Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Πάει ο παλιός ο Χρόνος!!!

Με τον φετινό ρυθμό του blog το αναμενόμενο ήταν να φτάσω να σας εύχομαι Καλή Χρονιά εκεί κατά την 25η Μαρτίου όμως είπα να σας κάνω την έκπληξη και να είμαι εδώ, στην ώρα μου, λίγο πριν Πάει ο παλιός ο χρόνος
Να πάει και να μην ξανάρθει και να πάρει μαζί του όλα τα άσχημα, να αφήσει μόνο τα καλά!!
Να πάρει μαζί του πολλά προβλήματα υγείας, υψηλά ποσοστά ανεργίας, ναυάγια, χαμένα αεροπλάνα, τροχαία, μια κυβέρνηση που μας απογοήτευσε, ανθρώπους που στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, που το έπαιξαν κάποιοι γιατί τους δόθηκε εξουσία και ευκαιρία να το κάνουν, στιγμές που μόνο με πίκρα τις θυμόμαστε…
Για να είμαστε δίκαιοι δεν είχε μόνο στραβά αυτό το έτος… Είχε και τα καλά του… Νέες, εθελοντικές εμπειρίες που άφησαν ανάμεικτη γεύση και πολλές νέες, υπέροχες γνωριμίες και φιλίες! Μια θητεία ομαδάρχισσας που σε επίπεδο κατασκήνωσης άφησε διόλου αξιομνημόνευτες εμπειρίες αλλά σε επίπεδο παιδιών όμορφες αναμνήσεις και πολλά χαμόγελα… Άλλωστε αυτό είναι το σημαντικό… Όσοι κι αν αμφισβήτησαν κάποιοι το έργο σου, αυτοί που πραγματικά είχαν σημασία το εισέπραξαν με τον πιο υπέροχο τρόπο… Έφερε χαμένες επενδύσεις και απογοητεύσεις που όμως έδωσαν μαθήματα για να αποφύγουμε τις επόμενες, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως…  Μια φιλία που πέρασε πολλά αλλά τα κατάφερε και είμαι σίγουρη –και τυχερή-ότι θα κρατήσει πολλά πολλά χρόνια! Έκλεισε με μια πρακτική που μπορεί να ήταν εξοντωτική όμως στην πραγματικότητα ήταν  διασκεδαστική, δημιουργική, καταπληκτική!
Το 2015 είναι σχεδόν έξω από την πόρτα… Ετοιμάζεται…  Και στην ετοιμασία του αυτή είπα να βάλω κι εγώ ένα χεράκι… Του προτείνω λοιπόν να έρθει στολισμένο σαν λατέρνα και κανείς δεν θα το κακοχαρακτηρίσει! Να βάλει Υγεία και Εργασία! Να φορέσει Αγάπη, Ευτυχία, Δημιουργικότητα και Επιτυχία! Να στολιστεί με Δικαιοσύνη, Ευημερία, Γαλήνη, Ειρήνη! Να φέρει μαζί του Χαμόγελα, Γέλια, Όμορφες στιγμές με φίλους, συγγενείς, αγαπημένα πρόσωπα! Να γεμίσει τις τσέπες του Χρήματα, Φαγητά, Δώρα και να τα μοιράσει σε όλο τον κόσμο! Να κουβαλήσει μια κυβέρνηση που θα κάνει το καλύτερο για τους ανθρώπους αυτής της χώρας και μια πραγματική δημοκρατία!!! Και ακόμα… 2015 ευτυχισμένες στιγμές στον καθένα μας!!!


Καλή & Ευτυχισμένη Χρονιά σε όλο τον κόσμο!!!



Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Επέτειος Πολυτεχνείου

Όταν ήμουν μικρή, καμιά δεκαετία νωρίτερα δηλαδή, μέρες σαν την σημερινή μέρα υπέφερα. Γυρνούσα από την σχολική γιορτή αφενός σχεδόν κλαμμένη, αφετέρου φοβισμένη, μήπως γίνει πάλι Χούντα και σκοτωθούν στο νέο Πολυτεχνείο κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλα παιδιά. Έτσι, δεν ήθελα να ακούω άλλο τα τραγούδια γιατί ανατρίχιαζα και με κυρίευε αυτός ο φόβος που με έκανε να βλέπω κακά όνειρα για την επόμενη βδομάδα.
Όμως αυτό που θεωρούσα «μαρτύριο» δεν τελείωνε. Η μαμά μου, επιστρέφοντας από το σχολείο, έβαζε στο κασετόφωνο μια κασέτα με αυτά ακριβώς τα τραγούδια… Τον δρόμο, τον στρατιώτη, το χελιδόνι, τον ήλιο της δικαιοσύνης… Μετά άκουγε και όλα τα σχετικά ρεπορτάζ της τηλεόρασης, όπου τα τραγούδια επαναλαμβάνονταν. Και εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, έκλεινα τα αυτιά μου, να μην ακούω, να μην φοβάμαι… Κατά το απόγευμα ξεμύτιζα επιτέλους από το άντρο μου, χωνόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου και την ρωτούσα: «Μαμά θα γίνει ξανά Πολυτεχνείο;» Κι εκείνη μου απαντούσε ότι αν χρειαστεί, θα ελπίζουμε όλοι ότι θα ξαναγίνει ένα Πολυτεχνείο.
Τα χρόνια πέρασαν και όσο μεγάλωνα η επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν πια μια όμορφη μέρα, μια επέτειος που θύμιζε ότι αν θέλουμε, αν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε ξανά όσα μας ανήκουν… Τα τραγούδια εκείνης  της κασέτας δεν ήταν πια τρομακτικά στα αυτιά μου, ήταν αισιόδοξα, δυνατά, μελωδικά, όμορφα, συγκινητικά.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα αναζητώντας εκείνη την κασέτα μα είναι χιλιόμετρα μακριά. Έτσι χρησιμοποίησα την τεχνολογία για να φτιάξω εκείνη την συλλογή και να συνειδητοποιώ πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας μεγαλώνοντας και πόσο εύκολα κολλάμε τα χούγια και τις συνήθειες τους.
Σήμερα τιμάμε αυτούς που αγωνίστηκαν, που σκοτώθηκαν για να κερδίσουμε ξανά αυτά τα αυτονόητα. Χωρίς να γενικεύουμε ότι εκείνη η γενιά μας έφερε στο σήμερα. Γιατί όσοι ήταν στο Πολυτεχνείο, δεν έγιναν όλοι λαμόγια πολιτικοί. Όπως δεν κάθονται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν παίρνουν φακελάκια όλοι οι γιατροί, δεν λένε ψέματα όλοι οι δημοσιογράφοι. Η υπεργενίκευση είναι ένας εύκολος τρόπος να αποφεύγουμε να σκεφτούμε και να αμφισβητούμε αυτά που κάποιους τους βολεύει να θεωρούμε δεδομένα.
Πλέον δεν φοβάμαι μήπως ξαναγίνει δικτατορία, μήπως επαναληφθεί το Πολυτεχνείο, μήπως ξανασκοτωθούν άνθρωποι. Φοβάμαι πως ήδη το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύεται καθημερινά, το Σύνταγμα γίνεται αόρατο, ασήμαντο, αγνοούμενο. Οι πολίτες δεν απολαμβάνουν αυτά που δικαιούνται, αυτά που τους ανήκουν και καθημερινά είναι θύματα διακρίσεων, εκμετάλλευσης, τρομοκρατίας, ρατσισμού. Καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι, από την βία του κράτους, την αδιαφορία του, την πείνα και τις αυτοκτονίες που αυτή προκαλεί. Και εμείς δεν αντιδράμε, δεν ξεσηκωνόμαστε, όπως τότε, απλά, δυναμικά, συλλογικά.
Αυτό που πραγματικά με τρομάζει σήμερα είναι αυτό που είπε ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους, που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία εορτασμού βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια, κραυγάζοντας “δώστε την Χούντα στον λαό”. Φοβάμαι τους ανθρώπους, που κλείνουν την πόρτα τους στη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και τους αγώνες και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο, να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.»
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας για να κοιμήσουμε τις μνήμες, κοιμούνται εύκολα. Εμείς που θέλουμε να τις κρατήσουμε ξύπνιες ας κρατήσουμε από την σημερινή μέρα τα μηνύματα που το Πολυτεχνείο στέλνει, μηνύματα αλληλεγγύης, συντροφικότητας, συμμετοχής στα κοινά, αγώνα, γιατί μ’αυτά θα φτιάξουμε μια νέα, καλύτερη, δικαιότερη κοινωνία για όλο τον κόσμο! 

Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστώ που με μάθατε να σκέφτομαι, να κρίνω, να αμφισβητώ, να εκφράζομαι!
Τσιακίρη Ειρήνη,
17/11/2014
 
 
 
πηγή εικόνας: alfavita.gr

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Σκέψεις μετά μουσικής…

Και κάπως έτσι, ένα καυτό μεσημέρι του Αυγούστου πιάνεις το ξεσκονόπανο-μολύβι-πληκτρολόγιο και η σκόνη του blog μοιάζει να αραιώνει… Πίσω της διακρίνονται κείμενα που βρίσκονται εκεί εδώ και τρεις μήνες και σε κοιτούν περιφρονητικά… «Πού ήσουν;» σε ρωτάνε, «Πού εξαφανίστηκες; Γιατί χάθηκες; Γιατί μας ξέχασες;» και πώς να μιλήσεις για εξεταστική, θητεία σε κατασκήνωση, τριήμερα σε σπίτια συγγενών και αντίσκηνα, βόλτες και καφέδες, διάβασμα και αναζήτηση της έμπνευσης παντού μα μόλις την έβλεπες και πήγαινες να την πιάσεις, τσααακ, αυτή ξεγλιστρούσε και φτου κι από την αρχή…
Μα να, τα κατάφερα, τους λες, να είναι καλά ο Γιάννης ο Σκουλετάκης και τα τραγούδια που διάλεξε πάλι σήμερα το απόγευμα και μας έστειλε αδιάβαστες, μας άφησε άφωνες και ως γνωστόν, μπορεί πολλές φορές οι σκέψεις να μην μπορούν να γίνουν λόγια προφορικά, γίνονται όμως λέξεις γραπτές…
Όταν από τα πρώτα τραγούδια που ακούς είναι το «Ανάθεμα σε» του Θαλασσινού, ξες ότι δεν θα τη βγάλεις καθαρή τις επόμενες τρεις ώρες…  
Μετά ήρθε η Ελεωνόρα και θύμισε ότι κι εγώ παθαίνω κάτι με τους βρεγμένους  δρόμους, τα φώτα της πόλης, τα σκοτεινά αρώματα, τις παλιές σκάλες των σπιτιών, τους αιώνιους έρωτες, τα λαμπερά βλέμματα, τις ασπρόμαυρες ταινίες και ότι αυτό το τραγούδι, μεταξύ μερικών ακόμα, τα άκουγα όλο το χειμώνα στα αστικά μιας μουντής και υγρής συμπρωτεύουσας, την ώρα που έξω έβρεχε και μέσα ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του, στη διαπασών, στις εφτά και μισή το πρωί κι εγώ έλεγα «Ας είναι καλά η μουσική»…
Την έχει αυτή τη δύναμη η μουσική… Να σε μεταφέρει από κρύα και βρώμικα αστικά σε στενά σοκάκια που μυρίζουν βρεγμένο χώμα από τις γλάστρες στο πλάι τους, από κατάμεστες αίθουσες όπου νιώθεις απίστευτα μόνη σε ερημικές εξοχές με ελάχιστη παρέα όπου νιώθεις πλήρης… Να σε κάνει να ξεχνάς και να ονειρεύεσαι στιγμές που πέρασαν και στιγμές που δεν ήρθαν ακόμα…  
Είναι μερικά τραγούδια που τα ακούς και νιώθεις ότι αυτό, αυτό είναι το soundtrack της ζωής σου και αν δεν είναι, θα γίνει, το διαισθάνεσαι, το ξέρεις… Κάποιος πάλι είχε γράψει ότι είναι μερικά τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ότι σου λείπουν άτομα που ούτε καν έχεις γνωρίσει ακόμα… Και κάποια δεν έχουν καμιά σχέση με τη ζωή σου, με τα όνειρα σου μα τι σημασία έχει; Είναι τα τραγούδια της ζωής κάποιων άλλων, με τα όνειρα κάποιων άλλων και εσύ, που έχεις το χούι να παρατηρείς τους ανθρώπους και να πλάθεις ιστορίες βρίσκεις έναν τρόπο να μάθεις για ιστορίες, σκέψεις, πάθη, λάθη, όνειρα σε εποχές αλλοτινές…
Όσο οι σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό, το ραδιόφωνο συνεχίζει να παίζει και το δωμάτιο να γεμίζει Πασχαλίδη και «Όμως δεν θέλω να υποφέρεις γιατί ακόμα σ’ αγαπώ…», Μητροπάνο και ένας Αύγουστος που κάποιος μας τον χρωστάει ακόμα… Αυτές οι μαγικές επιλογές δεν έχουν τέλος… Κάποιος επισημαίνει πόσο όμορφα τραγούδια διαλέγουν και οι ακροατές του εκτός από τον ίδιο, φυσικά, σκέφτομαι, είμαστε καλοί μαθητές γιατί τον έχουμε δάσκαλο… Επίσης δεν ξεχνά να μας θυμίζει τον Γιώργο τον Ζαμπέτα και τον Θανάση του, τον κυρ-Αλέκο του, τον Αράπη του που ευτυχώς βρίσκονται κάπου εδώ μέσα στο χάος από εχθές…
Τι μπορεί να κάνει ένα καλό τραγούδι… Να ταρακουνήσει, να κουρδίσει, να χτυπήσει πορτάκια και να αφήσει σκέψεις να ξεχειλίσουν, να συγκινήσει, να ανοίξει βρυσούλες και να αφήσει δάκρυα να πέσουν…
Είναι εκπληκτικό πόσο πλούσιο ρεπερτόριο έχει η ελληνική μουσική σε όμορφα, αγαπημένα, καλά τραγούδια… Και είναι τόσο όμορφο να υπάρχει μια εκπομπή και ένας παραγωγός εκεί έξω που διαλέγει τραγούδια με τόση αγάπη και μεράκι και κάθε φορά που ξεκινά τραγούδι εγώ προσωπικά αναρωτιέμαι αν αυτός ο άνθρωπος έχει κάπου κρυμμένη μια λίστα με αγαπημένα μου τραγούδια-ομολογουμένως θα ήταν τεράστια- και διαλέγει από αυτήν, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω…  Ίσως και να μην χρειάζεται βέβαια… Τι σημασία έχει, δεν αρκεί που σου δίνεται η δυνατότητα να ακούσεις όλα αυτά τα μαγικά τραγούδια που κάποιος διαλέγει για χιλιάδες ακροατές και είναι σαν να διαλέχτηκαν για να τα ακούσεις εσύ, γιατί είναι τα τραγούδια που (κι) εσύ αγαπάς;
Αρκεί.. Αλλά ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ σε αυτόν που τα καταφέρνει δεν είναι ποτέ περιττό, ποτέ τόσο δύσκολο να ειπωθεί και πάντα θα κάνει αυτόν που θα το εισπράξει χαρούμενο και περήφανο… Και όταν κάποιος αξίζει ένα μπράβο, αξίζει και να το έχει… Μπράβο & Ευχαριστώ λοιπόν!  
Άλλωστε γενικά έχω την τάση να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, να μιλάω πολύ, να γράφω πολύ, να γελάω περισσότερο, να σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ και να είμαι ανοιχτό βιβλίο, κι ας μην είναι πάντα καλό… Γι’ αυτό άλλωστε έφτιαξα και αυτό το blog πριν δύο χρόνια… Τα γενέθλια του πέρασαν κι εγώ έλειπα μα δεν τα ξέχασα… Δυο χρόνια μετά, απλά ευχαριστώ όσους με διαβάζετε, λέτε τη γνώμη σας, σχολιάζετε, στηρίζετε, ξέρετε εσείς ποιοι είστε… Θα τα πούμε σύντομα (ελπίζω)!
Καλό Υπόλοιπο Καλοκαιριού!!!




Υ.Γ.: Όσοι θέλετε να ακούσετε τον Γιάννη Σκουλετάκη γιατί σας κίνησα το ενδιαφέρον ή την περιέργεια, η εκπομπή του μεταδίδεται κάθε Σάββατο μεσημέρι, 15:00-17:00, στον αέρα του Real  fm, στους 97.8 στην Αθήνα (ακούτε και μέσω internet)! Τώρα το καλοκαίρι έχετε το νου σας γιατί έχει την ευχάριστη συνήθεια να μας δροσίζει μουσικά εκτάκτως περισσότερες φορές την εβδομάδα και για περισσότερες ώρες... Καλή σας Ακρόαση!

16/8/2014
Τσιακίρη Ειρήνη


Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Καλό βόλι!

Εδώ είμαστε πάλι, στο παρά τσακ για το άνοιγμα της κάλπης και όλα αυτά τα βράδια για να κοιμηθούμε, καθώς έχουμε και αγωνία, μετράμε-τι; Προβατάκια; Ε όχι δα, πολύ ξεπερασμένο! Μετράμε Υποψήφιους Δημοτικούς Συμβούλους, οι οποίοι ξεφυτρώνουν γύρω μας σαν τα μανιτάρια και έχουμε αρχίσει να χάνουμε την μπάλα!
Ανέκδοτο γίνανε λοιπόν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και την ομαδική τους κάθοδο σχολίασαν, με χιούμορ ομολογουμένως οι συμπολίτες μας… «Βοήθεια! Ένας ιός στο fb μεταμορφώνει τους φίλους μου σε Υποψήφιους Δημοτικούς Συμβούλους» «- Σ’αγαπώ! -Σε βλέπω σαν δημοτικό σύμβουλο» «Πάω περίπτερο και τι να δω; Lacta με υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο. Τι άλλο θα βγάλουν;» «Ήταν ένας Άγγλος ένας Γάλλος κι ένας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος!» είναι μόνο λίγα από τα πετυχημένα αστεία που διάβασα σε facebook και twitter. Αν έφτανε και η πολιτική μας συνείδηση, εκεί που φτάνει το χιούμορ μας, ίσως για να μην πω σίγουρα, να μην είχε χάσει τόσο πολύ το νόημα της η πολιτική… 
Μεταξύ μας, εγώ θα το θεωρούσα εξαιρετικό που για μια φορά κατεβαίνουν στις εκλογές άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, αυτό που λέμε άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι σαν εμάς και όχι ξανά οι ίδιοι και οι ίδιοι, αυτοί που τους νοιάζει πράγματι το καλό της πόλης τους και όχι το προσωπικό τους συμφέρον. Είναι όμως έτσι τελικά; Ισχύει αυτό για όλους; Προσωπικά να μιλήσω, για όλους δεν ξέρω. Αλλά θα έβαζα σχεδόν το χέρι μου στη φωτιά ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους δικούς μου γνωστούς μπήκαν στην διαδικασία αυτοί, να τρέχουν ωσάν τους τρελούς όλη μέρα γιατί πραγματικά τους νοιάζει η πόλη τους και οι άνθρωποι της.  
 Περισσότεροι λοιπόν οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι από τους Παπαδόπουλους, όπως είπε και μια φίλη, και από τους Παπαδάκηδες, προσθέτω εγώ. Έτσι νομίζω ότι με την φετινή πληθώρα υποψηφίων, έχουμε όλοι τόσες πολλές επιλογές που θα είμαστε επιεικώς αδικαιολόγητοι να στείλουμε πάλι τους ίδιους, να επιλέξουμε πάλι με βάση πελατειακά και προσωπικά συμφέροντα. Αυτήν την φορά  ας αντιληφθούμε την σημαντικότητα της ψήφου μας και ας ψηφίσουμε με γνώμονα το καλό της πόλης μας, της περιοχής μας, του δήμου μας.
 Κατά τ' άλλα, φαίνεται να πέρασε καιρός από το τελευταίο μου κείμενο, καιρός γεμάτος δημιουργικό τρέξιμο, κάτι λίγο από άγχος, διάβασμα, ταξίδι, μελαγχολία και συνωστισμό σκέψεων σε ένα κεφάλι που φορές φορές νόμιζα θα έσκαγε… Το τρέξιμο συνεχίζεται, άλλωστε, εχμ… εξεταστική εν’ όψει και υπόσχομαι να επανέλθω πολύ πολύ σύντομα με άλλες, μη εκλογικές σκέψεις! Μέχρι τότε, Καλή Ψήφο με σκέψη και συνείδηση!!!

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Φέξε με και γλίστρησα...!

Και δεν μας έφτανε το χάος στον εγκέφαλο, που δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε, τι θέλουμε και τι όχι, να ήρθε και μια ίωση και μας έριξε στο κρεβάτι κοιτώντας μας με εκείνο το χαιρέκακο ύφος, σαν να μας έλεγε «Εμ, αυτά παθαίνει όποιος σουρτουκεύει όλη μέρα και από πάνω αγχώνεται μην τολμήσει και πει κανένας άσχετος περαστικός στον δρόμο ότι δεν είναι εντάξει στη δουλειά του!».
Μόνο που οι ιώσεις μπορεί να ισοπεδώνουν τις δυνάμεις μας, την όρεξη μας, τις αντοχές μας, το κουβάρι στον εγκέφαλο δεν το ξεμπερδεύουν όμως.  Ή κι αν το ξεμπερδέψουν τότε η άκρη του δεν οδηγεί στην έξοδο από τον Λαβύρινθο αλλά ντουγρού στο στόμα του θεριού. Και ποιος είπε ότι έχεις αντοχές να αναμετρηθείς μαζί του δύο και τρεις και πέντε και δέκα και πενήντα φορές και κάθε φορά να βγαίνεις ηττημένος και κάθε φορά να ελπίζεις ότι ναι, την άλλη φορά, το κουβάρι θα σε οδηγήσει στο φως;
Και τότε γίνεται η έκπληξη, όταν κάθε φορά διαπιστώνεις ότι ναι, έχεις αντοχές αλλά για μόνο μια φορά ακόμα, γιατί δεν θα χρειαστεί ξανά, την επόμενη θα έχεις βγει από το χάος. Και όσο δεν βγαίνεις, εξακολουθείς να έχεις αντοχές αλλά εύχεσαι να μην εξαντληθούν αυτές γιατί δεν θες να μείνεις στο σκοτάδι. Κι ας ξέρεις κατά βάθος ότι  εκείνο που θεωρείς σκοτάδι στην δεδομένη στιγμή, ίσως δεν είναι και τόοοσο σκοτεινό, ίσως απλά χρειάζεται να πατήσεις τον σωστό διακόπτη και τότε το φως θα ανάψει και μπορεί και να είναι και πολύ πιο όμορφο από αυτό που περίμενες να βρεις εκεί έξω.
Και λέω να σας δώσω και μια συμβουλή: Θέλετε να ερωτευτείτε κάποιον; Τότε απλά βάλτε στο κεφάλι σας ότι δεν πρέπει να τον ερωτευτείτε, ότι δεν πρέπει να τον σκέφτεστε, ότι δεν πρέπει να σας αρέσει, να σας ενδιαφέρει ότι βρε παιδάκι μου, δεν θα σας οδηγήσει πουθενά καλά αυτό! Αν θέλετε να εξασφαλίσετε ακόμα πιο σίγουρα αποτελέσματα, τότε ακούστε όποιο τραγούδι σας μελαγχολεί, σας μερακλώνει, σας κάνει να θέλετε να βάλετε τα κλάματα για χίλιους δυο λόγους, δείτε και καμιά ρομαντική ταινία, με happy end και τα σχετικά, πάντα με την φάτσα του στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας και θα δείτε, θα ξυπνήσετε με καρδούλες στα μάτια κι εγώ ευθύνη δεν φέρω!
Εύχομαι μόνο να έχετε καλούς φίλους και φίλες, για να σας βοηθήσουν να βγείτε σώοι (αβλαβείς δεν θα βγείτε!) από το ρέμα το οποίο ετοιμάζεστε να σας παρασύρει! Και… μην ξεχάσετε τον φακό για να ανεβείτε πάνω αν τυχόν πέσετε στο σκοτάδι! 

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Οδηγίες Χρήσης ΟΑΣΘ και λοιπών ΜΜΜ

1.  Η χρήση αποσμητικού/σαμπουάν/ντουζιέρας είναι ανάλογη της χρήσης των αστικών συγκοινωνιών. Θυμηθείτε: Η κατανάλωση ενός λίτρου κολώνιας δεν εξολοθρεύει την δυσωδία, την κάνει χειρότερη!

2.  Αναγνωρίζω ότι το σκόρδο μπορεί να ρίχνει την πίεση σας αλλά όταν το τρώτε και μετά μπαίνετε στο αστικό…ανεβάζετε την δική μας.

3.  Η θέση του αστικού δεν είναι ο καναπές του σαλονιού σας, όπου μπορείτε να στρογγυλοκαθίσετε άνετα, απλώνοντας χέρια-πόδια παντού!

4.  Σε ένα αστικό όπου είμαστε πατείς με πατώ σε, όσες περιστροφές γύρω από τον εαυτό σας και να κάνετε, δεν θα ανοίξει περισσότερος χώρος.

5.  Σε ένα άδειο αστικό δεν υπάρχει λόγος να στέκεστε ακριβώς μπροστά στην πόρτα αν δεν σκοπεύετε να κατέβετε.

6.  Αντιθέτως, σε ένα αστικό όπου δεν πέφτει καρφίτσα το να λέτε «να περάσω λίγο», «προχωρήστε προς τα μέσα» και «Μα τι στέκεστε μπροστά στην πόρτα;» είναι από εντελώς γελοίο έως πολύ εκνευριστικό!

7.  Κανείς δεν θα σας απαγορεύσει να συζητάτε αλλά σεβαστείτε ότι συνήθως δεν έχουμε καμία όρεξη να μάθουμε πόσα like πήρατε στο facebook, πώς σας την έπεσε ο τύπος/η τύπισσα στο club εχθές (οκ, αυτό μπορεί και να μας ενδιαφέρει) ή τι είπε ο Μάκης στην Κούλα για να το πει στον Τάκη και να τα φτιάξει με την Σούλα, ειδικά μάλιστα με τη συνοδεία τσιρίδων και «τι λες τώρα ρε ***». Στην ίδια κατηγορία ανήκουν οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας που κάνατε, το ιατρικό ιστορικό του τρίτου ξάδερφου του μπατζανάκη του περιπτερά της γειτονιάς σας, πόσα ένσημα σας λείπουν για την σύνταξη και «Το ΠΑΣΟΚ/η ΝΔ μας κατέστρεψαν, ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα, τι έκανε το ΚΚΕ, από τότε που μπήκαμε στο €…, ο αυτό το κάθαρμα ο Τσοχατζόπουλος/ο Άδωνης/ο Λοβέρδος/ο Γιωργάκης/ο Αντωνάκης/ο Βαγγελάκης» και μπλα μπλα μπλα… Δεν έχουμε όλοι όρεξη να τα ακούμε 7 και μισή το πρωί, σε ένταση 1000 decibel!

8.  Όλοι κολλήσαμε στην κίνηση. Όλοι θέλουμε κάπου να πάμε. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπήκε στο αστικό με στόχο να κολλήσει στο φανάρι του Βαρδάρη. Το να ξεφυσάτε και να μουρμουράτε συνεχώς μέσα στα αυτιά μας, δεν θα μας βοηθήσει. Καλύτερα κατεβείτε και κάντε τον τροχονόμο.

9.  Τα ακουστικά είναι για να ακούμε την μουσική εμείς και όχι όλοι οι συνεπιβάτες μας. Σας είπε κανείς ότι θέλω να ακούω Μίλτο Πασχαλίδη με rap μουσική υπόκρουση;

10.   Όχι στις αδιάκριτες ερωτήσεις και στα σχόλια, κυρίως όταν βλέπετε ότι ο άλλος προτιμά να διαβάσει από το να εξηγήσει τι και γιατί το διαβάζει. (Αν είστε ψηλός, μελαχρινός, εμφανίσιμος, αδέσμευτος και κάτω των 30, εξαιρείστε!) :Ρ

Σε άλλα κυκλοφοριακά νέα, η διαφήμιση του Δήμου Θεσσαλονίκης στο τοπικό δημοτικό κανάλι με το σλόγκαν «Δεν έχεις κολλήσει στην κίνηση. Είσαι η κίνηση», εντάξει, πολύ επιτυχημένη… Βέβαια αρχικά σκέφτομαι ότι το συνδικάτο φαναριών με πρόεδρο τον φανοστάτη του Βαρδάρη κατέβηκαν σε διαμαρτυρία με βασικό αίτημα να πάψουν οι οδηγοί να τους βρίζουν και ο Δήμος φοβήθηκε μην χάσει τις ψήφους.
Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, νομίζω ότι είναι πολλοί οδηγοί που θυμούνται τον ΚΟΚ μόνο ως εκείνο το γλυκό με τη σοκολάτα επάνω, την κρέμα στη μέση και το παντεσπάνι-μπισκότο-ότι είναι τέλος πάντων, που μας κερνούσαν οι συμμαθητές/τριες στο σχολείο και όλοι ενθουσιάζονταν. Μεταξύ μας, ποτέ δε μ’ άρεσε αυτό το γλυκό και όσοι με ξέρετε, ξέρετε ότι δεν το λέω συχνά αυτό! Όταν παρκάρουμε πάνω σε διαβάσεις και στροφές, σε εξόδους/εισόδους περιφερειακών, μπροστά στις στάσεις των αστικών, έξω από το μανάβικο για να χαιρετήσουμε τον μανάβη τον κουμπάρο, ε, ναι, μάλλον εμείς την δημιουργούμε την κίνηση!
Ακόμα, θα ήθελα να καταστεί σαφές ότι όταν δανειζόμαστε ένα βιβλίο, και δη επιστημονικό, από μια βιβλιοθήκη, θυμόμαστε ότι ΔΕΝ είναι δικό μας, κάποιος θα το πάρει και μετά από εμάς και δεν έχει καμία υποχρέωση να διαβάζει τι είναι σημαντικό για μας, τι μας εντυπωσίασε και τι θα χρησιμοποιήσουμε στον επίλογο της εργασίας μας!
Επίσης, όσον αφορά τις δημοτικές εκλογές. Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε και να ψηφίσουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα κάνουν καλό στην πόλη μας, στον δήμο μας, και όχι το κόμμα που τους στηρίζει; Λέω εγώ τώρα…
Μια αφελής ερώτηση τώρα… Περνώντας μπροστά από μια τηλεόραση, σε πρωινή εκπομπή, κάποιες έδειχναν μάσκες ομορφιάς για πρόσωπο και μαλλιά, εφαρμόζοντας τες σε μια κοπέλα η οποία φορούσε απλά το μαγιό της. Επαναλαμβάνω, μάσκες ομορφιάς για πρόσωπο και μαλλιά! Πλάκα μας κάνετε;
Αυτά ήταν τα σχόλια μου για σήμερα! Μείνετε συντονισμένοι (γενικώς και ειδικώς-αποσυντονίζεστε και χάνεται η συννεννόηση!)


Υ.Γ. 1: Για τους φίλους μου τους Ολυμπιακούς (Αν και αντι-ολυμπιακός, έχω και τέτοιους! Άλλωστε τους φίλους μας τους αγαπάμε με τα ελαττώματα τους!): Δεν πειράζει, εμείς σας αγαπάμε, κι εσείς μας αγαπάτε, κι ας σας κερδίσαμε! Και επειδή είμαστε και γενναιόδωροι εδώ στη φτωχομάνα Σαλονίκη, θα σας κεράσουμε και από ένα γύρο, αρκεί να θυμηθείτε να το παραγγείλετε σωστά! 
:D 


Τσιακίρη Ειρήνη,
12/3/2014

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Ανασκουμπωθείτε!

Ταραραραραρα!! Και ναι, είναι αλήθεια! Μετά από ενάμιση μήνα, είμαι και πάλι εδώ! Και χωρίς την παρέμβαση Νικολούλη παρακαλώ! Χωρίς τυμπανοκρουσίες, παρελάσεις και προπόσεις εμφανίστηκα, έπιασα χαρτί και μολύβι- οκ, πληκτρολόγιο και άρχισα να ξαραχνιάζω!
Μετράμε λοιπόν δυο μήνες στο καινούριο έτος, ένα έτος που ξεκίνησε με μια γεύση γλυκόπικρη.
Ένα από τα πιο όμορφα νησιά μας έπαθε διάσειση μα δυστυχώς το εθνικό σύστημα υγείας και ο Υπουργός του φαίνεται να αποφασίζουν ότι η δημόσια Υγεία είναι πολυτέλεια ακόμα και εμάς, πόσο μάλλον για ένα νησί. Η ίδια η Κεφαλλονιά μοιάζει με άρρωστη πλούσια θεία που μαζεύτηκαν όλοι στα πόδια της να της δείξουν πόσο την νοιάζονται και την αγαπούν, με το αζημίωτο φυσικά. Αν τα ανίψια της θα γλυκοκοίταζαν τη  περιουσία της, οι πολιτικοί μας έχουν το βλέμμα καρφωμένα στα… ψηφαλάκια!
Και εκεί που σκέφτομαι πως δεν υπάρχει τελικά καμιά ελπίδα για αυτήν τη χώρα που όλοι αποφασίζουν για το μέλλον της χωρίς να την ρωτάνε, λες και είναι κοπελίτσα που την προξενεύουν στον ογδοντάχρονο εισοδηματία του χωριού, χωρίς να ζητούν καν την γνώμη της, τελικά, κάπου βλέπω τον κούκο να έρχεται πάνω μου ! Και ίσως ένας μόνος κούκος να μην φέρει την άνοιξη, μα αν ο καθένας ανοίξει την πόρτα στον δικό του κούκο, τότε αυτοί θα γίνουν πολλοί και η άνοιξη θα τους ακολουθήσει!
Έτσι ξεκίνησα κι εγώ να σκέφτομαι και είμαι ενθουσιασμένη που φέτος θα είμαι ενεργή εθελόντρια στην Θεσσαλονίκη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014, γνωρίζοντας κόσμο, αποκτώντας νέες εμπειρίες, νέα καθήκοντα, νέες δεξιότητες, γνωρίζοντας την πόλη, περνώντας καλά!
Για το τέλος, μια ευχή και μια ευχαριστία! Εύχομαι να αλλάξει το γούρι του 2014 και να πλημμυρίσουμε Υγεία και Χαρμόσυνες Ειδήσεις! Ευχαριστώ όλους μου τους φίλους και τις φίλες, αυτές που ξέρω χρόνια και έχουν αποκτήσει master στο κεφάλαιο «Ειρήνη», ναι Θεανώ και Ελένη, εσάς λέω! - αλλά και αυτούς που γνώρισα πολύ πιο πρόσφατα, και με στηρίζουν όποτε τους χρειάζομαι, με συμβουλές, χαμόγελα και «γκρίνιες» (Σε πολλά πολλά εισαγωγικά οι γκρίνιες!)


Υ.Γ. Υπήρξε μια τάση καταστροφής αντικειμένων αυτό το διάστημα, άρχισα να πιστεύω ότι θα με βαφτίσουν και Επίτιμη-εκτός όλων των άλλων-, ελπίζω να μην είναι κολλητική, προσέχετε λίγο παραπάνω! 

Τσιακίρη Ειρήνη,
28/2/2014

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Σαλπάραμε ή Σαλτάραμε;

Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου 2014… Ναι, θα ‘θελα… Αλλά για ακόμα 46 λεπτά εξακολουθεί να είναι Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014. Και πολύ φοβάμαι ότι τα 46 αυτά λεπτά δεν θα περάσουν και πολύ γρήγορα. Πόσο μάλλον τα επόμενα 360 περίπου που υπολείπονται ως τον Πειραιά. Και τα άλλα 420 πάνω κάτω μέχρι να φτάσουμε επιτέλους και να μυρίσουμε φρέσκο, αγαπημένο, σαλονικιώτικο, καθαρό καυσαέριο… Ποιος έλεγε, να δείτε, ότι το καθαρό οξυγόνο της εξοχής του προκαλεί άσθμα… Αν θυμάμαι καλά, το είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού κι έχω αρχίσει και τον καταλαβαίνω απόλυτα!
Αυτό που πραγματικά είναι το πρόβλημα δεν είναι που οι ώρες είναι ατέλειωτες και δεν γεμίζουν με τίποτα. Γεμίζουν και παραγεμίζουν, αν πλησιάζει η εξεταστική τόσο επικίνδυνα… Το πρόβλημα είναι που το μυαλό μας γυρνάει αλλού γι’ αλλού, τα γράμματα των συγγραμμάτων σχηματίζουν άλλες λέξεις, μεταξύ των οποίων και τις «Κλείσε το βιβλίο τώρα!». Να ξέρετε πως αυτή τη στιγμή ρισκάρω να ακούσω και το κλασσικό «τώρα είναι η περίοδος να διαβάσεις και να μάθεις», «αυτή είναι η δουλειά σου, να διαβάζεις» και άλλα τέτοια ωραία συναφή και διασκεδαστικά. Τουλάχιστον αυτοί που τα λένε, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν τους παρεξηγώ και, μεταξύ μας, το διασκεδάζω κιόλας!
Να, πήγε κιόλας 11:30, σε λίγο θα βγουν τα φαντάσματα των καπεταναίων-άντε καλέ κι αγριεύομαι!-  κι εγώ που είχα σκοπό να διαβάσω για τη σχολή και όχι μόνο, κάθομαι εδώ και σας γράφω ότι με κατεβαίνει στο κεφάλι. Παρέα στο συγγραφικό αυτό μονόλογο της παράνοιας είναι η Λιλιπούπολη, που ηχεί στα αυτιά μου-τι  πρωτότυπο! Όσοι δεν το καταλάβατε ακόμα, την ακούω συνεχώς εδώ και τρεις μέρες και, εκτός από όλα τα άλλα, μου δημιουργεί  και μια επίσης διόλου πρωτότυπη απορία: Είναι δυνατόν, τραγούδια και εκπομπές που γράφτηκαν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια να έχουν πολιτικά και κοινωνικά, εννοούμενα και υπονοούμενα που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί χθες;
Έχετε καταλάβει πια ότι το πρώτο κείμενο της πρώτης δημοσίευσης της πρώτης εβδομάδας στο blog χαίρει άκρας πρωτοτυπίας!  Και δεν κατάλαβα καλέ, έχουμε υποχρέωση να είμεθα πρωτότυποι; Και απαντάτε εσείς ναι. Και πρωτότυποι και περήφανοι και ευτυχισμένοι που λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα και είμαστε και πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντάξει, παραδέχομαι ότι αυτό τουλάχιστον μας ταιριάζει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην Ελλάδα αν βγεις στο δρόμο και φωνάξεις «Πρόεδρε!» θα γυρίσουν περισσότεροι από ότι αν φωνάξεις «Γιώργο!». Ναι, είναι και μη πρωτότυπο, το ξέρω. Βασικά κάτι έχω πάθει, μαζέψτε με, θα πιάσει καμιά δασκάλα -όχι εγώ- το γραπτό μου και θα το γεμίσει κόκκινες γραμμές και από κάτω θα γράψει «Πρόσεχε τις επαναλήψεις» και είναι και πολύ αντιπαιδαγωγικό αυτό ξέρετε.
Ναι, έλεγα ότι γίναμε Πρόεδροι στην ΕΕ. Ξέρετε τι λέει ο σοφός λαός και ταιριάζει γάντι σε αυτή την περίπτωση, ε; Όλα τα ‘χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. Αυτό. Τώρα που η ανεργία έπεσε στο 0,001%, οι άστεγοι εξαφανίστηκαν, κανείς δεν πεινά, κανείς δεν κρυώνει, κανείς δεν στερείται την παροχή δωρεάν και δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης και τα ταμεία του κράτους ξεχειλίζουν, τώρα ναι, μπορούμε να απολαύσουμε όσα πετύχαμε, να αναπαυθούμε στις δάφνες μας και να στεφθούμε πρόεδροι.
Λοιπόν αυτοί στη Βουλή, για να λένε τόσα καλά πράγματα και να είναι τόσο χαρούμενοι και χαμογελαστοί, με βάζουν σε υποψίες ότι εμείς είμαστε λάθος, ότι εμείς φταίμε που δεν είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι. Ίσως πάλι και όχι. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια.  Ή πίνουν κάτι που δεν πίνουμε ή καπνίζουν κάτι που δεν καπνίζουμε. 
Για την περίπτωση που ανησυχούσατε, τώρα πια είναι Πέμπτη 9 Ιανουαρίου αλλά ξέρω ότι δεν σας νοιάζει γιατί έτσι κι αλλιώς το ξέρετε, το γράφει και ο υπολογιστής σας, κάτω δεξιά-ή το κινητό σας ή το tablet, δεν ξέρω που όμως ή και όχι.  Και επίσης, μια και, όπως μας είπε ένας καθηγητής μας, υπάρχουν κείμενα που λένε πως γράφονται τα ποιήματα ή εν προκειμένω τα κείμενα, αλλά είναι ελάχιστα, οπότε γιατί να μη  συμπληρώσω τη βιβλιογραφία μέσα σε αυτό το κείμενο-αχταρμά, θέλω να σας πω ότι την ώρα που εγώ έγραφα το κείμενο αυτό, και τα φαντάσματα των καπεταναίων τελικά πήγαν αλλού για ποτό και δεν τα είδαμε, σκεφτόμουν ότι αυτό το κείμενο δεν πρέπει να ανέβει στο blog ή ότι ίσως θα έπρεπε να ρωτήσω δυο-τρία άτομα πριν το ανεβάσω για να με πουν τη γνώμη τους, πού να το στείλω; Στο F-Eri-Tales, στα αζήτητα του υπολογιστή ή στον Κάδο Ανακύκλωσης; Οπότε αν τελικά εσείς το διαβάζετε τώρα, δεν φταίω εγώ, αυτοί φταίνε. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, αν σε αυτούς άρεσε αυτό το κείμενο σημαίνει ότι πραγματικά είναι φίλοι, ότι δεν θέλουν να με στενοχωρήσουν ή ότι γράφω καλά τελικά ή και τα τρία ή κάποιος συνδυασμός τους οπότε το μόνο που έχω να πω είναι ότι τους ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!
Να περνάτε καλά, να αισιοδοξείτε και να χαμογελάτε! Και σας ευχαριστώ όλους που με διαβάζετε!!


Τσιακίρη Ειρήνη,
9/1/2014