/4/2015

Υ.Γ. Σαν χθες μας χαιρέτησαν το '11 ο Νίκος, το '12 ο Δημήτρης και για κάποιον λόγο, το τραγούδι αυτό μου θυμίζει και τους δύο...

Θεσσαλονίκη Σαββατόβραδο κι Απρίλης...




Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Σκέψεις (ξε)γραβατωμένες!

Λέξεις, σκέψεις στριμώχνονται στην άκρη του μυαλού μου, σαν να ‘ταν επιβάτες που όλοι μαζί σπρώχνονται να ανέβουν στο αστικό, δημιουργώντας το απόλυτο χάος μπροστά στις εισόδους… Μα ανακατεμένες έρχονται, ανακατεμένες θα σας τις πω…
Ο Αντωνάκης με τη γραβάτα του, που δεν παρέδωσε το Μαξίμου στον Αλέξη, ως είθισται, που δεν σηκώθηκε να τον χαιρετήσει, ως είθισται, σέβεται τους θεσμούς περισσότερο από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς που δεν φοράνε; Ή πιστεύει ότι η γραβάτα είναι από μόνη της ένδειξη καλών τρόπων οπότε δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από τίποτα άλλο και εξαφανίζει και κάθε αγενή συμπεριφορά με την ύπαρξη της;
Δεν είναι ειρωνικό που εκπλησσόμαστε επειδή η νέα κυβέρνηση λέει μετεκλογικά τα ίδια που έλεγε προεκλογικά; Το αντίθετο δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει και να το σχολιάζουμε; Επιτέλους, μια καλή έκπληξη!
Δεν είναι τραγικό να υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται να αποτύχει η νέα κυβέρνηση στα σχέδια της, μόνο και μόνο για να μπορούν να πουν «σας τα έλεγα εγώ»;
Δεν ξέρω αν όντως θα πάνε τόσο καλά τα πράγματα όσο ελπίζω… Και με πιάνω πολλές φορές να συγκρατώ τον εαυτό μου και να λέω «κράτα και μια πισινή, καλύτερα να περιμένεις λιγότερα και να γίνουν περισσότερα, οπότε θα χαρείς παρά να περιμένεις περισσότερα και να απογοητευτείς»¨-συμβουλή φίλων αυτή! Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έχασα ποτέ την αισιοδοξία μου για να την χάσω τότε οπότε ελπίζω κι εύχομαι-και εσείς, και οι περισσότεροι νομίζω- να μην απογοητευτούμε για άλλη μια φορά -γιατί αν συμβεί αυτό ούτε θέλω να φανταστώ τι θα ακολουθήσει- και να χαμογελάσουμε επιτέλους-μας αξίζει!

Τσιακίρη Ειρήνη
05/02/2015