Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Κύριε υπουργέ, χαλαρώστε λίγο, μην κουράζεστε!

      Σοβαρές ασχολίες πληροφορηθήκαμε ότι θα έχει ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης την Δευτέρα το πρωί [πηγή: enikos.gr]. Θα κάνει βαφτίσια! Για να γίνουμε πιο  συγκεκριμένοι, θα αλλάξει το «Γ. Γραμματεία Μακεδονίας-Θράκης» σε «Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης». [πηγή: enikos.gr]. Συγκλονιστικό έτσι; Κοιτάξτε να δείτε, καταλαβαίνω ότι  όλα τα Υπουργεία όταν αλλάζουν ονόματα, φυσικά αλλάζουν και φίρμα- η οποία μας στοιχίζει και πολύ ακριβά! Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι χρειάζονται τα δελτία τύπου και οι δηλώσεις για εντελώς γραφειοκρατικά ζητήματα. Ας κάνει ο υπουργός την αλλαγή διακόσμησης, ασχολία που θα διαρκέσει μία μόλις ώρα και ας ασχοληθεί ο υπουργός με κανένα σοβαρό θέμα που αφορά τους ανθρώπους της Μακεδονίας και της Θράκης. Κύριε υπουργέ, προσέξτε όμως, μην κουραστείτε πολύ και σας τρέχουμε με υπερκόπωση στα νοσοκομεία και τριτώσει το κακό! 
        Έχω ένα μικρό και ελάχιστο θέμα για επίλυση για να δώσουμε ένα έναυσμα στον υπουργό: το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Το μετρό της Θεσσαλονίκης δεν προχωράει ή έστω,δεν προχωράει όπως θα έπρεπε να προχωράει ένα δημόσιο έργο σε μια πολιτισμένη χώρα το έτος 2012. Προχωράει με ρυθμούς χελώνας, όπως δηλαδή προχωράνε όλα τα δημόσια έργα στη χώρα μας από την μέρα που ιδρύθηκε το νέο ελληνικό κράτος. Εξαιτίας του όμως έχουν κλείσει δεκάδες μαγαζιά από τη μεριά αφού η πρόσβαση σε εκείνη τη μεριά του δρόμου είναι δύσκολη για τους πολίτες και τα μαγαζιά χάνουν τους πελάτες τους, κλείνουν και μένουν τόσοι άνθρωποι άνεργοι. Ακόμα, η κυκλοφορία στον κεντρικό δρόμο είναι δύσκολη τόσο για τα αυτοκίνητα-ο δρόμος είναι στενός και δημιουργείται κυκλοφοριακό- όσο και για τους πεζούς- είναι από πολύ  επικίνδυνο μέχρι εντελώς αδύνατο να περάσει κάποιος από εκεί. 
        Ας μιλήσω και για μια άλλη όψη του θέματος, ίσως και ελάσσονος σημασίας για κάποιους: Είναι θλιβερή η εικόνα μιας πόλης γεμάτης με λαμαρίνες και είναι πολύ αντιαισθητικό το θέαμα τόσο για τους επισκέπτες όσο και για τους μόνιμους κατοίκους της όμορφης Θεσσαλονίκης. Τουλάχιστον, αν δεν πρόκειται ποτέ να φτιαχτεί το μετρό σε αυτήν την πόλη, πείτε το και σε μας να μην γινόμαστε και ρεζίλι στους υπόλοιπους Έλληνες όταν καυχιόμαστε για το μετρό της πόλης μας-ποιο μετρό;- και βγάλτε αυτές τις λαμαρίνες να δούμε και εμείς αυτά τα αρχαία που κρύβονται από πίσω. Ας δούμε αυτό που έχουμε δηλαδή γιατί μετρό ούτε θα έχουμε ούτε θα δούμε.
        Καταλάβατε τώρα κύριε υπουργέ; 


Τσιακίρη Ειρήνη
30/6/2012

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Πάει το πρώτο έτος….

      Καλοκαιράκι λοιπόν! Η εξεταστική του Ιουνίου-η πρώτη αυτή καλοκαιρινή εξεταστική-τελείωσε και μαζί της τελείωσε και το πρώτο μου έτος στο Πανεπιστήμιο! Απίστευτο μου φαίνεται! Σαν χθες ήταν που περίμενα τις βάσεις και μετά ήρθα στη σχολή και γράφτηκα. Χαμένη σε ένα νέο μέρος, με εκατομμύρια απορίες, χιλιάδες ελπίδες και τόσες προσδοκίες. 
       Μπήκα σε έναν νέο κόσμο όπου τίποτα δεν ήταν όπως το γνώριζα ως τότε. Άλλος τύπος μαθημάτων, άλλος τρόπος διδασκαλίας, άλλη η σχέση με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές. Αλλά και άλλες εμπειρίες. Νέοι φίλοι, νέες παρέες, νέες απόψεις, νέες δραστηριότητες, μια τελείως άλλη καθημερινότητα, μια υπέροχη, νέα, ενδιαφέρουσα ζωή!
        Και τώρα μου φαίνεται απίστευτο που αυτό το πρώτο έτος τελείωσε, που του χρόνου δεν θα είμαι πια πρωτοετής, που πέρασαν τόσο μα τόσο γρήγορα αυτοί οι μήνες!
         Όσοι ετοιμάζεστε τώρα για τα Πανεπιστήμια, χαρείτε το! Η ταλαιπωρία των Πανελληνίων τελείωσε, τα καλύτερα τώρα αρχίζουν!
          Άντε καλή συνέχεια σε μας τους μεγαλύτερους και… ραντεβού τον Σεπτέμβρη για τα χρωστούμενα!!!

Τσιακίρη Ειρήνη
27/6/2012

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Περήφανοι για αυτό που είμαστε…

    «Το δικό μου πάπλωμα… Μήλο μου κόκκινο… Κίνησε η γερακίνα…. Πάμε τσάρκα… Απόψε στις ακρογιαλιές…» Είστε στο γραφείο, πνίγεστε και από κάπου ακούγεται κάποιο από αυτά τα τραγούδια ή κάποιο παρόμοιο στις δέκα το πρωί. Πώς θα αντιδράσετε, εκτός από το να αναρωτηθείτε ποιος ακούει συρτά πρωί πρωί; Ακόμα και αν γκρινιάξετε, δεν θα αρχίσετε να χτυπάτε το πόδι κάτω από το γραφείο ή να πληκτρολογείτε ρυθμικά; Εγώ πάντως δεν μπορώ να μείνω ακίνητη, να ανησυχήσω; Νομίζω ότι δεν υπάρχει Έλληνας που μένει ακίνητος. 
      Για τους ξένους φαίνεται τουλάχιστον παράλογο. Για μας φαίνεται παράλογο το αντίθετο, ξέρετε, σαν να είμαστε στα μπουζούκια, η μουσική παίζει «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» κι εμείς δεν χορεύουμε! Ε;
      Έχουμε ένδοξη ιστορία, προγόνους γνωστούς σε όλο τον κόσμο και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά όταν μαζευόμαστε οικογένειες, παρέες μικρές ελληνικές συνήθειες  είναι που με κάνουν περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Ξέρετε, να ξεκινάμε με καφέ στις δέκα το πρωί και να καταλήγουμε με ούζα στις δύο τη νύχτα, να στρώνουμε τραπέζι όλοι μαζί και να το μαζεύουμε και πάλι όλοι μαζί, να μαλώνουμε για τα πολιτικά και μετά από λίγο να χορεύουμε αγκαλιά, να συζητάμε, να τραγουδάμε και να μας ακούει όλη η συνοικία και να μην σηκωνόμαστε ποτέ από το τραπέζι αν δεν δικαιούμαστε μισθό οχταώρου! Να γκρινιάζουμε για τους φόρους, τα χαράτσια, τις περικοπές, τις τιμές και μετά να ανοίγουμε άλλο ένα μπουκάλι κρασί γιατί «η φτώχεια θέλει καλοπέραση».
      Ξέρετε κάτι; Ακούω πολλούς που λένε ότι γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ότι η ανεμελιά μας καταντάει υπερβολική και ότι βάζουμε πάνω απ’  όλα την καλοπέραση μας. Μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά εγώ ξέρω ότι όταν πρέπει να είμαστε σοβαροί είμαστε και με το παραπάνω και ότι αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες μας όσο περνάει από το χέρι μας. Δεν καταλαβαίνω όμως σε τι θα ωφελήσει να κλειστούμε στα σπίτια μας και στους εαυτούς μας τις δύσκολες αυτές ώρες; Τουλάχιστον όλοι μαζί είμαστε αισιόδοξοι και αποφασίζουμε ότι «όχι δεν θα το βάλουμε κάτω, εμείς τα κάναμε έτσι, είναι στο χέρι μας να τα διορθώσουμε». Δεν είμαστε χαζοχαρούμενοι. Είμαστε χαρούμενοι, γελαστοί, γλεντζέδες, μερακλήδες και κιμπάρηδες. Και αισιόδοξοι.

(Να σημειώσω ότι όσο έγραφα το κείμενο είχα στο μυαλό μου  πολλούς αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Κυρίως όμως, σκεφτόμουν τον μπαμπά μου!)

Τσιακίρη Ειρήνη
24/6/2012

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ο Σαμαράς στο νοσοκομείο και τα σχόλια του κόσμου

       Στο νοσοκομείο εισήχθη σήμερα το μεσημέρι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς καθώς έπαθε αρχή αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς και πρόκειται να κάνει χειρουργική επέμβαση αύριο το πρωί.            
Το γεγονός αντιμετώπισαν με χιούμορ και πετυχημένες ατάκες οι συμπολίτες μας. Ιδού μερικά από τα πιο επιτυχημένα σχόλια του κόσμου:

-Περαστικά τ' ανθρώπου αλλά τώρα πια θα συμφωνήσει, αυτή η κυβέρνηση με το ζόρι βλέπεται.

-Σαμαράς: "Δεν το βλέπω να κερδίζουμε το βράδυ"

-Αυτή τη στιγμή κάπου μακριά ο Μητσοτάκης τρώει αυγά μάτια…το βουντού έπιασε..

- Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος…

- -Ε, δεν ήθελες να κάνεις επαναδιαπραγματεύσεις! -Φαίνεται; -Μάτι βγάζει!

-Ο Σαμαράς θα κάνει blind date με τη Μέρκελ.

-Σαμαράς: «Nα μου βγει το μάτι αν συνεργαστώ με το ΠΑΣΟΚ»

-«Είπα να με σταυρώσετε, όχι να με στραβώσετε» Σαμαράς

-Ενότητα, ενότητα, ενότητα. Ένας στο νοσοκομείο; όλοι στο νοσοκομείο.

-Στον Άγιο Παντελεήμονα θα γίνει η ορκωμοσία. (Κουτσοί, στραβοί....)

-"Την Ελλάδα και τα μάτια σου". Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

-Τι έγινε ρε παιδιά, του πέταξαν τα μάτια έξω από τώρα;

-Τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν επίκειται συνάντηση με την Μέρκελ!

-Η γιαγιά του το είχε προβλέψει από το εξώφυλλο...Τρελαντώνης!

(Πηγές: Twitter, enikos.gr)

            Λίγο αργότερα, εισήχθη στο νοσοκομείο και ο κύριος Βασίλης Ράπανος, εξαιτίας λιποθυμικού επεισοδίου λίγο πριν ορκιστεί Υπουργός Οικονομικών.Το βασικό αστείο όλων είναι ότι τώρα έχουμε μια κυβέρνηση "μακράς πνοής" και ότι όλους τους γλωσσόφαγε ο επίτιμος, όταν ευχήθηκε στη νέα κυβέρνηση Καλή Επιτυχία καθώς, όπως όλοι ξέρουμε, φημίζεται για την γκαντεμιά του. Λέτε;
            Πέρα από την πλάκα, να ευχηθούμε Περαστικά και Καλή Ανάρρωση και στους δύο και άλλο κακό να μην τους βρει-και να μην μας βρει!!


