Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Σάρωθρον είσαι...

Η βαλίτσα στη γωνία, η λίστα στο γραφείο… Είναι παράξενη η αίσθηση του να ετοιμάζεσαι για ταξίδι, μακρινό ή κοντινό, πολυήμερο ή όχι, να προσπαθείς να σκεφτείς τι θα πάρεις, τι θα αφήσεις, τι χρειάζεσαι στ’ αλήθεια και τι το κουβαλάς για συναισθηματικούς λόγους… Και ενώ το βλέμμα περιπλανιόταν στο δωμάτιο,  έπεσε στο καινούριο cd, σε εκείνο που σε τυλίγει στον τίτλο του και σε στέλνει σε άλλες εποχές, εκείνες του… βινυλίου. Και ήταν τότε που έφθασε και η έμπνευση, φουριόζα και ορεξάτη. Έχουμε μέρες για πακετάρισμα, είπε το μυαλό, βάλε το cd να ακούγεται και πιάσε μολύβι, χαρτί, πληκτρολόγιο, κάτι.
Δεν είναι σπάνιο να με επισκέπτεται η έμπνευση κρυμμένη πίσω από αγαπημένα τραγούδια, αντιθέτως θα έλεγα. Είναι που τα τραγούδια, αν και μια σταλιά, είναι οι γλώσσες τους ροδάνι, που λέει και ο Μίλτος. Που έχουν αυτή τη δύναμη οι στίχοι να σε βάζουν σε μια χρονομηχανή και να σε πηγαίνουν από πίσω έως μπρος… «Είναι μερικά τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ότι σου λείπουν άτομα που δεν έχεις καν γνωρίσει» έγραψε κάποιος στο twitter. Ή που έχεις σχεδόν γνωρίσει, ή που θα ‘θελες να γνωρίσεις, συμπληρώνω εγώ.
«Σαν σε παλιό βινύλιο» λοιπόν το δώρο του Σάρωθρον που γιόρτασε τα έκτα του γενέθλια και μας χάρισε σε πακέτο ένα δείγμα όσων ακούστηκαν το ’15 στο μαγαζί που χρίστηκε αυτό της καρδιάς μου ένα χειμωνιάτικο βράδυ, μετά το αφιέρωμα στον Πασχαλίδη και τις δύο κερδισμένες προσκλήσεις, όταν συνειδητοποίησα ότι τα ίδια τραγούδια θα άκουγα αν είχα μείνει σπίτι και έκτοτε επαληθεύθηκε η κρίση μου ουκ ολίγες φορές και νιώθω σαν να πηγαίνω χρόνια…
Κάπως έτσι, με το βινύλ…ε, το cd εννοώ, ως μουσική υπόκρουση και χαζεύοντας φωτογραφίες της Κρήτης, δεν κατάφερα  να αποφασίσω, είναι τελικά τόσο «κακό» να παραδεχθώ ότι κρύβω και μια Κρητικιά μέσα μου; Ή θα μειώσει αυτό την αγάπη μου για την Θεσσαλονίκη και την λαχτάρα να γυρίσω πάλι πίσω σε αυτήν και σε ότι αυτή συμβολίζει για μένα;
Αν η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που λατρεύω να ζω και να γυρίζω κάθε γωνιά της παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, στην Κρήτη έζησα όλα αυτά που με έκαναν κάτι από αυτό που είμαι, εκεί είναι το πατρικό μου, οι γονείς μου και τα μέρη των παιδικών αναμνήσεων από διακοπές, εκδρομές, βόλτες, γιορτές και καθημερινές.
Φιλοσοφημένες σκέψεις, βαριές μα και αισιόδοξες, γιατί τι πιο ελπιδοφόρο από το να ξες ότι έχεις πάντα ένα μέρος να γυρίζεις και δυο πατρίδες με ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, γεμάτες με στιγμές, αναμνήσεις και όνειρα;  
Φτάνει για απόψε με την νοσταλγία, ως κι οι θάλασσες θα πλημμυρίσουν, αυτές που χωρίζουν τα αγαπημένα αυτά μέρη, διακοπές έρχονται..
Και κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κλείσει η φετινή χρονιά πέρα από μια επίσκεψη στο Σάρωθρον λίγα εικοσιτετράωρα πριν την έναρξη αυτών, για να δώσουμε ξανά ραντεβού εκεί με την επιστροφή…

Τσιακίρη Ειρήνη
30/07/2016


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου