Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Σκέψεις Κυριακής....

«Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια» τραγουδά ο Μάλαμας και η αυτόματη απάντηση είναι συνήθως «εύκολο το ‘χεις;»
Κυριακάτικη διάθεση, χειμωνιάτικη καταχνιά, χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, συνθέτουν τοπίο μελαγχολίας και οδηγούν, ακόμα και τους εμάς, τους φαν του χειμώνα, στην αγκαλιά του παπλώματος, παρέα με μελαγχολικόρομαντικοκαταθλιπτικά τραγούδια / ταινίες/ βιβλία, ακόμα και όλα μαζί. Ή στους μουσκεμένους δρόμους της πόλης, όταν το σπίτι δε χωράει εμάς και τις σκέψεις μας, εκείνες τις μπερδεμένες «ποια είμαι; πού πάω; να περιμένω κι άλλο ή να πάψω να ελπίζω; έκλεισα το θερμοσίφωνο πριν βγω από το σπίτι;»
Και έτσι το μυαλό παίρνει στροφές και φεύγει προς μονοπάτια που τις καθημερινές είναι κλειστά, μιας και κανείς δεν έχει χρόνο να τα περπατήσει… Δημιουργεί ιστορίες, φτιάχνει σενάρια, αναρωτιέται…
Σκέφτεται εκείνους που έφυγαν, οριστικά, αμετάκλητα, ανεξήγητα, άδικα… Συμβαίνει κάτι και εκείνος ο άνθρωπος που θα το καταλάβαινε μόλις του το έλεγες, γιατί ήταν μέσα σε αυτό, γιατί ήταν κάτι που σας συνέδεε, δεν είναι πια εκεί και δε μπορείς να του το πεις, και αν του το πεις δε θα σε ακούσει, κι αν το ακούσει δε θα σου απαντήσει, κι αν σου απαντήσει, δε θα το ακούσεις κι αν το ακούσεις ή ονειρεύεσαι – που το ελπίζω – ή ετοιμάζεσαι για Δρομοκαΐτειο.
Γιατί, αναρωτιέσαι… Γιατί να μη με δει η γιαγιά να ανοίγω δικό μου σπίτι και να μένω μόνη; Γιατί να μην είναι εδώ ο Θανάσης να τον ρωτήσω για το νέο εθελοντικό ξεκίνημα; Γιατί να μην ζήσει ο Γιώργος την όμορφη ζωη του με τη Μαρία, να μη δει τον γιο του να μεγαλώνει; Γιατί να σκοτώνονται άνθρωποι εν ώρα εργασίας, στην άσφαλτο, σε βομβαρδισμούς, γιατί να πεθαίνουν παιδάκια; Γιατί να μην είναι όμορφος ο κόσμος μας και δίκαιη η κοινωνία μας;
Και άλλα, πιο απλά, πιο πεζά, πιο ρομαντικά, που ίσως μοιάζουν ανούσια μα είναι η ουσία… Το κεφάλι γεμίζει απορίες, που πολλές φορές φαντάζουν παιδικές, ελπίδες, όνειρα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά, γίνεται μύλος που τίποτα δεν αλέθει και όλα προσπαθεί να τα επεξεργαστεί…
Μια καλή κουβέντα, ένα «δε πειράζει που δε θα κατέβεις τα Χριστούγεννα κάτω, αφού θα είσαι με μας» από αγαπημένη φίλη, από κοντινούς σου ανθρώπους, μια βλακεία που θα σε κάνει να γελάσεις, μια εμφανισιακή αλλαγή, νέα ενδιαφέροντα, για μια δράση που κάνει την κοινωνία, αν όχι πιο δίκαιη, σίγουρα πιο ανθρώπινη (προσεχώς, περισσότερα), για μια δημιουργική απασχόληση, για μια νέα προσπάθεια, είναι εκείνα που τελικά ανάβουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια μέσα σου και ξαναφέρνουν το χαμόγελο και την αγαπάς και τη μελαγχολική διάθεση της εποχής, γιατί μέσα της έχει και μια αλλιώτικη, ιδιαίτερη διάσταση που δε μπορείς να προσδιορίσεις μα τη θες…

Χριστούγεννα έρχονται, κι αν φαίνονται λίγο στραβά, κι αν κάτι λείπει, λίγη αισιοδοξία, μπόλικη ανθρωπιά και καλή διάθεση, είναι συνήθως συνταγή που πετυχαίνει…

Ειρήνη Τσιακίρη
04/12/2016




πηγή εικόνας: google 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου