Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Το ξαραχνιαστήρι παρακαλώ!

Φου, φου, φουουουου….. Τρίζει η πόρτα του blog, τα τζάμια στα παράθυρα έσπασαν και… τι είναι αυτό στη γωνία; Ιστοί; Αράχνες πιάσαμε εδώ μέσα, αν εμφανιστεί και καμιά νυχτερίδα δεν θα εντυπωσιαστώ… Μόνο ο Καζαντζίδης λείπει, να τραγουδήσει το ανάλογο άσμα…
Για να δούμε… Ξέχασα και να σας χαιρετάω και τι σας είχα πει και που είχαμε μείνει και τι εμεσολάβησε από τότε… Μμμ, όχι,το τι μεσολάβησε δεν το ξέχασα, ίσως και να ήταν η αιτία που μύρισε μούχλα το blog… Με το που έβλεπα λευκή σελίδα στο word, άγγιζα πληκτρολόγιο, έπιανα μολύβι στο χέρι μου και άνοιγα τετράδιο, συγκεκριμένα πράγματα έρχονταν στο μυαλό μου και δεν χρειαζόταν να τα γράψω, τουλάχιστον δεν γράφονταν σ’ αυτό το blog
Έτσι πιάσαμε τα μέσα τ’ Απρίλη και μετά από ένα δεκαήμερο στην ανεμοδαρμένη και παγωμένη Λεβεντογέννα και ένα κάρο άλλες, διαφορετικές και, ομολογουμένως υπέρ του δέοντος αισιόδοξες σκέψεις, τις οποίες παλεύουμε να συμμαζέψουμε λιγάκι, ορίστε, παρούσα & έτοιμη για ξαράχνιασμα!
Το «Πώς τη βλέπεις τη νέα κυβέρνηση;» δεν θα το υπεραναλύσω… Αλλά θαύματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη να σας θυμίσω πρώτον, και έχουμε κάνει τόση και τόση υπομονή χωρίς να φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα, λίγη ακόμα όταν νιώθουμε πως κάτι πάει να γίνει δεν θα μας βλάψει νομίζω…  Παραδέχομαι βέβαια και γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό το “stand by” στο οποίο βρισκόμαστε είναι άκρως εκνευριστικό και απείρως κουραστικό…
Σε άλλα νέα, αν δεν το διαβάσατε/ είδατε στα social media/ διαπιστώσατε κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο/ ποστάρατε/ ακούσατε/ σιχτιρίσατε την 395η αναφορά στον καιρό, καλοκαίριασε!!! Οκ, ας μην είμαι υπερβολική, ας πω απλά ότι ο ήλιος το πήρε απόφαση να μας κάνει τη χάρη και να εμφανιστεί γιατί λίγο ακόμα θα μεταμορφωνόμασταν όλοι σε Ομπρελοχέρηδες και, δεν ξέρω για σας αλλά, γιατί να θέλω να γίνω ταινία του Tim Burton;
Τώρα λοιπόν που έφτιαξε ο καιρός, θα έχουμε όλοι ένα λόγο λιγότερο να γκρινιάζχαχαχαχαχαχα!! Ναι καλά! Τον τελευταίο καιρό είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπορ… Βρέχει, χιονίζει, φυσάει, κάνει ζέστη, έχει κίνηση, δεν έχει κίνηση, αργήσαμε, φτάσαμε νωρίς, χάλασε το λεωφορείο, μας έπιασε το φανάρι, πού πάει έτσι αυτός, μπροστά του δεν βλέπει; περιμένετε κυρία μου να κατέβω από το αστικό, σήκω να κάτσω δε με βλέπεις γριά γυναίκα, καλέ τι σηκώθηκες, γριά είμαι; Και ο κατάλογος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων και μεταξύ μας τώρα, είμαι εγώ ο άνθρωπος να σας πω να κόψετε την γκρίνια;  Γκρινιάζω, γκρινιάζουμε, γκρινιάζετε, δεν αλλάζει και τίποτα με το να μένουμε σε αυτό  αλλά έχουμε και δίκιο κάποιες φορές… Άλλωστε… Πού πάτε κυρία μου να ανεβείτε στο αστικό πριν ακόμα κατέβουμε, πού θα πάτε δηλαδή, δεν σας κόβει ντιπ; (Δεν θα σας κατηγορήσω ποτέ για γκρίνια αν το πείτε αυτό, θα έρθω, θα σας σφίξω το χέρι και θα σας προτείνω να ανοίξουμε έναν ανάλογο σύλλογο διαμαρτυρίας-έστω μια ομάδα στο fb βρε παιδί μου!)
Κατά τ’ άλλα, αναμένεται ένα πολύ ενδιαφέρον καλοκαίρι στο τέλος του οποίου τίποτα δεν θα είναι όπως το ξέραμε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ας ελπίσουμε ότι θα είναι όλα καλύτερα από ότι τα φανταζόμαστε!!! Μας και σας εύχομαι τα καλύτερα, να χαμογελάτε πολύ, να γκρινιάζετε λίγο, να χαίρεστε τον ήλιο -αλλά και τη βροχή!- και θα τα πούμε σύντομα-υπόσχομαι και ελπίζω!


Τσιακίρη Ειρήνη
18/4/2015

Υ.Γ. Σαν χθες μας χαιρέτησαν το '11 ο Νίκος, το '12 ο Δημήτρης και για κάποιον λόγο, το τραγούδι αυτό μου θυμίζει και τους δύο...

Θεσσαλονίκη Σαββατόβραδο κι Απρίλης...