Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Ανάγκη για μια κοινωνία προσφοράς και αγάπης

         Την δύσκολη περίοδο που περνάμε, αν κάτι μετράει πραγματικά να κινδυνεύουμε να το ξεχάσουμε είναι η πραγματική προσφορά μας, η ανιδιοτελής  προσφορά μας στην κοινωνία, όχι απαραίτητα υλικών πραγμάτων αλλά κυρίως ανθρωπιάς, αγάπης, ενδιαφέροντος. Μια τέτοια κοινωνία μας χρειάζεται, δεμένη, αγαπημένη, ενωμένη. Δεν είναι μεγάλα λόγια, δεν είναι καν λόγια που αφορούν άλλους. Είναι μικρά πράγματα που σίγουρα όλοι μπορούμε να κάνουμε. Και αν όλοι κάνουμε έστω κάτι μικρό, θα δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο.  
          Αν σταματήσουμε ο καθένας να αγωνιζόμαστε μόνο όταν απειλούνται τα προσωπικά μας συμφέροντα, να απεργούμε μόνο όταν θίγονται τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα, και αγωνιστούμε και για τα δικαιώματα των άλλων, όχι επειδή σκεφτόμαστε ότι έρχεται η σειρά μας αλλά γιατί νοιαζόμαστε για τους άλλους, για τα δικαιώματα εκείνων, για την ζωή εκείνων, τότε μπορεί και να πετύχουμε.
          Να αγαπάμε τους γύρω μας. Να τους σκεφτόμαστε, να προσφέρουμε, να κάνουμε πράγματα για αυτούς επειδή τους αγαπάμε όχι επειδή περιμένουμε ανταλλάγματα. Να το κάνουμε γιατί έτσι η καρδιά μας γεμίζει χαρά, αγαλλίαση. Και να δεχόμαστε την προσφορά των άλλων, χαρούμενοι, όχι θυμωμένοι γιατί πρέπει να ανταποδώσουμε. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να ανταποδώσουμε. Απλά υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν πράγματα μόνο γιατί θέλουν να δώσουν, χωρίς να περιμένουν τίποτα.
          Άνθρωπος που προσφέρει μέσα από την καρδιά του είναι δάσκαλος. Με το να προσφέρει ο ίδιος ανιδιοτελώς την αγάπη του, την καρδιά του, τα συναισθήματα του στους άλλους, να τους νοιάζεται, να είναι αλληλέγγυος, διδάσκει και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Και σίγουρα χρειαζόμαστε όλοι μια αλληλέγγυα κοινωνία, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο.
          Στις δύσκολες μέρες που περνάμε πρέπει να είμαστε πραγματικά αλληλέγγυοι, να  νοιαζόμαστε για τους γύρω μας. Το να λέμε «Α, τι ωραία που περνάω εγώ που είμαι βολεμένος, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους άρα φροντίζω να περνάω εγώ καλά» είναι η εύκολη λύση, δεν ταιριάζει όμως  με την φύση μας, δεν είναι διόλου ανθρώπινο. Είναι αλλοτριωμένη συμπεριφορά, ατομικιστική και απάνθρωπη σκέψη.
          Υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν μειωθούν οι μισθοί τους, οι απολαβές τους δεν θα εξαθλιωθούν, πάντα θα ζουν καλύτερα από τους άλλους. Και πολλοί από αυτούς θα μένουν στα σπίτια τους, στις δερμάτινες πολυθρόνες τους, μπροστά από τα αναμμένα τζάκια τους, με τα ακριβά ποτά στο χέρι και θα αναλογίζονται τι ωραία που είναι η ζωή. Δεν είναι ωραία για όλους η ζωή. Άνθρωποι μένουν κάθε μέρα άνεργοι, άστεγοι, νηστικοί και άλλοι έχουν διαμερίσματα και διαμερίσματα κλειστά, άδεια. Γιατί; Τι θα τα κάνουν; Θα τα πάρουν μαζί τους; Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να προσφέρουν, να δώσουν στέγη, φαγητό, ζεστασιά;
          Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Πολλοί από μας θα σβήσουμε από την οθόνη του μυαλού όλα τα προβλήματα των άλλων και θα απολαύσουμε τις γιορτές σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους στη σκέψη όσων δεν μπορούν να γιορτάσουν, γιατί θα σκέφτονται τα άδεια πιάτα και τους απλήρωτους λογαριασμούς, με την τόσο εύκολη σκέψη του «δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ξέρω ότι ζούμε σε καιρούς που σκεφτόμαστε την επιβίωση μας, που ζοριζόμαστε οι ίδιοι να τα βγάλουμε πέρα,  ίσως κάποιοι από μας θέλουμε να βοηθήσουμε μα δεν μπορούμε και στενοχωριόμαστε γι’ αυτό. Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα υλικό, ας προσφέρουμε τη σκέψη μας, ας μην σταματήσουμε να νοιαζόμαστε, ας μην τους ξεχάσουμε μέσα στις γιορτές, ας χαρίσουμε τα συναισθήματα μας. Είναι κάτι και αυτό.
         
Υ.Γ. Είχα ένα υπέροχο απόγευμα χθες παρακολουθώντας για άλλη μια φορά έναν αγαπημένο μου καθηγητή, σε ένα μάθημα που ήδη έχω περάσει πέρυσι μα δεν έχει καμιά σημασία. Τα λόγια του με γέμισαν όμορφες, σοβαρές και ειλικρινείς σκέψεις. Το κείμενο μου βασίζεται στα δικά του λόγια.

Τσιακίρη Ειρήνη
22/11/2012

1 σχόλιο:

  1. υπέροχο κείμενο :) μακάρι να αυτά τα Χριστούγεννα να γεννηθεί η ελπίδα μέσα από την προσφορά!Για ενα ν είσαι σίγουρη ο καθηγητής σου θα είναι περήφανος για τις φοιτήτριες του π ακολουθούν αυτή την στάση ζωής αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι ίδιες πρέπει να είναι περήφανες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή