Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Το καλοκαίρι έφθασε...

Και κάπως έτσι, αργοπορημένο, καταιδρωμένο και αναμαλλιασμένο, έφτασε κι αυτό το καλοκαίρι… Ένα παράξενο καλοκαίρι, το πρώτο πραγματικά εργάσιμο και ρουτινιασμένο, το καλοκαίρι που συμπλήρωσε το λήμμα και τη σημασία της λέξης «άδεια» στο προσωπικό μου λεξικό αλλά μου πήρε την έμπνευση και την έκρυψε κάπου ανάμεσα στις κούτες της μετακόμισης και τους φακέλους στο γραφείο.
Όχι, του είπα, δε θα στην κάνω τη χάρη, εγώ θα την βρω, είναι δική μου, τη χρειάζομαι, είναι εκείνη που πάντα με βοηθά να βάλω σε σειρά το κουβάρι του μυαλού μου, μετατρέποντας το σε λέξεις. Και προσπάθησα μα δεν ξέρω αν ήρθε, θα φανεί.
Τι παράξενη εποχή το καλοκαίρι… Κρύβει μέσα του τόσους λόγους να το λατρεύεις και άλλους τόσους να το μισείς θανάσιμα… Και αν δοκιμάσεις να τους μετρήσεις, η ίδια η ζυγαριά θα κατεβάσει το γυαλί ηλίου και θα σε κοιτάξει σαν να κατέβηκες από τον Άρη ή ίσως σαν να σηκώθηκες από τη χειμερία νάρκη φορώντας παλτό στα τέλη του Ιούλη…
Και με το δίκιο της η καημένη αφού στο κάτω κάτω με ποιο δικαίωμα της ζητάς να πάρει απόφαση όταν απολαμβάνει την άδεια της πίνοντας παγωμένο καφέ σε μια καθαρή παραλία όπου οι λουόμενοι στις διπλανές ξαπλώστρες κάνουν δαιμονισμένη φασαρία και τα κουνούπια αγνοούν επιδεικτικά κάθε φυσικό ή χημικό τρικ που χρησιμοποιείς για να τα απομακρύνεις την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα βάφοντας με μοναδικά χρώματα τον ουρανό; Ή την ώρα που απολαμβάνει τα ουζάκια της με την υπόλοιπη παρέας στο ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, απομακρύνοντας τη σκέψη της νούμερου που θα γράφει το χαρτάκι στο τέλος της βραδιάς; Ή ακόμα και την ώρα που βολτάρει στην παραλία της άδειας πια πόλης, αγκαζέ με τον καινούριο της «πρίγκιπα» και κρατώντας στο χέρι ένα χωνάκι παγωτό;
Ίσως κάθε στιγμή, κάθε γεγονός αυτού του καλοκαιριού να θέλει κάτι να μας πει… Ας πούμε, το να εκτιμάμε αυτό που έχουμε κάθε φορά, και ας το θεωρούσαμε δεδομένο ως τώρα. Μετά από περίπου είκοσι δύο ξένοιαστα καλοκαίρια, ήρθε το εικοστό τρίτο, οπότε και το τελευταίο σχολικό κουδούνι του σχολικού έτους δε σήμανε την έναρξη των διακοπών αλλά ίσως το πιο κουραστικό κομμάτι μιας σεζόν, αφού ήταν επιβαρυμένο με κούραση, άγχος, εκκρεμότητες, πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα, γραφειοκρατία, γκρίνια, ζέστη και ανάγκη ξεκούρασης.
Είχε κι άλλα βέβαια, είχε θάλασσες, βόλτες, πάρτυ, θερινά σινεμαδάκια, καλές μουσικές, ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες γνωριμίες και μια γλυκιά αναμονή για τις διακοπές…
Επομένως, το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ και η διάθεση έτοιμη για επιστροφή στο πατρικό, βόλτες στην πλατεία, μπάνια στις υπέροχες παραλίες, ψαράκια στη σχάρα τα μεσημέρια, ρακές και τραπεζώματα και μπιρίμπες στην αυλή, συναντήσεις με εκείνους τους παλιούς συμμαθητές που θέλουν ακόμα να σε δουν… Και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι, ήδη από τις πρώτες μέρες, θα εμφανιστεί εκείνη η γλυκιά νοσταλγία για την αγαπημένη Σαλονίκη και όλα όσα και όσους έμειναν πίσω μαζί με την ελπίδα ότι η νέα χρονιά θα φέρει τα καλύτερα…

Καλό Καλοκαίρι & Καλή Αντάμωση!

Τσιακίρη Ειρήνη
29/07/2016 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου