Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Σαλπάραμε ή Σαλτάραμε;

Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου 2014… Ναι, θα ‘θελα… Αλλά για ακόμα 46 λεπτά εξακολουθεί να είναι Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014. Και πολύ φοβάμαι ότι τα 46 αυτά λεπτά δεν θα περάσουν και πολύ γρήγορα. Πόσο μάλλον τα επόμενα 360 περίπου που υπολείπονται ως τον Πειραιά. Και τα άλλα 420 πάνω κάτω μέχρι να φτάσουμε επιτέλους και να μυρίσουμε φρέσκο, αγαπημένο, σαλονικιώτικο, καθαρό καυσαέριο… Ποιος έλεγε, να δείτε, ότι το καθαρό οξυγόνο της εξοχής του προκαλεί άσθμα… Αν θυμάμαι καλά, το είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού κι έχω αρχίσει και τον καταλαβαίνω απόλυτα!
Αυτό που πραγματικά είναι το πρόβλημα δεν είναι που οι ώρες είναι ατέλειωτες και δεν γεμίζουν με τίποτα. Γεμίζουν και παραγεμίζουν, αν πλησιάζει η εξεταστική τόσο επικίνδυνα… Το πρόβλημα είναι που το μυαλό μας γυρνάει αλλού γι’ αλλού, τα γράμματα των συγγραμμάτων σχηματίζουν άλλες λέξεις, μεταξύ των οποίων και τις «Κλείσε το βιβλίο τώρα!». Να ξέρετε πως αυτή τη στιγμή ρισκάρω να ακούσω και το κλασσικό «τώρα είναι η περίοδος να διαβάσεις και να μάθεις», «αυτή είναι η δουλειά σου, να διαβάζεις» και άλλα τέτοια ωραία συναφή και διασκεδαστικά. Τουλάχιστον αυτοί που τα λένε, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν τους παρεξηγώ και, μεταξύ μας, το διασκεδάζω κιόλας!
Να, πήγε κιόλας 11:30, σε λίγο θα βγουν τα φαντάσματα των καπεταναίων-άντε καλέ κι αγριεύομαι!-  κι εγώ που είχα σκοπό να διαβάσω για τη σχολή και όχι μόνο, κάθομαι εδώ και σας γράφω ότι με κατεβαίνει στο κεφάλι. Παρέα στο συγγραφικό αυτό μονόλογο της παράνοιας είναι η Λιλιπούπολη, που ηχεί στα αυτιά μου-τι  πρωτότυπο! Όσοι δεν το καταλάβατε ακόμα, την ακούω συνεχώς εδώ και τρεις μέρες και, εκτός από όλα τα άλλα, μου δημιουργεί  και μια επίσης διόλου πρωτότυπη απορία: Είναι δυνατόν, τραγούδια και εκπομπές που γράφτηκαν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια να έχουν πολιτικά και κοινωνικά, εννοούμενα και υπονοούμενα που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί χθες;
Έχετε καταλάβει πια ότι το πρώτο κείμενο της πρώτης δημοσίευσης της πρώτης εβδομάδας στο blog χαίρει άκρας πρωτοτυπίας!  Και δεν κατάλαβα καλέ, έχουμε υποχρέωση να είμεθα πρωτότυποι; Και απαντάτε εσείς ναι. Και πρωτότυποι και περήφανοι και ευτυχισμένοι που λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα και είμαστε και πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντάξει, παραδέχομαι ότι αυτό τουλάχιστον μας ταιριάζει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην Ελλάδα αν βγεις στο δρόμο και φωνάξεις «Πρόεδρε!» θα γυρίσουν περισσότεροι από ότι αν φωνάξεις «Γιώργο!». Ναι, είναι και μη πρωτότυπο, το ξέρω. Βασικά κάτι έχω πάθει, μαζέψτε με, θα πιάσει καμιά δασκάλα -όχι εγώ- το γραπτό μου και θα το γεμίσει κόκκινες γραμμές και από κάτω θα γράψει «Πρόσεχε τις επαναλήψεις» και είναι και πολύ αντιπαιδαγωγικό αυτό ξέρετε.
Ναι, έλεγα ότι γίναμε Πρόεδροι στην ΕΕ. Ξέρετε τι λέει ο σοφός λαός και ταιριάζει γάντι σε αυτή την περίπτωση, ε; Όλα τα ‘χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. Αυτό. Τώρα που η ανεργία έπεσε στο 0,001%, οι άστεγοι εξαφανίστηκαν, κανείς δεν πεινά, κανείς δεν κρυώνει, κανείς δεν στερείται την παροχή δωρεάν και δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης και τα ταμεία του κράτους ξεχειλίζουν, τώρα ναι, μπορούμε να απολαύσουμε όσα πετύχαμε, να αναπαυθούμε στις δάφνες μας και να στεφθούμε πρόεδροι.
Λοιπόν αυτοί στη Βουλή, για να λένε τόσα καλά πράγματα και να είναι τόσο χαρούμενοι και χαμογελαστοί, με βάζουν σε υποψίες ότι εμείς είμαστε λάθος, ότι εμείς φταίμε που δεν είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι. Ίσως πάλι και όχι. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια.  Ή πίνουν κάτι που δεν πίνουμε ή καπνίζουν κάτι που δεν καπνίζουμε. 
Για την περίπτωση που ανησυχούσατε, τώρα πια είναι Πέμπτη 9 Ιανουαρίου αλλά ξέρω ότι δεν σας νοιάζει γιατί έτσι κι αλλιώς το ξέρετε, το γράφει και ο υπολογιστής σας, κάτω δεξιά-ή το κινητό σας ή το tablet, δεν ξέρω που όμως ή και όχι.  Και επίσης, μια και, όπως μας είπε ένας καθηγητής μας, υπάρχουν κείμενα που λένε πως γράφονται τα ποιήματα ή εν προκειμένω τα κείμενα, αλλά είναι ελάχιστα, οπότε γιατί να μη  συμπληρώσω τη βιβλιογραφία μέσα σε αυτό το κείμενο-αχταρμά, θέλω να σας πω ότι την ώρα που εγώ έγραφα το κείμενο αυτό, και τα φαντάσματα των καπεταναίων τελικά πήγαν αλλού για ποτό και δεν τα είδαμε, σκεφτόμουν ότι αυτό το κείμενο δεν πρέπει να ανέβει στο blog ή ότι ίσως θα έπρεπε να ρωτήσω δυο-τρία άτομα πριν το ανεβάσω για να με πουν τη γνώμη τους, πού να το στείλω; Στο F-Eri-Tales, στα αζήτητα του υπολογιστή ή στον Κάδο Ανακύκλωσης; Οπότε αν τελικά εσείς το διαβάζετε τώρα, δεν φταίω εγώ, αυτοί φταίνε. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, αν σε αυτούς άρεσε αυτό το κείμενο σημαίνει ότι πραγματικά είναι φίλοι, ότι δεν θέλουν να με στενοχωρήσουν ή ότι γράφω καλά τελικά ή και τα τρία ή κάποιος συνδυασμός τους οπότε το μόνο που έχω να πω είναι ότι τους ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!
Να περνάτε καλά, να αισιοδοξείτε και να χαμογελάτε! Και σας ευχαριστώ όλους που με διαβάζετε!!


Τσιακίρη Ειρήνη,
9/1/2014