Λευκά Γενέθλια...!

10/01/1993 2017

3μιση το μεσημέρι

Σάρωθρον

Θυμάμαι, στα παλιά χρόνια, κάποια γενέθλια λευκά…

θα λέω κάποτε, διηγούμενη τα φετινά, διόλου συνηθισμένα και σίγουρα αλησμόνητα γενέθλια…  

Και κάπως έτσι κατέφθασε το χιόνι στην πόλη μας μια παγωμένη Τρίτη, την πιο ιδιαίτερη, προσωπικά, μέρα του χειμώνα.

«Ωραία μέρα σου έκανε» είπε κάποιος, «το καλύτερο δώρο στο έφερε σήμερα ο καιρός» κάποιος άλλος και η αλήθεια είναι ότι το λευκό πέπλο που σκέπασε την πόλη μας, ντύνοντας την κυριολεκτικά νυφούλα, έδωσε άλλο χρώμα στη σημερινή μέρα. Χρώμα λευκό, χρώμα αισιόδοξο, ελπιδοφόρο, χρώμα πολλά υποσχόμενο… Σαν να απλώθηκε λευκό χαρτί, σαν να γύρισε λευκή σελίδα, έτοιμη να γεμίσει νέα όνειρα, νέα σχέδια, νέες αποφάσεις…

Έχει την τάση το χιόνι να καλύπτει τα προβλήματα και να δημιουργεί αίσθηση λήθης… Ξεχνάμε τους παγωμένους σωλήνες, την τιμή του πετρελαίου, τα παγωμένα καλοριφέρ, τους ολισθηρούς δρόμους και σιγοτραγουδάμε, απαθανατίζουμε φωτογραφίζοντας, η ανθρωπιά μας βγαίνει από την κρυψώνα της, χαμογελάμε…γιατί…γιατί χιονίζει!

Δεν λύνονται τα προβλήματα επειδή τα σκεπάζει το χιόνι, δεν διαλύονται οι προβληματισμοί επειδή έρχονται τα γενέθλια…

Όταν το χιόνι λιώσει, οι δρόμοι θα γλιστράνε περισσότερο, οι τιμές θα είναι ακόμα στα ύψη, οι φόροι θα τρέχουν και άνθρωποι θα προσπαθούν ακόμα να επιβιώσουν σε αντίσκηνα και πεζοδρόμια...

 Όταν τα κεράκια σβήσουν, οι άνθρωποι που δεν είναι πια κοντά μας, θα εξακολουθούν να μην είναι, οι άνθρωποι που ζουν στην άλλη άκρη της χώρας, θα εξακολουθούν να ζουν εκεί, όσοι περιμένουμε να εμφανιστούν, δε θα εμφανιστούν σήμερα αυτομάτως και τα εσωτερικά ζόρια δε θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας.

Ωστόσο, ίσως τα γενέθλια είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι… ο καιρός περνάει, ότι το τώρα είναι τώρα, ότι οι στιγμές περνάνε ανεπιστρεπτί και ότι όσα αξίζουμε θα έρθουν αλλά πρέπει και να τα διεκδικήσουμε…Ότι μπορεί οι λύσεις να μην έρχονται ως δια μαγείας ωστόσο δίπλα μας έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν και πιστεύουν σε εμάς…Ότι μπορεί να φτιάξει τη διάθεση μας ένα λευκό χαρτί, ένα μολύβι, μια ιδέα, ένα ποτήρι κρασί, ένας καφές στο μαγαζί που χρίσθηκε στέκι της χρονιάς, ένα αγαπημένο τραγούδι, μια ξεχωριστή ευχή, μια καλή κουβέντα, μια σωστή συμβουλή, ένα τηλεφώνημα…

Και ότι στο κάτω κάτω, αν δεν είμαι αισιόδοξη, ανυπόμονη και γεμάτη όνειρα, ελπίδες και προσδοκίες την ημέρα των 24^ων γενεθλίων μου, τότε πότε; 

Ειρήνη Τσιακίρη

10/01/2017

                                                   A' Προβλήτα, Λιμάνι Θεσσαλονίκης,10/01/2017

Του '16 τα αγαπημένα...!

