Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

    Λοιπόν, επιστρέψαμε στη βάση μας! Δεν είναι περίεργο το συναίσθημα της επιστροφής; Κατ’ αρχάς κοιτάς γύρω γύρω την πόλη με την ελπίδα ότι κάτι θα έχει αλλάξει. Αν δεν έχει αλλάξει σκέφτεσαι: «Μα καλά, δυο μήνες μετά, όλα ίδια είναι;» Αν όντως κάτι έχει αλλάξει λες: «Καλά, δυο μήνες έλειψα, πότε άλλαξαν όλα αυτά;» Μετά πας σπίτι και ανοίγεις όλα τα ντουλάπια με την ελπίδα να έχει γίνει κάτι μαγικό και να είναι τακτοποιημένα αν εσύ τα άφησες όπως να ΄ναι και γεμάτα αν εσύ τα άφησες άδεια. Κάποια στιγμή, όταν πια αδειάσεις τις βαλίτσες και όλα μπουν στη θέση τους, καταλαβαίνεις ότι διακοπές τέλος! Αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι άλλαξες  έτος στο Πανεπιστήμιο, ότι δεν είσαι πια πρωτοετής, ότι έχεις να δώσεις το πιο δύσκολο μάθημα του έτους και καλά θα κάνεις να συγκεντρωθείς για τρεις μέρες να το διαβάσεις και να το περάσεις. Μετά έχεις μπροστά σου μια ακόμα υπέροχη φοιτητική χρονιά!

        Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, το ακαδημαϊκό έτος θα είναι ιδιαίτερα… θυελλώδες! Απεργίες των πανεπιστημιακών, κάτι φήμες-ελπίζω μόνο φήμες- για διακοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων από το εαρινό εξάμηνο δεν είναι και οι καλύτεροι οιωνοί. Αλλά όπως θα έχετε καταλάβει εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά-όταν δεν θα πάνε, εδώ θα είμαστε πάλι να τα λέμε!
        Το φετινό στοίχημα με τον εαυτό μου είναι διπλό. Πρώτον, θα μάθω να οδηγώ. Και δεύτερον, θα τελειώσω-ή έστω θα προχωρήσω αρκετά-αυτό που γράφω-μακάρι να βγει ένα καλό έργο- αλλά παράλληλα θα είμαι εδώ για να σχολιάζω την καθημερινότητα μας!
        Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν εδώ την πρώτη χρονιά λειτουργίας του blog μου, για την παρουσία σας και τα καλά σας λόγια! Σας περιμένω και φέτος και θέλω να διαβάζω και τα σχόλια σας για κάθε ανάρτηση -θετικά, επιβεβαιωτικά, συμπληρωματικά και φυσικά και αρνητικά!
       

Καλό Χειμώνα να έχουμε!!!

Τσιακίρη Ειρήνη

6-9-2012