Τσιακίρη Ειρήνη
22/6/2012

Καλεσμένη σε γάμο…

          Σήμερα δεν θα μιλήσω πολιτικά… Θα μιλήσω προσωπικά. Αύριο είμαι καλεσμένη σε γάμο. Δεν ξέρω το ζευγάρι που παντρεύεται, είμαι καλεσμένη από τους γονείς. Και όμως, και ας μην ξέρω το ζευγάρι, στο τέλος της βραδιάς θα είναι σαν να τους ξέρω και θα συγκινηθώ-όπως πάντα- σαν να ήταν αγαπημένοι μου άνθρωποι.
           Πάντα συγκινούμαι στους γάμους, δεν ξέρω τι με πιάνει. Όταν όλοι χειροκροτούν, εγώ ταυτόχρονα δακρύζω. Χαίρομαι με τη χαρά του ζευγαριού, των γονιών, των κουμπάρων, με τη χαρά όλων. Και τελικά καταλήγω να χαίρομαι σχεδόν όσο η νύφη. Αφήστε που είμαι τρομερά ρομαντική. Δηλαδή ρομαντική μέχρι αηδίας. Και, σε ένα γάμο είναι όλα πολύ ρομαντικά. Ξέρετε, η αναμονή του γαμπρού, η άφιξη της νύφης, το μυστήριο, τα ρύζια, η τούρτα, ο πρώτος χορός. Και όόόλη αυτήν την ώρα εγώ δακρύζω.
            Κάτι ακόμα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έπιασε ξαφνικά τις εκκλησίες και δεν θέλουν τα ρύζια. Γιατί; Είναι το πιο αστείο σημείο του μυστηρίου. Ξαφνικά, από την απόλυτη ησυχία, ο κόσμος ξεσηκώνεται και πετάει ρύζια στο ζευγάρι. Η νύφη και ο γαμπρός αντιμετωπίζουν αυτόν τον πόλεμο γελαστοί και όλοι γελάνε. Δηλαδή για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν την εκκλησία, θα χορεύουμε έτσι σκέτα τον χορό του Ησαΐα, να στενοχωριούνται και όλες οι γιαγιάδες και οι θείες; Υπάρχει και η ηλεκτρική σκούπα, δεν είναι τόσο δύσκολο.
            Επανέρχομαι στο κλάμα. Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι το δάκρυ βρίσκεται πάντα στην άκρη του ματιού και φεύγει αμέσως, σε κάθε περίσταση. Γελάω και δακρύζω, βλέπω ειδήσεις και δακρύζω, ακούω ραδιόφωνο και δακρύζω, ακούω ένα τραγούδι και δακρύζω. Νομίζω ότι η αδιάβροχη μάσκαρα εφευρέθηκε από γυναίκες σαν εμένα για γυναίκες σαν εμένα. Αλλά στους γάμους-και στα βαφτίσια- είναι το
αποκορύφωμα!
            Για το τέλος άφησα την μικρή μου «αμαρτία»: Πολλές φορές σκέφτομαι να πάρω ένα μπλοκάκι μαζί μου και να κλέβω ιδέες. Δεν είναι γελοίο που δεν σκέφτεται καν το γάμο τουλάχιστον για τα επόμενα οχτώ χρόνια;
            Λοιπόν αυτά είχα να πω για την σχέση μου με τους γάμους. Ίσως σας πω κι άλλα μια άλλη στιγμή. Άντε καλά να περάσω! Βίον Ανθόσπαρτον στο ευτυχές ζεύγος!
            

Τσιακίρη Ειρήνη
22/6/2012

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Με 'γεια!

         Άντε, τα καταφέραμε!  Έχουμε κυβέρνηση! Με γεια μας και καλορίζικη! Η κυβέρνηση αυτή ορκίστηκε να υπηρετήσει τον ελληνικό λαό , και όχι τα δικά της συμφέροντα-αυτό δεν υπάρχει στον όρκο γιατί υποτίθεται ότι εννοείται, αν και η ιστορία άλλα αποδεικνύει!
         Η αναμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα κυβερνήσεις συνεργασίας που έχουν να αντιμετωπίσουν τόσα θέματα και, πίσω από μια στοιχειώδη συνεννόηση, κάθε κόμμα της κυβέρνησης αυτής έχει τα δικά του πιστεύω. Σίγουρα οι επόμενες μέρες και οι επόμενοι μήνες θα έχουν μεγάάάλο ενδιαφέρον!
          
         Η κοινωνία περιμένει. Και δεν είναι μια υγιής κοινωνία. Άνθρωποι χάνουν κάθε μέρα τη ζωή τους, αυτοκτονούν ή δολοφονούνται και αυτό σε εποχές ειρήνης. Δεν έχουμε πόλεμο. Νομίζω. Αν και πολλά από όσα συμβαίνουν εκεί παραπέμπουν. Ανεργία. Συνεχής άνοδος τιμών. Θάνατοι. Λιποθυμίες από την πείνα.
          Ακόμα, οι σχέσεις των ανθρώπων είναι περίεργες. Από τη μια φοβόμαστε τον διπλανό μας, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, ανησυχούμε μήπως μας κλεψουν το πορτοφόλι, μήπως μας διαρρήξουν το σπίτι, μην μας σκοτώσουν για μερικά ευρώ, κοιτάμε γύρω μας ανήσυχοι και επιφυλακτικοί. Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που δενόμαστε όλο και περισσότερο μεταξύ μας, σε αυτές τις δύσκολες μέρες μαζευόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε, αγωνιζόμαστε όλοι μαζί και υπερασπιζόμαστε τον διπλανό μας.
         