Ήταν η κολλητή  μου εκείνη που με προσκάλεσε, μέσα από το blog της http://nanouka93.blogspot.gr/, να θυμηθώ τα αγαπημένα… διάφορα της χρονιάς  που πέρασε… Και είναι ίσως ένας καλός τρόπος για να θυμάμαι – και να θυμόμαστε όλοι – ότι κάθε χρονιά, όσο δύσκολη και αν είναι, πάντα κάτι καλό θα αφήνει… Ιδού λοιπόν τα αγαπημένα του ’16 με την ευχή να παραμείνουν εκεί το ’17 και να μεγαλώσει η παρέα τους…

v  Αγαπημένη Ταινία για το 2016: Τα μυαλά που κουβαλάς

v  Αγαπημένο Τραγούδι για το 2016: Πώς απαντάς μόνο ένα σε αυτό; «Ο Τρελός», Μίλτος Πασχαλίδης & «Ως κι Οι Θάλασσες», Ελεωνόρα Ζουγανέλη

v  Αγαπημένο Γλυκό για το 2016: Macarons, σε όλα τα χρώματα

v  Αγαπημένο Φαγητό για το 2016: Τηγανιά κοτόπουλο με ρύζι

v  Αγαπημένο  Junk Food για το 2016: Αλμυρή κρέπα με κασέρι, κοτόπουλο, καλαμπόκι και sos κηπουρού

v  Αγαπημένο Ποτό για το 2016: Κόκκινο κρασί

v  Αγαπημένο Ρόφημα για το 2016: Τσάι γιασεμί

v  Αγαπημένο Στέκι για το 2016: Σάρωθρον (είσαι!)

v  Αγαπημένη Διαδρομή για το 2016: Κάστρα – οπουδήποτε με τα πόδια

v  Αγαπημένο Τοπίο για το 2016: Η συννεφιασμένη Νέα Παραλία

v  Αγαπημένο Ρούχο για το 2016: Γαλάζιο φορεματάκι

v  Αγαπημένο Βιβλίο για το 2016: Κι άλλη δύσκολη ερώτηση… Το μικρό παριζιάνικο βιβλιοπωλείο, Nina George

v  Αγαπημένο Δώρο για το 2016: Κυπαρισσί φόρεμα

v  Αγαπημένη Εκδρομή\Ταξίδι για το 2016: Αθήνα, 28^η Οκτωβρίου

v  Αγαπημένο Gagdet για το 2016: Mp3, 10 χρόνια έκλεισε!

v  Αγαπημένη Εφαρμογή για το 2016: Pinterest

v  Αγαπημένη Επαφή στο Κινητό για το 2016: Θεανώ

v  Αγαπημένη Επαφή στο Facebook για το 2016: Εδώ θα πω απλώς…ονόματα δε λέμε…

v  Αγαπημένη Επαφή στο Instagram για το 2016: gvagiatas

v  Αγαπημένη συνήθεια για το 2016: Πρωινό στο Little Big House

v  Αγαπημένη Στιγμή Χαράς για το 2016: 3o Taratsa Film Festival… δεν είναι μια στιγμή αλλά και τι πειράζει;

v  Αγαπημένη Σκέψη\Επιθυμία για το 2016: «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι»

Αυτά είναι τα δικά μου αγαπημένα, αυτά τουλάχιστον που μπόρεσα να ξεχωρίσω… Και στο σημείο αυτό, θα προσκαλέσω να μας πει τα δικά της αγαπημένα, την Ευαγγελία από το http://www.kathe-mera-mama.gr/ !

Καλή Χρονιά, με όμορφες στιγμές και πολλά χαμόγελα!!

Ειρήνη Τσιακίρη

02/01/2017

It’s the most wonderful time of the year…

Μια εποχή με στολισμένες πλατείες, φωτισμένους δρόμους, γιορτινά τραπέζια, ευχές, χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές… Μια περίοδος εορταστική, εκεί στο τέλος της χρονιάς, ευκαιρία χαλάρωσης, ξεκούρασης (τουλάχιστον όταν δεν πέφτουν οι αργίες εντός Σαββατοκύριακου αλλά εν πάση περιπτώσει), ανασκόπησης, μεγάλων αποφάσεων και κλισέ κειμένων…

Και τι ανασκόπηση να κάνεις σε ένα έτος που επιβεβαίωσε και με το παραπάνω την προκατάληψη περί γρουσούζικων δίσεκτων χρόνων ; Τι να πεις για μια χρονιά που πήρε σβάρνα πράγματα και δεδομένα, που φεύγει παίρνοντας ανθρώπους δικούς μας και όχι, μα σίγουρα αφήνοντας μια γεύση που γλυκόπικρη δε τη λες, μιας και η γλύκα της χάνεται κάπου στην πίκρα της και ελάχιστα την νιώθεις;  Να μιλήσεις για ανθρώπους που αποφάσισαν ότι δεν σε θέλουν πια στη ζωή τους και σε έβγαλαν από αυτήν με τρόπο που καθόλου δεν άρμοζε στα όσα είχατε περάσει; Για εκείνους που, αν και αργά το κατάλαβες, έβγαλες από τη ζωή σου γιατί και πολύ παραπάνω τους κράτησες; Για εκείνους που «έφυγαν» στα καλά καθούμενα και εσύ νομίζεις πώς είναι ακόμα εδώ και δε χωράει το μυαλό ότι δεν είναι;

Ή μήπως για εκείνους που θαλασσοπνίγονται αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο με αμφίβολο αποτέλεσμα, αν τελικά καταφέρουν να πατήσουν στεριά; Για όσους μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία κάπου αλλού, γιατί βαρέθηκαν να περιμένουν δυο χρόνια τώρα μια ελπίδα που φαίνεται να έχασε το δρόμο; Για έναν κόσμο που δείχνει να ξεχνάει την ιστορία του και κάνει λες προσπάθειες να επαναλάβει τα πλέον δυσάρεστα κομμάτια της;

Και αν ήρθαν οι φετινές γιορτές και στα 23 νιώθεις ότι δεν είναι ίδια τα Χριστούγεννα αν δεν είσαι παιδί, κάνεις κάτι λάθος; Κι αν δεν θες να βγεις και να γλεντήσεις και να ξεφαντώσεις αλλά να περάσεις λίγο χρόνο με αγαπημένους συγγενείς – μιας και η οικογένεια είναι χιλιόμετρα μακριά – να διαβάσεις, να δεις εορταστικά επεισόδια παλιών ελληνικών σειρών – εκείνα που όλοι τραγουδάνε παρέα με την Δέσποινα Βανδή 20 χρόνια νεότερη και  εύχονται «Ευτυχισμένο το 1994» και τόσο αστείο ακούγεται σήμερα – και να κοιμηθείς, πάει κάτι στραβά με την περίπτωση σου; Και αν τα λαμπάκια δεν μοιάζουν τόσο φωτεινά και τα στολίδια όχι τόσο λαμπερά και τα τραγούδια φαντάζουν κάπως μελαγχολικά και κάτι σαν να λείπει, φταις εσύ;

Όμως έχει και αυτή, η… blue πλευρά των εορτών και των ανασκοπήσεων, τα θετικά της… Ίσως γιατί καταλαβαίνεις ποια πράγματα έχουν όντως σημασία και ποιοι άνθρωποι όντως αξίζουν να είναι στη ζωή σου – ξέρουν πολλοί καλά ποιοι είναι και τους ευχαριστώ… Ίσως και γιατί, μέσα από αυτήν την διάθεση, έρχεται η «επιφοίτηση» και ξες τι να ευχηθείς…

Απεριόριστη Υγεία, μπόλικη Αγάπη, πολλή Ευτυχία, κάμποσα Γέλια, περισσότερα Χαμόγελα, λίγη Τύχη, την απαραίτητη Υπομονή, το χρειαζούμενο Θράσος, οπωσδήποτε Ελπίδα και Αισιοδοξία και εκείνους τους ξεχωριστούς Ανθρώπους που αξίζουν και θέλουμε στη ζωή μας… Κανένα «κάτι» να μη μας λείπει και τα καλύτερα έρχονται!

Καλές Γιορτές σε εσάς και τις οικογένειες σας και ένα Ευτυχισμένο 2017!!

Ειρήνη Τσιακίρη

25/12/2016

Σκέψεις Κυριακής....

«Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια» τραγουδά ο Μάλαμας και η αυτόματη απάντηση είναι συνήθως «εύκολο το ‘χεις;»

Κυριακάτικη διάθεση, χειμωνιάτικη καταχνιά, χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, συνθέτουν τοπίο μελαγχολίας και οδηγούν, ακόμα και τους εμάς, τους φαν του χειμώνα, στην αγκαλιά του παπλώματος, παρέα με μελαγχολικόρομαντικοκαταθλιπτικά τραγούδια / ταινίες/ βιβλία, ακόμα και όλα μαζί. Ή στους μουσκεμένους δρόμους της πόλης, όταν το σπίτι δε χωράει εμάς και τις σκέψεις μας, εκείνες τις μπερδεμένες «ποια είμαι; πού πάω; να περιμένω κι άλλο ή να πάψω να ελπίζω; έκλεισα το θερμοσίφωνο πριν βγω από το σπίτι;»

Και έτσι το μυαλό παίρνει στροφές και φεύγει προς μονοπάτια που τις καθημερινές είναι κλειστά, μιας και κανείς δεν έχει χρόνο να τα περπατήσει… Δημιουργεί ιστορίες, φτιάχνει σενάρια, αναρωτιέται…

Σκέφτεται εκείνους που έφυγαν, οριστικά, αμετάκλητα, ανεξήγητα, άδικα… Συμβαίνει κάτι και εκείνος ο άνθρωπος που θα το καταλάβαινε μόλις του το έλεγες, γιατί ήταν μέσα σε αυτό, γιατί ήταν κάτι που σας συνέδεε, δεν είναι πια εκεί και δε μπορείς να του το πεις, και αν του το πεις δε θα σε ακούσει, κι αν το ακούσει δε θα σου απαντήσει, κι αν σου απαντήσει, δε θα το ακούσεις κι αν το ακούσεις ή ονειρεύεσαι – που το ελπίζω – ή ετοιμάζεσαι για Δρομοκαΐτειο.

Γιατί, αναρωτιέσαι… Γιατί να μη με δει η γιαγιά να ανοίγω δικό μου σπίτι και να μένω μόνη; Γιατί να μην είναι εδώ ο Θανάσης να τον ρωτήσω για το νέο εθελοντικό ξεκίνημα; Γιατί να μην ζήσει ο Γιώργος την όμορφη ζωη του με τη Μαρία, να μη δει τον γιο του να μεγαλώνει; Γιατί να σκοτώνονται άνθρωποι εν ώρα εργασίας, στην άσφαλτο, σε βομβαρδισμούς, γιατί να πεθαίνουν παιδάκια; Γιατί να μην είναι όμορφος ο κόσμος μας και δίκαιη η κοινωνία μας;

Και άλλα, πιο απλά, πιο πεζά, πιο ρομαντικά, που ίσως μοιάζουν ανούσια μα είναι η ουσία… Το κεφάλι γεμίζει απορίες, που πολλές φορές φαντάζουν παιδικές, ελπίδες, όνειρα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά, γίνεται μύλος που τίποτα δεν αλέθει και όλα προσπαθεί να τα επεξεργαστεί…

Μια καλή κουβέντα, ένα «δε πειράζει που δε θα κατέβεις τα Χριστούγεννα κάτω, αφού θα είσαι με μας» από αγαπημένη φίλη, από κοντινούς σου ανθρώπους, μια βλακεία που θα σε κάνει να γελάσεις, μια εμφανισιακή αλλαγή, νέα ενδιαφέροντα, για μια δράση που κάνει την κοινωνία, αν όχι πιο δίκαιη, σίγουρα πιο ανθρώπινη (προσεχώς, περισσότερα), για μια δημιουργική απασχόληση, για μια νέα προσπάθεια, είναι εκείνα που τελικά ανάβουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια μέσα σου και ξαναφέρνουν το χαμόγελο και την αγαπάς και τη μελαγχολική διάθεση της εποχής, γιατί μέσα της έχει και μια αλλιώτικη, ιδιαίτερη διάσταση που δε μπορείς να προσδιορίσεις μα τη θες…

