Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Δημοψηφίζουσες σκέψεις

Χμμ… Αναρωτιέστε άραγε πώς μπορεί να έμοιαζε η αρχική σελίδα του facebook, αν αυτό υπήρχε και πριν πενήντα χρόνια, την 1η Δεκεμβρίου 1974; Φαντάζομαι, φωτογραφίες της βασιλικής οικογένειας να χαμογελά περήφανα επιστρέφοντας, σκίτσα του τέως να κουνά το μαντίλι στην χώρα, hashtag του τύπου #Freideriki_krata_to_gio_sou_makria, #Konstantine_ela_piso και βασιλικά πορτρέτα με τη λέξη NAI ή ΌΧΙ γραμμένη σε πρώτο πλάνο.
Επιστρέφοντας όμως στο σήμερα… Πολλά ακούσαμε, πολλά διαβάσαμε, πολλά τα προσπεράσαμε γιατί αγανακτήσαμε και είναι νωρίς ακόμα να σχηματίσουμε οριστική γνώμη μιας και όλα είναι εντελώς ρευστά, ωστόσο μια άποψη μπορούμε να την εκφέρουμε…
Οικονομολόγος δεν είμαι, ούτε το αλάθητο έχω, όμως νομίζω ότι το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από το αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, όπως πολυμεταφράζεται το ερώτημα του δημοψηφίσματος. Το ερώτημα είναι, σε ποια Ευρώπη θέλουμε να μείνουμε; Σε εκείνη που ενδιαφέρεται για τις τράπεζες και όχι για τους ανθρώπους;  Σε εκείνη που οι βόρειες χώρες της αδιαφορούν για τα προβλήματα των νοτίων καθώς δεν τις αγγίζουν;  Σε εκείνη που βάζει όρους και συνθήκες δανεισμού ανάλογες με αυτές που θα έμπαιναν σε χώρα ηττημένη μετά από πόλεμο;
Κανείς δεν αρνείται ότι έγιναν λάθη στη διακυβέρνηση της χώρας, ότι αυτή η χώρα πρέπει επιτέλους να ανασυγκροτηθεί, να λειτουργήσει σωστά, να πάψει να λειτουργεί με δανεικά, αυτό το θέλουμε όλοι, συμφωνούμε όλοι. Όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό θα συμβεί μέσα από μνημόνια και συμφωνίες με αδιανόητους και παράλογους όρους που μόνο ύφεση φέρνουν, κάτι που η ίδια η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων αποδεικνύει.
Ναι, δεν στείλαμε την νέα κυβέρνηση να μας βγάλει από την Ευρώπη, δεν την στείλαμε όμως και να υπογράψει ότι της δώσουν, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι και αν ήθελε να εφαρμόσει τα μυστικά της σχέδια, όπως πολλοί ισχυρίζονται, δεν νομίζω ότι θα μας ρωτούσε, θα το έκανε έτσι κι αλλιώς.
Ίσως λοιπόν θα έπρεπε και οι υπόλοιποι εταίροι μας να αντιληφθούν τη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, το γεγονός ότι κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα από συνεχή ύφεση και συνεχώς βαρύτερα μνημόνια αλλά μέσα από την πραγματική ανάπτυξη που η ανασυγκρότηση της μπορεί να φέρει και ότι ο απλός κόσμος δεν μπορεί, δεν αντέχει και δεν φταίει να πληρώνει σπασμένα που δεν έσπασε. Ναι, φέρει το μερίδιο της ευθύνης των επιλογών που έκανε αλλά ήδη το έχει πληρώσει ακριβά και θα συνεχίσει να το πληρώνει ούτως ή άλλως.
Και επειδή με την ιστορία έχω μια λατρεία, ίσως δεν θα ήταν περιττό να φέρω το παράδειγμα της υπερχρεωμένης, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανίας, όταν η υπόλοιπη Ευρώπη αναγνώρισε ότι ο γερμανικός λαός δεν είχε καμία ευθύνη για τις πράξεις του παρανοϊκού ηγέτη της και τη βοήθησε να ορθοποδήσει, διαγράφοντας μεγάλο μερίδιο των χρεών της.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες, απλά ότι στο δικό μου ρομαντικό μυαλό, όταν μιλάμε για ένωση, θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι μέσα σε αυτήν τα μέλη της έχουν δικαιώματα εκτός από υποχρεώσεις αλλά και την ευθύνη να στηρίζονται και να είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους.


Υ.Γ. Εσείς που μας ενημερώνετε ανά ώρα πόσους φίλους σας έχετε διαγράψει από το fb, προκειμένου να μην διαβάζετε την αντίθετη άποψη τους και συγχύζεστε, σας υπενθυμίζω ότι ξέρουμε κι εμείς που είναι το κουμπάκι της διαγραφής ωστόσο δεν το πατάμε μόνο και μόνο επειδή απλά διαφωνούμε μαζί σας, αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σας αυτό! 
Τσιακίρη Ειρήνη
27.06.2015