          Έχουμε ανάγκη από αλλαγές, από ένα νέο ξεκίνημα.  Και αν τα λόγια μου μοιάζουν με πολιτικό λόγο, δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Απλά κάθε φορά, ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει, ότι ναι, μια νέα κυβέρνηση θα είναι διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Άσχετα αν τελικά πάντα απογοητεύομαι. 
          Ελπίζω, δεν πιστεύω, επιφυλάσσομαι να πιστέψω όλες  τις ωραίες  υποσχέσεις όπως επιφυλασσόμαστε όλοι μας, γιατί όποιος έχει καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Και έχουμε καεί πολλάκις. Αυτή τη φορά ας αλλάξει κάτι, σας παρακαλούμε!  Ας κάνει επιτέλους κάποιος αυτά που υπόσχεται γιατί πραγματικά, «η ιστορία κρίνει αυστηρά».



Τσιακίρη Ειρήνη
21/6/2012

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

ΑΑ…. ή αλλιώς Ακόμα Ακυβέρνητοι!

           Όταν κάτι είναι εξαιρετικής ποιότητας λέμε ότι είναι ΑΑ! Μάλλον όμως το ΑΑ στη χώρα μας δεν σημαίνει μια κατάσταση καλής ποιότητας αλλά μια κατάσταση Ακόμα Ακυβερνησίας.  Κυριακή κοντή γιορτή βέβαια. Σύντομα αυτή η κατάσταση θα αποτελεί παρελθόν. Σε λίγο θα έχουμε κυβέρνηση. Θα αναβαθμιστούμε τότε; Θα έχουμε και ποιότητα; Ή θα αρχίσουμε να αναπολούμε αυτήν την ακυβερνησία, που έχει και ένα σασπένς, μια αγωνία, κάτι να ασχολούμαστε εν πάση περιπτώσει. 
            Τελικά τι ακριβώς κάναμε με αυτές τις εκλογές; Είναι ιδέα μου ή ισχύει ότι δώσαμε την ευλογία μας στην κυβέρνηση Παπαδήμου με μια αίσθηση ανανέωσης στην ατμόσφαιρα. Αλλάξαμε τον πρωθυπουργό και βάλαμε και ένα αριστερό κόμμα μέσα. Σημαντικό, βέβαια, και απαραίτητο το άρωμα της αριστεράς στην κυβέρνηση στις μέρες που διανύουμε, μήπως σταματήσουν πια να πλήττονται οι απλοί πολίτες και να ευνοούνται οι ήδη ευνοούμενοι.
            Όπως και να ‘χει, δεν έχει πια νόημα να γκρινιάζουμε, Ας ελπίσουμε μόνο η νέα κυβέρνηση να κάνει όλα αυτά που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία σήμερα. Και ας της ευχηθούμε Καλή Επιτυχία μόνο αν αυτή η επιτυχία σημαίνει καλύτερες μέρες για όλους μας, σημαίνει εργασία  και ζωή και όχι ανεργία και αυτοκτονίες. Λέτε να καταφέρουμε να χαρακτηριστούμε σύντομα «χώρα ΑΑ ποιότητας»;


Τσιακίρη Ειρήνη
20/6/2012
                                                                                         

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Καλώς ορίσατε!

Καλώς ορίσατε!

   Ή και Καλώς σας βρήκα! Λοιπόν... Και τώρα τι; 
    Έφτιαξα blog γιατί συνέχεια θέλω να λέω, να μιλάω, να σκέφτομαι φωναχτά... Οι φίλοι και οι συγγενείς μου με λένε πολυλογού... Φαίνεται πώς είμαι...
    Μ' αρέσουν οι άλλες εποχές, οι παλιές. Οι ιστορίες οι παλιές. Τα παραμύθια. Τα καλά παραμύθια, εκείνα που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Όχι αυτά που μας έφτασαν εδώ.
   Ξεκινάω αυτό το ιστολόγιο σε μια ιδιαίτερη εποχή για την πατρίδα μας, κάθε άλλο παρά παραμυθένια... Σε μια εποχή που όσα ξέραμε καταρρέουν. Που τα αυτονόητα φαίνονται παράλογα και τα παράλογα φυσιολογικά.Ακούω να λένε πώς ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα, πώς τα χειρότερα έρχονται. Και αναρωτιέμαι...Πλάκα μας κάνουν; Ποια χειρότερα; Δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο; Πόσοι άνθρωποι πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να πούμε ότι πιάσαμε πάτο και αναπόφευκτα να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε;
   Εγώ λοιπόν, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θα υποστηρίζω ότι όχι, δεν θα πάμε παρακάτω. Θα ανέβουμε, θα πετάξουμε. Και όλα θα πάνε καλά.
   Θα είμαι εδώ λέγοντας τη γνώμη μου, όσο απαισιόδοξα και αν είναι τα πράγματα, ελπίζοντας πάντα σε κάτι καλύτερο. 

Καλή περιήγηση!
Ειρήνη Τσιακίρη
19/6/2012