Χριστούγεννα έρχονται, κι αν φαίνονται λίγο στραβά, κι αν κάτι λείπει, λίγη αισιοδοξία, μπόλικη ανθρωπιά και καλή διάθεση, είναι συνήθως συνταγή που πετυχαίνει…

Ειρήνη Τσιακίρη

04/12/2016

πηγή εικόνας: google 

Θεσσαλονίκη είσαι μια…. – Οpen House Thessaloniki 2016

«Για ένα Σαββατοκύριακο η πόλη μετατρέπεται σε μουσείο με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια…»

Πόσες φορές είπα άραγε τη φράση αυτή μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αυτό που μας πέρασε… Είναι εκείνη που συνοψίζει σε λίγες μόνο λέξεις τον ορισμό του Open House, μαζί με την άλλη που λέει ότι το OH είναι «ένας θεσμός που ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 με σκοπό την ανάδειξη και προώθηση της αρχιτεκτονικής»

5^ο Open House Thessaloniki 2016 λοιπόν , με άλλα λόγια, η πέμπτη χρονιά που κτίρια της πόλης ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό… Από τη μια, δημόσια κτίρια τραβούν την προσοχή μας, εκείνα που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τα προσπερνάμε , θεωρώντας ότι βρίσκονταν εκεί από πάντα, χωρίς να υποψιαζόμαστε καν την ιστορία και την μοναδικότητα τους. Από την άλλη, ιδιωτικοί χώροι, μας δίνουν την ευκαιρία να «κρυφοκοιτάξουμε» τη ζωή όσων ζουν και εργάζονται σε αυτούς, αφήνοντας μας με την απορία «μα υπάρχουν όντως;», μιας και πολλά μοιάζουν σαν να βγήκαν από πλατό καθημερινών σειρών, εκείνων που η τρέχουσα κοινωνική συγκυρία ούτε κατά διάνοια αγγίζει τους πρωταγωνιστές τους…

180 άτομα πέρασαν από τη Βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης  μέσα σε ένα σαββατιάτικο πρωινό, άλλοι έχοντας ξαναδιαβεί τις πόρτες της όντας μαθητές, τότε που λειτουργούσε σαν σχολείο, άλλοι που την επισκέπτονται συχνότατα, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία της, όπως η υποφαινόμενη, και άλλοι που την είχαν δει σε φωτογραφίες ή πέρασαν από μπροστά της τόσες φορές που ήταν σαν να την ξέρουν…

    350 άτομα πέρασαν ένα κυριακάτικο πρωινό από το Επταπύργιο, που βρίσκεται εκεί αιώνες, έχει χιλιοτραγουδιστεί από όλους μας, μα πόσοι το έχουμε επισκεφθεί και έχουμε προσπαθήσει να φανταστούμε τη ζωή όσων πέρασαν από αυτό τα σχεδόν 500 χρόνια που ήταν φρούριο αλλά και τα πιο πρόσφατα 100 που «φιλοξενούσε» φυλακές;

83 κτίρια άνοιξαν τις πόρτες τους στο κοινό και ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα Σαββατοκύριακο δεν έφτανε για κάποιον που θα ‘θελε να πάει σε όλα…

   450 εθελοντές μιλήσαμε στους συμπολίτες μας, στους συγκατοίκους μας, για όλα όσα μάθαμε για την Θεσσαλονίκη και τα κτίρια της και περάσαμε υπέροχα αυτό το ξεχωριστά μοναδικό Σαββατοκύριακο…

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με ιστορία 2500 χρόνων και έχει πολλά διαμάντια, άλλα που στέκουν σε περίοπτες θέσεις και μας γνέφουν καθημερινά και άλλα κρυμμένα κάτω από τη μύτη μας, άλλα που ακολουθούν την μακραίωνη ιστορία της και άλλα δείγματα της σύγχρονης εποχής της… Αυτό το Σαββατοκύριακο την αγαπήσαμε ως επισκέπτες, την απολαύσαμε ως τουρίστες, την νιώσαμε δική μας ως μόνιμοι κάτοικοι…

Ίσως να αισθανόμαστε πολλές φορές ότι οι τοπικοί άρχοντες δεν την αγαπάνε αυτήν την πόλη, ίσως και οι πολίτες της δεν την νοιάζονται αρκετά και δεν της φέρονται όπως της αξίζει… Ίσως μας κατηγορούν πως την θεοποιούμε και την θεωρούμε ξεχωριστή χωρίς να είναι…

Μα κάτι τέτοιες μέρες, μαζί με τις ξεχωριστές της νύχτες, είναι που μας δίνουν λόγους να την αγαπάμε, να την παινεύουμε και να την τραγουδάμε όπου σταθούμε…

Ραντεβού του χρόνου!!

 Υ.Γ Δημήτρη, Ευαγγελία, Δημήτρη και Ευαγγελία (τους είχαμε διπλούς, δεν είμαι τρελή!), σας ευχαριστώ!

Ειρήνη Τσιακίρη

24/11/2016

πηγή εικόνας: Open House Thessaloniki 2016

Δυο νύχτες στο Σαράντι

Συνέχεια στην ενότητα που άνοιξα τις προάλλες και, αυτή τη φορά ,η επιλογή βιβλίου δεν ήταν διόλου δύσκολη…

     Η «αφορμή»

Δεν ξέρω από πότε, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω καν αν ισχύει γενικά ή είναι περιορισμένο φαινόμενο, έχουμε, νομίζω, μια τάση, να «θεοποιούμε» τους καλλιτέχνες που αγαπάμε, να τους θεωρούμε κάτι άλλο από απλούς ανθρώπους και μετά να ενθουσιαζόμαστε, όταν ανακαλύπτουμε το προφανές –ότι είναι απλά άνθρωποι που απλά η δουλειά τους, τούς κάνει αναγνωρίσιμους.

Είναι αλήθεια ότι μέσα από τα γραπτά του άλλου, τον μαθαίνεις καλύτερα; Ότι στο γραπτό καταθέτει κάτι μέσα από αυτόν, που δύσκολα θα είναι ψέμα; Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, σίγουρα δεν ισχύει πάντα το πιστεύω όμως, ίσως γιατί το βλέπω στον εαυτό μου.

Και όταν (νομίζεις ότι) ταυτίζεσαι με τους στίχους και τα τραγούδια κάποιου, και τα αγαπάς και ζεις με την παρέα τους, θες ακόμα περισσότερο να διαβάσεις, να μάθεις κάτι παραπάνω γι’ αυτόν που τα έγραψε, για τα βιώματα του, για να ανακαλύψεις αν δικαίως ταυτίζεσαι ή αν και πόσο διαφορετικά αποτυπώνει βιώματα σε πεζό κείμενο από ότι σε στίχους…

Ο Μίλτος Πασχαλίδης

Τον Μίλτο Πασχαλίδη τον έμαθα και άρχισα να τον ακούω στην Α’ Γυμνασίου, όταν η μαμά έκανε δώρο στον μπαμπά το τότε νέο του cd «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα» - ας αφήσουμε στην άκρη σκέψεις του τύπου «και φέτος πέρασαν είκοσι, πω πω, πως πέρασε ο καιρός» και άλλα σχετικά. Τον πρωτοείδα ζωντανά στην συναυλία-αφιέρωμα για τον Μητροπάνο, τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Καυταντζόγλειο Στάδιο (για την οποία είχα γράψει εδώ). Έκτοτε, πήρα δίπλωμα οδήγησης μετά από κάμποσα μαθήματα με μουσική υπόκρουση Μίλτου και έξι μήνες μετά διάβασα και το πρώτο του βιβλίο.

«Δυο νύχτες στο Σαράντι»

Καλοκαίρι του ’13 λοιπόν, έτοιμοι για Σαράντι , ο Μίλτος για δυο νύχτες, εγώ για μία, αφού τόσο χρειάσθηκα για να ρουφήξω το βιβλίο.  Ταξίδι σε πρώτο πλάνο σε ένα άγνωστο (;), παραθαλάσσιο, χωριό της Βοιωτίας, μα σε δεύτερο, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη Ελλάδα. Η ιστορία ενός άλλου ανθρώπου,μια ιστορία που εντυπωσιάζει τον συγγραφέα και τον ωθεί να μας την πει, όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή ξεκινάει με έναν τέσσερις φορές παρ’ολίγον πνιγμό. Έτσι, ολοκληρώνει το πρώτο του βιβλίο – και ας μην ήταν το πρώτο που ξεκίνησε, όπως ο ίδιος ομολογεί.

Οι εντυπώσεις

Δεν είναι και δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον Μίλτο που ξέρουμε: από τη βότκα πορτοκάλι, τα κάμελ τσιγάρα, την Ευγενία, την ΑΕΚ,  τις σπουδές στο Μαθηματικό… Και μαθαίνουμε κι άλλα, μικρά και ασήμαντα, για την εμμονή του με τα stabilo μαρκαδοράκια, τον Μεγάλο Περίπατο Πέτρου και την ακριβή αίσθηση του χρόνου με απόκλιση πενταλέπτου.

Ήταν η αφορμή που έγραψα στην αρχή, ο πρώτος λόγος που διάβασα αυτό το βιβλίο. Με δικαίωσε και με το παραπάνω, το διάβασα άπειρες φορές, το συστήνω και φυσικά μου άνοιξε την όρεξη και για τα υπόλοιπα…

Αντί επιλόγου

Το αναμενόμενο θα ήταν να κλείσω το κείμενο αυτό με Μίλτο, όμως δε θα το κάνω… Θα κλείσω με Ζαμπέτα και θα το αφιερώσω, τόσο το τραγούδι όσο και το κείμενο, σε έναν αγαπημένο μας άνθρωπο που έφυγε νωρίς, ξαφνικά, άδικα και ενώ είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμα, έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα και, όπως έλεγε και ο ίδιος, μόνο πότε θα πεθάνει, δεν ήξερε. Και ας μας έλυνε κάθε μας απορία, αυτή θέλαμε να μείνει άλυτη… Καλό Ταξίδι....

Ειρήνη Τσιακίρη

18/10/2016

Γυναίκα Από Βελούδο

Φθινόπωρο, νέα σεζόν, νέα χρονιά, νέα ξεκινήματα… και όσο περιμένουμε ορισμένα από αυτά, κάνουμε άλλα, μόνοι μας…

Έτσι λοιπόν, μετά από πολλαπλές παροτρύνσεις της αγαπημένης μου φιλενάδας, (την βρίσκετε να γράφει υπέροχα εδώ και εδώ) και αφού το blog μετράει πλέον περισσότερο από τέσσερα χρόνια ζωής, έφθασε ο καιρός να εγκαινιάσω μια νέα στήλη, όπου θα γράφω  για τα αγαπημένα μου –ή όχι και τόσο, για εκείνα  που κάτι μου είπαν πάντως- βιβλία.

Δεν σκοπεύω να αρχίσω αφηγηματικές αναλύσεις τύπου εξωτερικός παντογνώστης αφηγητής, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και άλλους ανάλογους λογοτεχνικούς όρους, παρά μόνο αν είναι απαραίτητο, μια και δεν έχω σκοπό να μετατρέψω το blogμου σε ένα ακόμα εγχειρίδιο διδασκαλίας της λογοτεχνίας. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας ενός βιβλίου βρίσκεται σε αυτό που προκαλεί στον αναγνώστη και αυτά είναι όσα θέλω να σας μεταφέρω. Παρεμπιπτόντως, προειδοποιώ τον αναγνώστη ότι τα κείμενα της στήλης είναι πιθανότατα….φουλ του spoiler!

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λέει ένα κλισέ και εν προκειμένω η δυσκολία της αρχής βρισκόταν στην επιλογή του βιβλίου. Μετά από ούτε-κι-εγώ-ξέρω-πόσες ιδέες αποφάσισα πρώτον, ότι όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει και άλλα χαριτωμένα και δεύτερον ότι, «Γυναίκα από Βελούδο», του Φρέντυ Γερμανού.

Το καλοκαίρι του 2006 δεν ήξερα ούτε τον Φρέντυ Γερμανό ούτε φυσικά ποια ήταν αυτή η γυναίκα. Ήξερα ότι οι εξετάσεις της Α’ Γυμνασίου είχαν μόλις τελειώσει και εγώ έψαχνα τρόπο να περάσει το καλοκαίρι. Μέσα στη στοίβα των βιβλίων που δανείστηκα από την τότε βιβλιοθήκη του σχολείου και κουβάλησα στο σπίτι, βρισκόταν και αυτή. Όταν τελείωσε το καλοκαίρι, ήμουν μια 14χρονη μαθήτρια που έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην προσωπικότητα του Χαρίλαου Τρικούπη και φυσικά οι υπόλοιποι συμμαθητές της την κοιτούσαν – λογικό – σαν να ήταν εξωγήινη. 

Ακόμα, είχα λατρέψει την γραφή του Φρέντυ και έθεσα τον ίδιο πρότυπο – περίσσια λοιπόν η χαρά μου όταν λαμβάνω σχόλιο ότι ελάχιστα τον θυμίζω και ακόμα μεγαλύτερη η όρεξη να εντάσσω ορισμένα από τα υπέροχα στοιχεία της γραφής του, σε δικά μου κείμενα, όσο αυτό είναι εφικτό.

Επίσης, κάπως έτσι ανακάλυψα την μεγάλη μου αγάπη στην ιστορία και απέκτησα μια αδυναμία στα… «ιστορικά κουτσομπολιά», σε εκείνα τα «από πίσω», τα κρυμμένα, τα παρασκηνιακά, που αν δε τα γράφει η επίσημη ιστορία, είναι πάντως εκείνα που την διαμορφώνουν.

Ξεκινώντας από τους «δύο κυρίους της οδού Σταδίου, που έχουν γυρισμένη την πλάτη ο ένας τον άλλο» ο Φρέντυ Γερμανός μας συστήνει στους δύο πολιτικούς άντρες και αντιπάλους που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική σκηνή του τελευταίου τέταρτου του 20^ου αιώνα, οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τη βελούδινη πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ήταν αδερφός της, με τον οποίο έζησε όλη της τη ζωή. Ο άλλος, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης υπήρξε, όπως γενικά υποστηρίζεται και φυσικά όπως ο Φρέντυ Γερμανός υποστηρίζει, ήταν ο νεανικός της έρωτας, ο έρωτας γύρω από τον οποίο χτίζεται η ιστορία του βιβλίου, ένας έρωτας που δεν ευοδώθηκε ποτέ και που  αν είχε ευοδωθεί, «ίσως όλα σήμερα να ήταν διαφορετικά».

Ο Τρικούπης, η Σοφία, ο Δηλιγιάννης και γύρω από αυτούς ο Γεώργιος ο Α’, ο Ρόκκος Χοϊδάς, ο Εμμανουήλ Ροϊδης, η Βικτωρία, η Μαρία Τράουτενμπεργκ, ο Αχιλλέας Παράσχος, ο Γεώργιος Σουρής μαζί και με άλλους σύγχρονους τους, μπλέκονται και συνθέτουν την καθημερινή ζωή στην Αθήνα μέσα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις που καθορίζουν οι πολιτικές σκοπιμότητες και τα ανθρώπινα πάθη διαμορφώνουν την καθημερινότητα και την κοινωνικοπολιτική σκηνή της εποχής.

Η πένα του Φρέντυ Γερμανού γίνεται χρονομηχανή και μας γυρίζει περίπου 150 χρόνια πίσω ενώ η κριτική του ματιά αποτυπώνει με εύστοχα σχόλια τις σκέψεις, τις αναπόφευκτες συγκρίσεις και τις παρατηρήσεις που περνάνε από το μυαλό μας την ώρα της ανάγνωσης ενώ κάθε στιγμή της ιστορίας μοιάζει, ενάμιση αιώνα μετά, σαν να συνέβη εχθές.

Ίσως αν η Σοφία είχε παντρευτεί τον Δηλιγιάννη, ίσως αν δύο από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αντιπάλους του προηγούμενου αιώνα ήταν αντί αντίπαλοι, συγγενείς, ίσως αν η μνήμη των ψηφοφόρων δεν έμοιαζε με αυτή των χρυσόψαρων, η ιστορία να ήταν διαφορετική. Αυτό όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ… Θα αρκούμαστε μόνο στα ταξίδια σε αυτήν, ιδιαιτέρως νοσταλγικά και γοητευτικά…

Ειρήνη Τσιακίρη

01/10/2016